Ο σφιχτός εναγκαλισμός με την εξουσία βλάπτει

Του Γιάννη Σπ. Παργινού, Οικονομολόγου – Δημοσιογράφου

Τις τελευταίες ημέρες, αμέσως μετά τις εκλογές, η ελληνική κοινωνία έγινε κοινωνός πολλαπλών και αντιφατικών πολιτικών μηνυμάτων. Από τη μια πλευρά, έγιναν κοπιώδεις προσπάθειες για τον σχηματισμό κυβέρνησης με τη συνεργασία τριών κομμάτων διάφορων ιδεολογικών τάσεων και από την άλλη πρώην υπουργοί ενός και του αυτού κόμματος μεταχειρίστηκαν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να κρατήσουν

τους πρόσφατα και με λαϊκή ετυμηγορία απολεσθέντες θώκους τους.
Αναμφίβολα, θεωρείται λίαν ευχάριστο και πολλά υποσχόμενο το ξάφνιασμα που προήλθε από τα τρία κόμματα –Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ– που αποφάσισαν να συμπράξουν σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Ανεξάρτητα από την όποια, έστω και αυστηρή, ιδεολογική προσέγγιση, η όποια διακομματική διεργασία δρομολογείται σε μια Ελλάδα που κυβερνήθηκε αδιαλείπτως από παντοδύναμες μονοκομματικές κυβερνήσεις επί πολλές δεκαετίες μόνον θετικά μπορεί να αξιολογηθεί. Σαφέστατα δε, η όποια επιτυχία της νέας κυβέρνησης θα αναδειχθεί από πολιτικούς συμμάχους και αντιπάλους. Αντίθετα, η όποια αποτυχία θα κριθεί με την προσήκουσα επιείκεια.
Ο σχηματισμός της τριμερούς κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, κρίθηκε αναγκαία μετά τα αποτελέσματα των πρόσφατων διπλών εκλογών που δεν ανέδειξαν αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο κατακερματισμός των παλαιών κομματικών σχηματισμών προήλθε εξαιτίας της πρωτόγνωρης περιπέτειας, εν καιρώ ειρήνης, που βιώνει η ελληνική κοινωνία, με αφορμή τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές και τους αψυχολόγητους πολιτικούς χειρισμούς των τριών τελευταίων χρόνων. Μέχρι πρότινος, κραταιοί πολιτικοί οργανισμοί κατέρρευσαν ως χάρτινοι πύργοι και πολιτικές προσωπικότητες πρώτου μεγέθους και πανεθνικής εμβέλειας θεωρήθηκαν πολιτικά, ιδεολογικά, τεχνοκρατικά και κομματικά ανυπόληπτοι και καταδικάστηκαν με τη λαϊκή ψήφο σε πλήρη πολιτική περιθωριοποίηση.
Παρά ταύτα και παρά την πλατιά και βαθιά λαϊκή απογοήτευση στα όρια της πολιτικής απέχθειας, πρώην κορυφαίοι υπουργοί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ξάφνιασαν αρνητικά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Παρά την, κατά γενική ομολογία, πλήρη και καθολική αποτυχία τους σε λίαν ευαίσθητους τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η δημόσια τάξη και η δημόσια διοίκηση, προσπάθησαν να κρατήσουν τους θώκους τους ή ακόμα και να αναβαθμιστούν σε άλλα υπουργεία, όπως εκείνο της Άμυνας ή των Εξωτερικών. Η όποια, δε, απογοήτευση γιγαντώνεται έτι περαιτέρω, καθώς οι εν λόγω είναι και της γενιάς των πενήντα και, άρα, μιας πιο επίκαιρης και μοντέρνας προσέγγισης της έννοιας του δημόσιου αξιώματος. Επιπλέον, στις κομματικές συνάξεις με δόλιο τρόπο και μεθόδους υπονομεύουν την όποια προσπάθεια του αρχηγού τους να ανασυντάξει και να ανατάξει το στελεχικό δυναμικό της παράταξής τους μετά από την εκλογική πανωλεθρία που, ομολογουμένως, υπέστη.
Δεν κατανοούν οι αφελείς την πολιτική αγρανάπαυση, στην οποία η ελληνική κοινωνία τους οδήγησε εξαιτίας των δικών τους πολιτικών ανομημάτων ή έστω και απλών αποτυχιών. Όσοι, με στρατιωτ