Διαπραγματεύσεις για τα λάφυρα

Του Αλέξανδρου Ντάσκα*

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ που εκτυλίσσεται η δίκη του Ακη Τσοχατζόπουλου και άλλων συγκατηγορουμένων για τη διασπάθιση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας, έρχεται σταδιακά στο φως η υπόθεση της «μαύρης τρύπας» στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο 2004-2010, ανερχόμενη σε 114 εκατομμύρια ευρώ. Η διαχείρισή της είναι

ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους κορυφαίοι πολιτικοί αξιωματούχοι (και) αυτού του κόμματος και εξηγεί εναργώς πώς ακριβώς ήταν δυνατόν να καταληστευθεί το Δημόσιο σε πλήθος περιπτώσεων και το Υπουργικό Συμβούλιο να κοιμάται(;) τον ύπνο του δικαίου…

ΜΑΡΤΥΡΕΙΤΑΙ ΟΤΙ πριν από τη δημοσιοποίηση του πορίσματος των ορκωτών λογιστών υπήρξε συνάντηση Ε. Βενιζέλου και Γ. Παπανδρέου με αντικείμενο την υπόθεση. Θεωρητικά εύλογη, ένεκα ανάγκης ενημέρωσης. Ομως, οι εθισμένοι στον ελληνικό τρόπο πολιτικής σκέψης κάνουν διαφορετικές αναγνώσεις. Την ερμηνεύουν ως μία διαπραγμάτευση μεταξύ των αρχηγών δύο εσωκομματικών παρατάξεων και συστημάτων εξουσίας που διαγωνίζονται με έπαθλο την εξουσία, έχοντας όμως επίγνωση και των κοινών συμφερόντων τους, που συνίστανται στη συντήρηση του αμοιβαίως επωφελούς κοινωνικού status.

ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ τρόπο, κεκλεισμένων των θυρών, έλαβαν κορυφαία (γνωρίζετε ποια) πρόσωπα ιστορικές αποφάσεις για τον τόπο. Από την υπογραφή του μνημονίου μέχρι την εξαφάνιση και την κρύφια διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ. Τα αποτελέσματα ουδεμία εμπιστοσύνη εμπνέουν. Αντιθέτως, είναι εδραία πεποίθηση ή έστω ενστικτώδης αντίδραση όλων σχεδόν των πολιτών ότι οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις επηρεάζουν καίρια τα αποτελέσματα της λογοδοσίας των υπευθύνων, αλλά και ο τυχόν επιμερισμός ευθυνών αποτελεί μοχλό πίεσης σε βάρος των ελεγχομένων, με αντάλλαγμα τη συντεταγμένη υποχώρηση του ενός συστήματος εξουσίας απέναντι στο άλλο.

ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ αυτόν αντιλαμβάνονταν την πολιτική ζωή κορυφαίοι παράγοντες του νυν τρικομματικού στρατοπέδου στα χρόνια πριν από το μνημόνιο, με την ίδια νοοτροπία διαπραγματεύτηκαν την είσοδο σε αυτό και αμετανόητα συνεχίζουν έκτοτε να αντιμετωπίζουν κάθε έκφανση του δημοσίου βίου ως λάφυρο ή ως μέσο επικοινωνιακής επιτυχίας. Από προσχηματικές προτάσεις μείωσης του ΦΠΑ, εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία, μέχρι τη διεκδίκηση του ελέγχου του ΟΑΕΔ, με το αδηφάγο βλέμμα στα τεράστια οικονομικά μέσα του οργανισμού και όχι στις στρατιές των ανέργων. Και με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσει να πορεύεται το πολιτικό σύστημα, μέχρι τη στιγμή που ένας «πρίγκιπας» ελληνικής πολιτικής δυναστείας ελεγχθεί σοβαρά για ποινικές ευθύνες.

*Ο Αλέξανδρος Ντάσκας είναι δικηγόρος Αθηνών.