Τώρα με την σταυροδοσία, να θυμόμαστε γιατί ψηφίζουμε…

Οι ενστάσεις που εκφράστηκαν από στελέχη όλου του πολιτικού φάσματος όταν οι Σαμαράς-Βενιζέλος αποφάσισαν την υιοθέτηση της σταυροδοσίας και στις Ευρωεκλογές, ήταν πολλές και αρκετές εξ αυτών ήταν πολύ τεκμηριωμένες.

Βεβαίως, όλες αυτές οι ενστάσεις έχουν μία συγκεκριμένη «δυσκολία»: ότι, θεωρητικά, δύσκολα μπορείς να επιχειρηματολογήσεις κατά μίας κίνησης που διευρύνει την ευχέρεια των πολιτών να αποφασίζουν για τους εκπροσώπους τους στην Ευρωβουλή. Δύσκολα μπορείς να απορρίψεις τον σταυρό, καίτοι το προηγούμενο σύστημα εκλογής ευρωβουλευτών έχει κατηγορηθεί για πλείστα όσα.

Σε

κάθε περίπτωση, όταν μία κυβέρνηση αλλάζει το σύστημα των εκλογών μόλις 2,5 μήνες πριν ανοίξουν οι κάλπες, ακόμη και ο σταυρός της «βαθιάς Δημοκρατίας» μπορεί να αποδειχθεί μπούμερανγκ. Για τη Δημοκρατία και τη χώρα. Και, κυρίως, για την εκπροσώπησή της στην Ευρωβουλή.

Τώρα, όμως, η σταυροδοσία είναι πραγματικότητα. Και είναι σαφές πως, αφ’ ης στιγμής κόμματα και υποψήφιοι έμαθαν ελάχιστο χρόνο πριν τις εκλογές ότι θα πρέπει να διεκδικήσουν σταυρό –και, μάλιστα, πανελλαδικά, σε μία και ενιαία περιφέρεια- τους ευρωβουλευτές μάλλον θα τους βγάλουν τα κανάλια. Ή, εν τη ευρεία εννοία, η λεγόμενη «αναγνωρισιμότητα».

Και οι πολιτικοί αρχηγοί το ξέρουν αυτό. Όλοι, όχι μόνο εκείνοι που αποφάσισαν την σταυροδοσία. Κάπως έτσι, ένας διάσημος ποδοσφαιριστής βρέθηκε στο ψηφοδέλτιο ενός κόμματος, ένας μπασκετμπολίστας-σύμβολο (ευτυχώς για τον ίδιο) αρνήθηκε την τελευταία στιγμή, ενώ παραλίγο να βρεθεί σε ευρωψηφοδέλτιο της Αριστεράς ένας σατυρικός ηθοποιός με εργαλείο του τον λαϊκισμό, που προφανώς δεν έχει καμία σχέση με την αισθητική και την κουλτούρα αυτού του χώρου.

Σε κάθε περίπτωση, τα ψηφοδέλτια βρίθουν «διασημοτήτων» ή «λαμπερών ονομάτων». Και οι συγκεκριμένες υποψηφιότητες επελέγησαν με μόνη τους ιδιότητα την αναγνωρισιμότητα. Και τίποτα άλλο…

Είναι ώρα, λοιπόν, να θυμηθούμε για τι πράγμα και για ποιον ακριβώς ψηφίζουμε στις 25 Μαΐου. Ψηφίζουμε για τους εκπροσώπους της Ελλάδας στην επόμενη Ευρωβουλή, η οποία θα κληθεί να πάρει αποφάσεις ή να επικυρώσει/απορρίψει θέματα που μας επηρεάσουν όλους. Και σε όλα τα επίπεδα: από την καθημερινότητά μας ως την περαιτέρω αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος.

Κατά συνέπεια, στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες πρέπει να βρεθούν άνθρωποι που να ξέρουν αυτή του δουλειά. Να κάνουν επερωτήσεις, να έχουν ευρεία γνώση του διεθνούς και ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, να δουλεύουν και να διαβάζουν για να παρουσιάζουν εκθέσεις ή γνωμοδοτήσεις. Να μπορούν, με μία κουβέντα, να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα και το κόμμα που θα τους εκλέξει στη νέα σύνθεση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Αυτή τη δουλειά πρέπει να ξέρουν. Και αυτό πρέπει να είναι και το βασικό κριτήριο για τον σταυρό. Μπορεί πράγματι ένας υποψήφιος να ξέρει καλή μπάλα, ένας άλλος να «γράφει» στα τηλεπαράθυρα και ένας τρίτος να τραγουδά καλά ή να γράφει ωραία μουσική. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την Ευρωβουλή.