Το φεγγάρι γλίστρησε στον υπόνομο

Πότε άρχισαν όλα αυτά; Χρόνια. Οι περισσότεροι τώρα θα συμφωνήσουν ότι έχουν περάσει ατέλειωτες μέρες και νύχτες. Χρόνια, στα οποία παρακρατικοί, φασίστες και ναζιστές έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

Στη Νίκαια, στην Κοκκινιά, στο Πέραμα και στην Αμφιάλη, «τα τάγματα ασφαλείας» είχαν δώσει, αμέσως μετά τις εκλογές, το δικό τους δείγμα γραφής. Όμως οι φωνές των Πακιστανών γλιστρούσαν στον υπόνομο. Γυρίζαμε το βλέμμα αλλού. Αλλάζαμε κανάλι. Μίσος.

Όχι, όσο δεν συμβαίνει στο σπίτι μας , γιατί ν’ ανησυχούμε; Ποιος θα κατέβει στο δρόμο για μερικούς ξυπόλυτους μετανάστες; Όχι, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Τι φταίμε εμείς που είναι διαφορετικοί! Και τι να κάνουμε εμείς; Μια χώρα μικρή και ταλαιπωρημένη. Φτώχεια. Δυστυχία. Απαγορευμένες λέξεις στο νεοελληνικό λεξιλόγιο του lifestyle. Όχι, αυτά δεν συμβαίνουν στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήλιος , θάλασσα και γαλανός ανέφελος ουρανός. Στις ειδήσεις των οκτώ δεν υπήρχε χώρος για τους μαχαιρωμένους μετανάστες που τους κουβαλούσαν αιμόφυρτους στο Κρατικό της Νίκαιας.

Κοντοκουρεμένο μαλλί, ύφος «ματσό» και πόζα πρωταγωνιστή αμερικανικής πολεμικής ταινίας. Η κατάσταση στο πάνελ της εκπομπής θύμιζε Γυμνάσιο. Έτσι νόμιζες! Ο επιθετικός μεγαλόσωμος μαθητής στον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να του πουν κουβέντα κάνει πάλι τα δικά του. Γελούσες με τα ανδραγαθήματα του γόη βουλευτή που κυκλοφορούσε με καλλίγραμμες νεαρές και έριχνε και καμιά σφαλιάρα. Τώρα, πάγωσε το γέλιο στα χείλη σου.

Πρώτα ήταν οι μετανάστες στο Κέντρο της Αθήνας, μετά το κυνήγι των ομοφυλόφιλων στο Γκάζι, το κατέβασμα των θεατρικών παραστάσεων, οι καθημερινές απειλές, η εκφοβιστική σιωπή στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας. Δάσκαλοι και καθηγητές έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου.
«Έλα, μωρέ, τα παιδιά μας μένουν πίσω στο σχολείο», σου πιπίλιζαν το αφτί και «πάταγαν» στο πετσόκομμα του μισθού σου, στα χαράτσια και τα δάνεια που σε ρημάξανε. Θυμόσουν τους «μπαχαλάκηδες» της τάξης που νόμιζες ότι έκαναν κακό στο σύστημα και έτσι ελάφρυνες τη συνείδησή σου. Εσύ, κόρη προοδευτικών να λοξοκοιτάζεις… Πιο συστημικοί από το σύστημα αφού και κατά Βέμπερ η βία αποτελεί μοναδικό προνόμιο του κράτους.

Οι ξεδιάντροπες προκλήσεις των ναζιστών αντί να σε σηκώσουν από τον καναπέ, σε έκαναν να γελάς. «Έλα, μωρέ, δε βαριέσαι», «Πλάκα έχει», «Να τους τρίξει κάποιος τα δόντια», έλεγες και άλλαζες κανάλι. Κάπως έτσι και το πολιτικό σύστημα.

«Δεν τολμάμε να μιλήσουμε για την Εθνική Αντίσταση και το Πολυτεχνείο», έλεγε φιλόλογος σε Γυμνάσιο λαϊκής περιοχής. Έξω από τα σχολεία, τα γήπεδα, μέσα στις πλατείες και τις γειτονιές επωάζεται το «αβγό το φιδιού».

Το βράδυ της Τρίτης, ο Παύλος απ’ τα Κακά Μαντάτα δολοφονήθηκε στην Αμφιάλη. Κάποια από τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών μπορούν να ερμηνευτούν ως τυχαία μόνο από εκείνους που σφυρίζουν αδιάφορα.

Με κατεβασμένο κεφάλι αποχαιρετάμε μαζί με τον Παύλο και το φάντασμα της Δημοκρατίας. Σε ένα κόσμο που αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, το άρωμα του φασισμού απλώνεται ραγδαία στην κοινωνία.

Ήταν μια ατέλειωτη διαδρομή. Αθήνα–Πέραμα. Παραμονές του 2008. Ο B.M Foxmoor, των Active Member έχει γυρίσει από τα «Ονειρολόγια Μοτοσυκλέτας», κάνοντας στάσεις σε όσα περισσότερα μέρη υπάρχει κόσμος που ακούει low bap, που ζει low bap και η Γιολάντα (Sadahzinia) ετοιμάζεται για τα παιδικά της βιβλία. Το ραντεβού για το ντοκιμαντέρ ήταν στο στέκι των Active Member, στην καρδιά του Περάματος. «Είμαστε πρόσφυγες» συνηθίζει να λέει σε κάθε συναυλία ο Μιχάλης. Και το καταλαβαίνεις μόλις πατήσεις το πόδι σου στο Πέραμα.
Πότε μαύρος και σκοτεινός και πότε κόκκινος και ζωογόνος ο ουρανός. Η ζωή είναι αγώνας για τους ανθρώπους στο Πέραμα, στο Κερατσίνι και την Αμφιάλη. Έτσι, μου είναι αδύνατο να βλέπω έναν άνθρωπο να σκοτώνει την ιστορία. Κάθε καιρός και η Ιερή του Εξέταση. Κάθε καιρός και ο ήρωας του.

Υστερόγραφο : Φυσάει κόντρα και σε καλό θα μας βγει ( Active Member)