«Κατασπαράξαμε την Ελλάδα μας!»

Γράφει η ΚΛΕΛΙΑ ΧΑΡΙΣΗ, Φωτογραφίες: ΑΡΤΖΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

«Περιμένω να εντοπίσουν οι Έλληνες τους κακούς τους δαίμονες, να πεισμώσουν, να οργιστούν, να επικαλεστούν αυτό που ουσιαστικά χάσανε, το ένδοξο παρελθόν. Να γίνουν ‘‘πατριώτες της ψυχής τους’’! Να δεχτούν την ήττα τους και να παραδοθούν σ’ αυτήν για να ξαναγίνουμε αντάξιοι της Iστορίας μας…»

Πριν από 15 ημέρες είχαμε παρουσιάσει την εξαιρετικά ελπιδοφόρα εμφάνιση της Κλέλιας Χαρίση στην ποίηση με τη συλλογή της «Στέγη Αναζητήσεων», η οποία εκδόθηκε

χάρη στη βοήθεια φιλότεχνων μεταξύ των οποίων καταλυτικά βοήθησε και ο (δεν χρειάζεται συστάσεις) Δημήτρης Κοντομηνάς. Αισθανόμαστε τιμή, γιατί η (και πανέμορφη) Κλέλια δέχθηκε να κάνει  ορισμένες εξαιρετικής ποιότητας συζητήσεις με σημαντικά πρόσωπα της χώρας και να παρουσιάζει μέσα από το «Παρασκήνιο» το αποτέλεσμα. Απολαύστε τη με τον διάσημο Γρηγόρη Βαλτινό.
«Π»

«Όταν κοιμάσαι, άλλος γράφει ιστορία…». Αυτόν τον στίχο θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνεύσει με τη βελούδινη φωνή του, από το αγαπημένο τραγούδι του Βασίλη Δημητρίου «Πεπρωμένο», ίσως για να σκηνοθετήσει ένα έργο ολόκληρο βασισμένο στην τωρινή Ελλάδα. Ένας πολυσυλλέκτης τέχνης: ένα τέτοιος τίτλος θα άρμοζε στη συλλογική έως τώρα πορεία του.
Τι κι αν είναι ένας φυλακισμένος της διπλανής πόρτας ή ένας βιολιστής της στέγης ίσως για να τον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ; Άλλοτε, εξυμνεί τη σταύρωση του Θεανθρώπου ή μετουσιώνεται σε Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, ή πάλι σε Διαφωτιστή Κοσμά Αιτωλό. Η Ζωή μπορεί να μην είναι κωμωδία, η κωμωδία όμως είναι σίγουρα Ζωή! Από την κωμωδία στην αρχαία τραγωδία, την πρόζα, από την αφήγηση του Άξιον Εστί, και όχι μόνο, στην ερμηνεία, από την παράδοση του πρωταγωνιστή του αστικού θεάτρου στον γοητευτικό κατακτητή τηλεοπτικών επιτυχιών, μας συστήνεται αριστοκρατικός και αποδομητικός, έτοιμος να ανασυνθέσει από την αρχή, από το χάος, από το μηδέν, σαν όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες και σπουδαίους, ο Γρηγόρης Βαλτινός!
«Μόνον έτσι φοβάται ο φόβος, όταν πας κατά πάνω του». Αυτήν τη φράση περικλείει ο βαθυστόχαστος νους του, όταν μιλάει για τις μεγάλες συνεργασίες που χάραξαν την ουσία της ηθικής του, όπως λέει. Άραγε, πόσο φόβο μπορεί να κουβαλήσει ένας καλλιτέχνης, όταν, για παράδειγμα, πρωταγωνιστεί στον «Οιδίποδα Τύραννο», εκπροσωπώντας τη χώρα του διεθνώς σε ένα θέατρο που επαναλειτουργεί μετά από 1.500 ολόκληρα χρόνια, όπως το Κολοσσαίο της Ρώμης; Υπάρχει οιδιπόδειο σύμπλεγμα ανάμεσα στη μητέρα γη και τον Έλληνα πολίτη ή τελικά η αναφορά στην ένδοξη Ιστορία είναι μια από τις συνήθειες που μας κατέστρεψαν;
Ο Γρηγόρης Βαλτινός απαντάει σ’ αυτό με την εξής φράση: «Φτάνω στο σημείο να πω καλύτερα να μην είχαμε Ιστορία και να τη δημιουργούσαμε τώρα, παρά να έχουμε μια τέτοια Ιστορία και να τη χάνουμε». Μ’ έναν τέτοιο λόγο που απορρέει φως, θ’ αναρωτηθείτε γιατί ένας άνθρωπος της αληθινής τέχνης δεν ασχολείται με την πολιτική; Ίσως γιατί η τέχνη από μόνη της είναι πολιτική ηθικής, ίσως γιατί πολλές φορές αυτό που δεν λες, που δεν