ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Η κοπριά είναι κοπριά

Σεβαστός άνθρωπος ο συνομιλητής μου. Με γνώσεις, αξίες και επιχειρήματα. «Προτιμώ» μου είπε «το ακαριαίο ξέσπασμα μιας θυμικής-υπαρξιακής καταιγίδας αλά Κασιδιάρη παρά μια μεθοδευμένη και ύπουλη εγκληματική δράση τύπου Νορβηγού Μπρέιβικ». Πριν καλά καλά τελειώσει και χωρίς να το πολυσκεφτώ του απάντησα ότι «εμένα δεν με ενδιαφέρει αν η κοπριά είναι φρέσκια ή ξερή. Μπορεί να βρωμάνε διαφορετικά αλλά η ουσία τους

δεν αλλάζει». Ο φίλος έγινε έξαλλος. Του χάλαγα την ψυχαναλυτική του μανέστρα περί παρορμητικότητας και προμελέτης, με δυσώδη υλικά. Αργότερα που σκεφτόμουν βαθύτερα τη δική μου ατάκα όλο και περισσότερο πειθόμουν ότι είχα δίκιο. Στο κάτω-κάτω τι ξεχωρίζει τον ένα ναζιστή από τον άλλο; Το κουστούμι, η παραστρατιωτική φόρμα παραλλαγής ή η στολή του SS;

Προσωπικά δεν μου μοιάζει καθόλου αστείο το ακραίο ξέσπασμα στη τηλεόραση ενός εκπροσώπου της συγκεκριμένη ακραίας ιδεολογίας. Ούτε το λαμβάνω ως προσχεδιασμένο θεαματικό τρικ έμπρακτης αντικοινοβουλευτικής και αντιδημοκρατικής δήλωσης. Είναι ωμός φασισμός. Είναι κτηνώδης εκδήλωση βίας που δεν έχει ανάγκη από καμιά πρόβα, καμιά πρόκληση, κανένα κοινό, κανένα πυροδοτημένο κλίμα αντιπαραθέσεων. Ο Κασιαδιάρης και ο κάθε Κασιδιάρης θα ασκούσε ότι του υπαγορεύει η λούμπεν πολιτική του σύστασή και η φανατική ιδεολογική του προσήλωση.
Η βία είναι κομμάτι του εαυτού του. Αποτελεί το καμάρι του, τη λεβεντιά του και την απόλυτη έκφραση του τσαμπουκαλεμένου «ανδρισμού» του. Θα την ασκούσε είτε είχε απέναντι του γυναίκες και ιδεολογικούς αντιπάλους, είτε μετανάστες, τσιγγάνους ή οροθετικούς ασθενείς. Θα την εφάρμοζε με ρατσιστικούς διαχωρισμούς όπως οι, δήθεν ‘Αρειοι, ναζί στοχοποιούσαν, πρόβαιναν σε διωγμούς και απομόνωναν τους Εβραίους, τους Κομμουνιστές, τους ομοφυλόφιλους και όλους όσους θεωρούσαν ως υπάνθρωπους. Είναι η φαντασίωση της απόλυτης καθαρότητας απέναντι στα μιάσματα.

Με την ίδια νευρωτική αυτή λογική θα ασκούσε βία είτε σε περιβάλλον πολιτικής αστάθειας και οικονομικής την κρίση, είτε σε κλίμα πολιτικής και κοινωνικής ευημερίας. Για αυτό, τόσο ο Κασιδιάρης όσο και ο Μπρέιβικ ρυμουλκούνται πάνω στο ίδιο υπόστρωμα. Δεν σέβονται τη διαφορετικότητα, δανείζονται την ίδια τρομοκρατική γλώσσα και εκδηλώνουν παρόμοια συμπεριφορά παράγοντας βία ως αντιστάθμισμα στην υποτιθέμενη συστημική βία που τους ασκείται.

Ως εκ τούτου είναι απόλυτα παρακινδυνευμένη η πεποίθηση σοβαρών, κατά τα άλλα, ανθρώπων να διακρίνουν τον ήπιο από το παροξυμμένο φασισμό. Και ακόμα πιο δυσάρεστη η διαπίστωση ότι ο η βία των εγχώριων νοσταλγών του Χίτλερ αποτελεί δευτερεύουσα απειλή σε σχέση με τη ιδεολογική νομιμοποίηση και ανοχή της βίας, που έχει προκύψει στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρικτές αυτής τη άποψης τσουβαλιάζουν στο ίδιο σακί το ηθικό δικαίωμα εξέγερσης στην καταστολή με τα ανάλγητα φασιστικά πογκρόμ, και το μπάχαλο των προπηλακισμών και των φασκελωμάτων με την εξόντωση των θυμάτων του δουλεμπορίου. Σαφώς και δεν είναι το ίδιο και