Αχταρμάς

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για το τι θα συμβεί στην Ελλάδα την επομένη των εκλογών, όχι τόσο από πλευράς διαχείρισης της πολιτικής κατάστασης όσο για τη συμπεριφορά που θα επιδείξει μερίδα των πολιτών απέναντι σε μια παρατεταμένη ακυβερνησία.

Διαπιστώνω ότι στο εκλογικό σώμα καταγράφεται μια άγνωστη –μέχρι σήμερα– παράμετρος. Ο ίδιος ψηφοφόρος, όταν ερωτάται τι θα ψηφίσει, απαντά: «Τσίπρα ή Χρυσή Αυγή». Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος του ΣΥΝ ανοίγει παράθυρο κυβερνητικής συνεργασίας με τους Ανεξάρτητους

του Π. Καμμένου, προτείνοντας για τη θέση του πρωθυπουργού την Αλέκα Παπαρήγα.

Προσπαθώ να σκεφτώ μία περίπτωση χώρας όπου η Αριστερά «συναντήθηκε» με τον φασισμό στην εξουσία και δεν μου έρχεται στο μυαλό παρά μόνο η Γερμανία του εθνικοσοσιαλιστή Χίτλερ και η Ιταλία του, επίσης, εθνικοσοσιαλιστή Μουσολίνι.

Δεν μπορώ να πω ότι ο κ. Τσίπρας πρεσβεύει το άκρο, όμως, σίγουρα με τα ανοίγματα που κάνει στον νεοπαγή φορέα του κ. Καμμένου διαρρηγνύει τη δομή του αριστερού του ακροατήριου.

Σε μια προεκλογική περίοδο κατά την οποία η γραμματέας του ΚΚΕ αντιπαρατίθεται τηλεοπτικά –και, μάλιστα, από τη συχνότητα της κρατικής ΕΡΤ– με τον πρόεδρο της Χρυσής Αυγής, Νίκο Μιχαλολιάκο, τα πάντα μπορούν να συμβούν αλλά και να αποδοθούν άλλες ερμηνείες σε ορισμένα ιστορικά γεγονότα.

Για παράδειγμα, μπορεί οι δυνάμεις της Αριστεράς να καταλάβουν αθροιστικά μεγάλα ποσοστά στις κάλπες της 6ης Μαΐου και να συμμαχήσουν με τα μικρότερα δεξιά και ακροδεξιά κόμματα για τη σωτηρία της χώρας (σ.σ.: κατά την εθνοσωτήριο επανάσταση του δικτάτορα Παπαδόπουλου).

Μπορεί, πάλι, να αποδοθούν άλλες ερμηνείες στον ρόλο που διαδραμάτισε η Αριστερά την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής της Ελλάδας. Τα έγραφε ο συγχωρεμένος ο Αβέρωφ στο «Φωτιά και Τσεκούρι», και μάλιστα με ντοκουμέντα, αλλά οι... προοδευτικοί και... δημοκράτες αυτού του τόπου πάλεψαν επί δεκαετίες να τον απαξιώσουν και εν πολλοίς τα κατάφεραν.

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ερχόταν αυτή η ημέρα όπου ο Έλληνας θα αγνοούσε ή θα παρέκαμπτε τις βασικές ιδεολογικές γραμμές και θα πεταγόταν με άνεση από την Αριστερά στην άκρα Δεξιά και τούμπαλιν.

Ανησυχώ ιδιαίτερα γιατί με τέτοιου εύρους ιδεολογική ανακατωσούρα αλλά και ιδεολογική ασχετοσύνη ενισχύεται η Μαοϊκή θέση «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση» ενάντια στην οποία πάλεψαν επί δεκαετίες λαοί και έθνη για να την υπερβούν και να επιβιώσουν.