Το «σύνδρομο Ραν Ταν Πλαν» της ΔΗΜΑΡ

Πολλές φορές έχει αποδειχθεί ότι στην πολιτική έχει περισσότερη σημασία το πότε παίρνει κανείς τις αποφάσεις του, παρά οι αποφάσεις αυτές καθεαυτές.
Και αυτό το άτυπο «αξίωμα» φαίνεται να επιβεβαιώνεται στην περίπτωση της μείζονος πολιτικής απόφασης του Φώτη Κουβέλη να αποχωρήσει από την κυβέρνηση η ΔΗΜΑΡ.

Η αλήθεια είναι ότι η ΔΗΜΑΡ έκανε, τον περασμένο Ιούνιο, μία στρατηγική -και γενναία- επιλογή: να στηρίξει, παρά τον

δεδηλωμένο αριστερό χαρακτήρα της, μία κυβέρνηση που θα έπαιρνε σκληρά μέτρα και θα εφάρμοζε μία πολιτική απηνούς λιτότητας. Και, από τότε έως προχθές, είχε πολλές αφορμές -και ακόμη περισσότερες αιτίες- για να αποχωρήσει από την κυβέρνηση.

Ανέχθηκε πολλά

Είναι αλήθεια ότι ο Φώτης Κουβέλης ανέχθηκε πολλά. Από τον πρώτο μήνα της πορείας της τρικομματικής κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός έδειξε ότι θέλει να κυβερνά μόνος και να έχει απλώς υποστήριξη στη Βουλή από τους ελάσσονες εταίρους. Εκείνοι ζητούσαν συνέχιση διαπραγματεύσεων με την τρόικα και εκείνος ανακοίνωσε μια μέρα ότι «η διαπραγμάτευση τελείωσε». Οι εταίροι ζητούσαν να τεθούν ως «κόκκινες γραμμές» συγκεκριμένα μέτρα στη διαπραγμάτευση και ο υπουργός Οικονομικών -με εντολή Σαμαρά, προφανώς- ουδέποτε τα έθεσε. Ο Φώτης Κουβέλης, εξάλλου, ανέχθηκε πολλά -με αποκορύφωμα, φυσικά, την σταθερή επιδίωξη του Αντώνη Σαμαρά να αφομοιώνει στην κυβερνητική ατζέντα τη γραμμή και τη ρητορεία της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους του ναζιστικού μορφώματος. Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ανέχθηκε να εκπροσωπείται στη Βουλή -ως τρικομματική κυβέρνηση- από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Μάκη Βορίδη, ανέχθηκε τον χουντικό διευθυντή του γραφείου του γραμματέα της ΝΔ, ανέχθηκε την ετσιθελική καρατόμηση Κικίλια, τον «Ξένιο Δία» του Δένδια, την επιχείρηση «ανακατάληψης των πόλεων», τα «Γκουαντάναμο» που στήνονται για τους παράτυπους μετανάστες. Ανέχθηκε όλα αυτά και πολλά περισσότερα. Και ανέχθηκε, επίσης, μία βαθιά ταξική πολιτική: ουδέποτε εισακούστηκε ως προς την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου, της προκλητικής φοροασυλίας των off shore εταιρειών. Ανέχθηκε ακόμη και το ότι τους τελευταίους 9 μήνες, οι ιδιοκτήτες σκαφών με μήκος έως 15 μέτρα, παραμένουν σκανδαλωδώς αφορολόγητοι, την ώρα που στη Βουλή συζητείται η κατάργηση των πολυτεκνικών επιδομάτων.

Πολύ αργά

Κι όμως, η ΔΗΜΑΡ ανέχθηκε όλα τα παραπάνω και δεν έφυγε. Η πραγματική και ουσιαστική ρήξη Σαμαρά-Κουβέλη δρομολογήθηκε με τη στάση που κράτησε το Μαξίμου ως προς το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο Ρουπακιώτη. Και το πραξικοπηματικό «μαύρο» στην ΕΡΤ ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι -ή, καλύτερα, ένα ακόμη… ποτήρι που ξεχείλισε το υπάρχον ποτήρι.

Κι όμως, παρότι ο Φώτης Κουβέλης είχε σκεφτεί εδώ και εβδομάδες ότι πρέπει να αποχωρήσει, το έκανε με αμφιταλαντεύσεις, μπρος-πίσω και δισταγμούς. Δίνοντας βάση στα -αποσπασματικά, παρελκυστικά και παραπλανητικά- επιχειρήματα εκείνων που ισχυρίζονται πως «η ΔΗΜΑΡ “έφαγε” περικοπές μισθών-συντάξεων και “τσίνισε” στους… “χρυσοκάνθαρους” της ΕΡΤ».

Και στην περίπτωση της ΕΡΤ, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της συμμετοχής της στην κυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ έδειξε ανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν -του σκύλου του Λούκι Λουκ που αντιδρούσε με… χαρακτηριστική χρονοκαθυστέρηση.

Αν ο Κουβέλης έφευγε από την κυβέρνηση αμέσως μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ, που σόκαρε όλη την Ευρώπη, ουδείς θα μπορούσε να του πει κουβέντα.

Αν έφευγε μετά την επιμονή Σαμαρά να παραμείνει ως έχει το περίφημο «χαράτσι», επίσης θα δικαιολογούσε καλύτερα την απόφασή του.

Όπως κι αν έφευγε αμέσως αφότου ο Γενικός Γραμματέας της κυβέρνησης, Τάκης Μπαλτάκος παρέπεμψε στις ελληνικές καλένδες το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη.

Όμως, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έδωσε χρόνο στο χρόνο. Έχανε το momentum και εν τέλει, έφυγε με τον χειρότερο τρόπο από την κυβέρνηση. Παρότι έχει βάση το επιχείρημα ότι ήταν ο Σαμαράς με τη «σουλτανική» συμπεριφορά του που εξώθησε στην έξοδο τη ΔΗΜΑΡ, τώρα η Αγίου Κωνσταντίνου κινδυνεύει να έχει μόνο δυσαρεστημένους: από τα «αριστερά», επειδή έφυγε αργά και θα στηρίζει στα δύσκολα και από τα «δεξιά», επειδή τελικά… έφυγε.