Η αυτοβιογραφία του δικαστή ομογενή και ο…ρατσισμός

Την Τετάρτη θα παρουσιαστεί στο Ελληνικό Μουσείο της Μελβούρνης το αυτοβιογραφικό βιβλίο του ομογενή δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Βικτώριας, Αιμίλιου Κύρου, με τίτλο «Αιμίλιο να με λες» και ήδη το περιεχόμενό του γίνεται θέμα συζήτησης στον αυστραλιανό τύπο.

Η εφημερίδα The Age σε εκτενές άρθρο της γράφει ότι το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στους γονείς του Κύρου, που είναι οι ήρωες του. Βοσκός ο πατέρας του Γιάννης, εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία οκτώ ετών και η μάνα του Στέλλα, που εργαζόταν στο βαμβάκι και στα καπνά άφησε το σχολείο μόλις εννέα ετών. Η καταγωγή τους ήταν από

το χωριό Σφυκιά της Ημαθίας και στην Αυστραλία μετανάστευσαν μαζί με τον Αιμίλιο και τον άλλο τους γιο Θεόδωρο που σήμερα είναι γιατρός.

Ήρθαν με το πρόγραμμα της Διακυβερνητικής Επιτροπής Μετανάστευσης εξ Ευρώπης (ΔΕΜΕ) και το πρώτο τους σπίτι ήταν ένα μεταναστευτικό χόστελ στη Μελβούρνη.

Αναφερόμενος στο βιβλίο του Κύρου ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλης Παπαστεργιάδης, έγραψε, μεταξύ άλλων, στο “Νέο Κόσμο“: «Η πορεία ζωής του Αιμίλιου Κύρου από τότε που ξεκίνησε μικρό παιδί από τη Βόρεια Ελλάδα και έφτασε στην Αυστραλία, είναι στην ουσία μία ιστορία υφασμένη με δυσκολίες και θυσίες».

Ακόμα και χρόνια μετά την εγκατάστασή του στην Αυστραλία, όταν νέος άνδρας πλέον κατάφερε να περάσει ως φοιτητής την πόρτα της υψηλού κύρους Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, ένοιωθε άβολα και μοναχικά, όπως ο ίδιος εξομολογείται στο βιβλίο του. Τελικά, όμως, στο βιβλίο του Αιμίλιου υπάρχει η ιστορία ενός ανθρώπου που τα κατάφερε παρ’ όλες τις αντιξοότητες της ζωής.

Το βιβλίο του ομογενή δικαστή που φέρει τον τίτλο «Αιμίλιο να με λες», δεν μπαίνει στα κλασικά καλούπια της αυτοβιογραφίας που ασχολείται με τα επιτεύγματα και τις επιτυχίες του «αντικειμένου» της. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Αιμίλιος είναι ένας επιτυχημένος δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου Βικτώριας και πρώην επιφανής δικηγόρος και συνέταιρος ενός εκ των πλέον διασήμων δικηγορικών γραφείων της Αυστραλίας και ο αναγνώστης θα περίμενε να διαβάσει πώς κατάφερε να βρεθεί εκεί.

Εντούτοις, ο Αιμίλιος σταματά την αυτοβιογραφία του στο χρόνο που αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο. Ούτε μία κουβέντα για την επιτυχημένη του σταδιοδρομία. Είναι αναπόφευκτο να μη σκεφτεί κανείς ότι στόχος του συγγραφέα είναι να δώσει στον αναγνώστη την ευκαιρία να φτιάξει τη δική του ιστορία για το μέλλον του. Βέβαια, ο αναγνώστης μπορεί να πάρει μία γεύση για το πώς εξελίχθηκε η ζωή του συγγραφέα αν διαβάσει σε κάποιο άλλο σημείο του τον λόγο που εκφώνησε αποδεχόμενος τη θέση του δικαστή στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Ιδιαίτερα συμβολικό το βάρος που δίνει ο Αιμίλιος στα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα και στην Αυστραλία. Μετανάστευσε με την οικογένειά του στην Αυστραλία όταν ήταν οκτώ χρόνων. Είναι χρόνια δύσκολα, χρόνια φτώχειας. Είναι τα χρόνια που ο Αιμίλιος γνώρισε το άσχημο πρόσωπο του ρατσισμού στην Αυστραλία, αλλά και τα χρόνια που καθόρισαν το χαρακτήρα του, τα χρόνια