The Economist: Όταν η Ελλάδα αποκάλυψε το χρέος της ξεκίνησε κρίση στα δημοσιονομικά της Νότιας Ευρώπης

Για το μέλλον της λιτότητας σε χώρες όπως η Ελλάδα μιλάει το βρετανικό περιοδικό «The Economist» σε σημερινό του δημοσίευμα.

Σε δημοσίευμα του, ο Economist κάνει μια αναδρομή της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2008 και την προσπάθεια για οικονομική σταθερότητας, σημειώνοντας πως «όταν τόσο πολύ άνθρωποι θέλουν να εξοικονομήσουν και τόσο λίγοι θέλουν να επενδύσουν, τότε τα αποθέματα (συμπεριλαμβανομένων και των εργατών)

πέφτουν σε αδράνεια. Οι επιχειρήσεις και οι οικογένειες μπορεί να αποταμιεύσουν πάρα πολλά χρήματα λόγω της οικονομικής αβεβαιότητας ή επειδή σπεύδουν να μειώσουν τα χρέη τους με περιουσιακά τους στοιχειά».

Ωστόσο, σύμφωνα με το δημοσίευμα η οικονομική σταθερότητα «χρειάζεται περισσότερο όταν οι κυβερνήσεις έχουν να αναλάβουν παραπάνω έξοδα. Από το 2007 μέχρι το 2010, οι πλούσεις χώρες είδαν τον ρυθμό του εθνικού τους χρέους να εκτοξεύεται από το 74% στο 101% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο. Το χρέος της Βρετανίας εκτοξεύθηκε από μόλις 44% του ΑΕΠ σε 79%, ενώ η Αμερική ανέβηκε από το 66% στο 98% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα ”βυθίστηκε” κατά 40, εκτοξεύοντας το χρέος της σε 148% του ΑΕΠ. Το έλλειμμα στην Ελλάδα ήταν τόσο υψηλό ώστε όταν το αποκάλυψε η κυβέρνηση, ξεκίνησε μια κρίση εμπιστοσύνης στα δημοσιονομικά δεδομένα της Νότιας Ευρώπης και στη βιωσιμότητα του ευρώ», τονίζει ο Economist.

Υπάρχει μέλλον για την λιτότητα;

Παράλληλα, το περιοδικό αναφέρεται και στο μέλλον της πολιτικής λιτότητας, αναφέροντας πως «αν και κάποιοι οικονομολόγοι προτείνουν μείωση των δαπανών, άλλες μελέτες επισημαίνουν πως και οι υψηλότεροι φόροι μπορούν επίσης να αποδώσουν. Και οι δύο προσεγγίσεις έχουν κόστος. Η πληρωμή φόρων μπορεί να αποπροσανατολίσει τις αγορές εργασίας και οι καταναλωτικοί φόροι μπορεί να οδηγήσουν σε πληθωρισμό, με αποτέλεσμα την περιοριστική νομισματική πολιτική. Ωστόσο, η μείωση δαπανών είναι αντιδημοφιλής και μπορεί να οξύνει τις ανισότητες».

Κλείνοντας ωστόσο, το περιοδικό αναφέρει πως «η στιγμή για να αλλάξει η πολιτική λιτότητας, θα έρθει όταν το μπορεί η οικονομία» και παραθέτει εκ νέου το παράδειγμα της Ελλάδας σημειώνοντας: «Η Ελλάδα για παράδειγμα, δεν μπορούσε να αναβάλλει τις σκληρές περικοπές καθώς δεν μπορούσε να δανειστεί και για να καλύψει τα ελλείμματα της. Οσοι έχουν περισσότερο ”χώρο για να ανασάνουν” στοχεύουν στην μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση των χρεών τους».