Ο πραγματικός κίνδυνος

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

«Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις» αναρωτιόταν ο Καβάφης. Ήταν μια κάποια λύση η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, τα «κοράκια» των αγορών, η Λαγκάρντ και οι οίκοι αξιολόγησης που συχνά πυκνά μας έριχναν στα Τάρταρα. Και ο Παπανδρέου, πριν από τον Σαμαρά,

έβαλε το τραπέζι στο πιστόλι, έχοντας απέναντί του βαρβάρους, αλλά τελικά πυροβόλησε τα πόδια του και μαζί μ’ αυτά την κοινωνία.
Τώρα που φύγανε οι βάρβαροι, αφήνοντας πίσω τους όσα παραπάνω μπορούσαν και όσους επιπλέον ήθελαν για να ελέγχουν πού θα πάνε τα χρήματά τους, πώς θα συνέλθουμε από μια μάχη που δεν άρχισε ποτέ, αλλά ετοιμαζόμασταν γι’ αυτήν τόσο καιρό;
Σωστά το είπε ο πρωθυπουργός ότι πρώτος εχθρός είναι η ανεργία. Γιατί πόλεμος δεν υπήρξε, παρά μόνον διαπραγμάτευση για να αποφευχθεί. Κι, όμως, η κοινωνία σχίστηκε σε περισσότερα από δύο κομμάτια. Στο ίδιο τραπέζι που κάθονταν οι φίλοι, κάθονται σήμερα ο άνεργος, ο μισθωτός με το πετσοκομμένο εισόδημα και ο εργαζόμενος που φοβάται ότι αύριο θα τον απολύσουν. Και ο ένας επιτίθεται στον άλλον καταλογίζοντάς του ευθύνες για το κατάντημα. Αντί να υπολογίζει στη βοήθειά του, ψάχνει τον βάρβαρο στη συντροφιά του, αφού συνήθισε να ζει με την απειλή των βαρβάρων.
Πέρα από τα νούμερα και τα σχέδια για την αξιοποίηση της δόσης που κάνει η κυβέρνηση, στο κορμί του καθενός από μας χαράχτηκε μια βαθιά πληγή και πλέον ο φίλος έγινε αντίπαλος και το παλιό δέσιμο αποτελεί ζητούμενο, σε μια στιγμή που έπρεπε να ήταν προαπαιτούμενο για να σταθεί η χώρα στα πόδια της.
Χρειάζεται προσοχή, πολλή μεγαλύτερη από εκείνη που προσδιορίζει εννοιολογικά η λέξη, για να μην καταλήξουμε στον διαφαινόμενο εκφασισμό. Είναι η πιο κρίσιμη ιστορικά συγκυρία για την Ελλάδα. Πιο κρίσιμη και από τις πολεμικές περιόδους, όπου τουλάχιστον η κοινωνία ενωμένη μετρούσε τους νεκρούς της, αλλά τώρα μοιρασμένη στην «αυτομόληση» των «νοικοκυριών» νοιάζεται για την ατομική επιβίωση και ετοιμάζεται να δώσει έναυσμα εξουσίας στον καθένα που θα της υποσχεθεί νέους βαρβάρους με σκοπό να την ενώσει πρόσκαιρα και με στόχο να συμμαχήσει μαζί τους μόλις αναλάβει την εξουσία.
Το έγραφε ο Βίλχελμ Ράιχ ότι «ο φασισμός είναι η πολιτικά οργανωμένη έκφραση της μέσης ανθρώπινης χαρακτηροδομής, η τυπική συγκινησιακή συμπεριφορά του καταπιεσμένου ανθρώπου της εξουσιαστικής μας κοινωνίας». Άλλη ευκαιρία δεν θα υπάρξει, όχι μόνο σχετικά με τα λεφτά…Tweet