35 χρόνια χωρίς τον Έλβις

Ένα ταξίδι ήταν…

Ένα ταξίδι με ρυθμό, ένταση, μουσικές και τραγούδια, ένα ταξίδι σαν πέταγμα από τις γκρίζες γειτονιές και την πλήξη των μεγαλουπόλεων στη φαντασία, ένα φτερούγισμα και μια κραυγή όλο λαχτάρα για λίγο χρώμα στη ζωή…

Σε τούτο το ταξίδι πήραν μέρος μόνο νέα παιδιά, αρκετούς από αυτούς θα τους θυμόμαστε πάντα νέους, πολλοί από αυτούς θα έπρεπε να είναι μαζί μας…

Εκείνα τα παιδιά προσπάθησαν να φτιάξουν μια πόλη φανταστική, με πολύ μουσική, πολύχρωμα φωτάκια, ξένοιαστες μέρες, νύχτες γεμάτες όνειρα

και έρωτες, μια πόλη ζαχαρένια, μια πόλη που όλες οι εποχές θα ήταν αθώες, μια πόλη όπου ακόμα και ο πόνος θα ήταν ένα παιχνίδι όπως στα κόμικς…

Μόνο που η ζωή δεν είναι κόμικς και το ροζ συννεφάκι μέσα στο οποίο ήταν χτισμένη αυτή η πολιτεία διαλυόταν με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, διαλυόταν από τον φόβο της ατομικής βόμβας, διαλυόταν από τον αποκλεισμό και την εκμετάλλευση, διαλυόταν από τους πυροβολισμούς των εκτελεστικών αποσπασμάτων, διαλυόταν από τις οιμωγές των θυμάτων των πολέμων.

Μέσα σε αυτήν τη ροζ πολιτεία μπήκαν αμέσως οι έμποροι, που είδαν στα όνειρα εκείνης της παρέας ένα ολοκαίνουργιο προϊόν.

Από όλα αυτά έμεινε η μουσική και τα ονόματα των παιδιών. Και όπως σε όλες τις παρέες των παιδιών, πάντα κάποιος είναι ο αρχηγός.

Το όνομά του ήταν Ελβις Ααρον Πρίσλεϊ και σε αυτόν είναι αφιερωμένο αυτό το σύντομο σημείωμα, 35 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Η πρώτη μέρα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά τη χαρά που σκόρπισε στους λαούς, είχε μια γεύση στάχτης στα χείλη, γιατί σκιαζόταν από τον τρόμο του πυρηνικού ολέθρου, γιατί η πραγματικότητα σηματοδοτούσε την επαναφορά σε μια «καθημερινότητα» που δεν άλλαξε, που κατέπνιγε τη ζωή, γιατί η νέα γενιά που έζησε κάτω από τα σφυρίγματα των βομβών, συνειδητοποίησε ότι δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα.

Το αίσθημα που κυριαρχούσε, ανάμεσα στους νέους της καπιταλιστικής Δύσης ήταν η ασφυξία και η αηδία για μια πραγματικότητα που καταπνίγει τη ζωή.

Σε αυτό το πλαίσιο γεννήθηκε το Ροκ ν’ Ρολ. Και τι πρόσφερε; Ένα μόνο πράγμα: ξεγνοιασιά. Αναπτύχθηκε μια αντίληψη που υποστήριζε ότι αν αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει στο σύνολο της, τότε ας είναι τουλάχιστον η νεότητα ένα ονειρικό φιλμ με μουσική υπόκρουση το Ροκ.

Μέσα σε ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κλίμα, που μόνο για την περιγραφή του θα θέλαμε… τόμους, τα ραδιόφωνα εξακολουθούν να παίζουν Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν, Ντόρις Ντέι και Μπίνγκ Κρόσμπι, ενώ η τηλεόραση καθίσταται μαζικό μέσο από το 1950 και μετά και ό,τι δείχνει θεωρείται ως το μόνο φυσιολογικό και αληθινό πράγμα στον κόσμο.

Το 1954, στη μουσική σκηνή προσγειώνεται ένας κομήτης που αναστατώνει τα πάντα. Είναι ο Μπιλ Χάλεϊ και οι Κομήτες του: Όλα τα συστατικά της ρόκ βρίσκονται στα τραγούδια του, ενώ το Rock around the clock που έγραψε για την ταινία «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα», θα ταυτιστεί με μια γενιά.

Ολα τα χαρακτηριστικά του Ροκ είναι στα τραγούδια του Μπιλ Χάλεϊ: ρυθμός, δυνατός ήχος