Η «αποκατάσταση» των χαμηλών συντάξεων

Του Δημήτρη Ν. Πατσάκη

«Χαράς ευαγγέλια» για τους χαμηλοσυνταξιούχους! Η εξαγγελία του πλειοψηφούντος κυβερνητικού σχηματισμού για τη «διόρθωση» των αδικιών που επέφεραν τα προκρούστειας λογικής μέτρα του υπ. Οικονομικών, σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό πεδίο, συναντά, κατ’ αρχάς, τη συμπάθεια όλων των πολιτικολογούντων. Από την άλλη, οι μονομανείς της ταμειακής διαχείρισης ανταπαντούν με «ηλίθια» ερωτήματα της μορφής «πού θα βρείτε τα χρήματα»;

Η ανυπαρξία ακόμα και «σάλιου», προφανώς, δεν τρομάζει τους εξαγγέλλοντες. Άλλωστε, οι υποσχέσεις δεν έχουν κόστος. Το ουσιαστικό εδώ είναι

η εξεύρεση της «αδικίας». Οπωσδήποτε, αδικία συνιστά το γεγονός πως, σε χιλιάδες περιπτώσεις, οι καταβαλλόμενες συντάξεις δεν επαρκούν ούτε για μία εβδομάδα ανεκτού επιπέδου διαβίωσης (στέγη-τροφή-περίθαλψη). Οι συμπαθείς –για την αμετροέπειά τους– περιφερόμενοι στα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ, έχοντας στην πλειοψηφία τους επιλύσει βασικά καθημερινά προβλήματα (κατά πάσα πιθανότητα), εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν τον πατροκτόνο που επιδιώκει την επιείκεια του ακροατηρίου, προτάσσοντας την «ορφάνια» του.

Τι ακριβώς, όμως, ευθύνεται για τις χαμηλές συντάξεις; Δεν είναι δυνατόν να διαφεύγει τη γνώση των «προστατών» και των «φίλων του λαού» πως η επί δεκαετίες «αμέλεια» δραστικής πάταξης εισφοροδιαφυγής, φοροκλοπής (και όχι φοροδιαφυγής), θεσμικών φοροαπαλλαγών και «με το κομμάτι» εισφορών στα οικεία ασφαλιστικά ταμεία, διατήρησης αντισυνταγματικών, αντιδημοκρατικών και εντέλει εντελώς ανήθικών «κοινωνικών» πόρων συνετέλεσαν κατά πολύ στη σημερινή κατάσταση.

Η ανασκόπηση των όσων ισχύουν στις επικράτειες των «κουτόφραγκων», αυτών που «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες», αυτοί «έτρωγαν βελανίδια στις σπηλιές», είναι αποδομητική όσων επιμένουν βλακωδώς να αποδίδουν τα όσα «κακά μας βρήκαν», στα «μνημόνια», στο ΔΝΤ και στην αδιαλλαξία των Γερμανών, Σουηδών, Ολλανδών και άλλων «σκληρών» της Ε.Ε.

Επιχειρήματα τύπου «στη Σουηδία το κράτος παρέχει τα πάντα» ή 
«στην Ολλανδία οι μητέρες έχουν μετ’ αποδοχών άδειες μητρότητας επί μακρόν» και αναφορές περί των επιδομάτων που αποκαθιστούν πρόσκαιρες ή μόνιμες αδυναμίες βιοπορισμού λόγω ασθένειας, ανικανότητας ή ανεργίας, αμελούν να αναφέρουν π.χ. το φορολογικό καθεστώς ή το ποσοστό ασφαλιστικών εισφορών στο εισόδημα από κάθε πηγή.

Εδώ, δεκάδες κλάδοι απασχολουμένων συνεχίζουν να βασίζουν το απομαχικό τους μέλλον στα διάφορα «-σημα», σε τέτοιο βαθμό που η απλή έστω επίσημη αναφορά του ειδικού τους βάρους στα έσοδα ή στις δαπάνες και τα κ/κ δεδομένα (μέση σύνταξη-επικουρικό-εφάπαξ και περίθαλψη), αν δεν εξοργίζει, τουλάχιστον θα όφειλε να προκαλέσει νέες μαζώξεις ένθεν και ένθεν του κτηρίου της Πλ. Συντάγματος (με χειρονομίες ανοικτής παλάμης, ρίψεις εσπεριδοειδών, ικριώματα κ.ο.κ.).

«Συνταξιούχοι» 50-55 ετών, με προσδόκιμα ζωής 30-40 έτη, αρκετοί με δύο ή τρεις συντάξεις, ενδεχομένως δικαιωθείσες με απλές εγγραφές στα οικεία επαγγελματικά όργανα και μηδέποτε ουσιαστικά ασκήσαντες επάγγελμα, ε