Τελικά, η Ρουάντα δεν τους έγινε μάθημα

Υποτίθεται ότι ο εμφύλιος πόλεμος στη Ρουάντα, που κόστισε περίπου ένα εκατομμύριο ζωές, είχε γίνει μάθημα στη διεθνή κοινότητα, τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και τους «ισχυρούς» του πλανήτη. Τότε, η απραξία της διεθνούς κοινότητας έγινε παράδειγμα προς αποφυγή και επί τη βάσει αυτού του παραδείγματος, η διεθνής κοινότητα είχε αποφασίσει πως μελλοντικά, όταν χρειαζόταν διεθνής επέμβαση για να σταματήσει ευρεία αιματοχυσία, τότε δε θα αργούσαν οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων

Σ' αυτή την παραδοχή στηρίχθηκε η επέμβαση για να αναχαιτιστεί η γενοκτονία που έκανε ο Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία, ενώ για λόγους «διεθνούς ασφαλείας» έγινε και η επέμβαση στο Αφγανιστάν, όταν, υπό το κράτος του «μαύρου Σεπτέμβρη», εκτιμήθηκε πως δεν γίνεται να αφήνεται ελεύθερη η κάθε Αλ Κάιντα να εκπαιδεύει «μαχητές του Θεού» στα οροπέδια του Αφγανιστάν. Βεβαίως, κι αυτή η λογική χωράει πολλή συζήτηση, όμως είναι μία πρωτοβουλία. Ουδείς υποστηρίζει ότι θα έπρεπε ο Μιλόσεβιτς να συνεχίσει να ανοίγει ομαδικούς τάφους στη Γιουγκοσλαβία -έστω κι αν δεν ήταν αναγκαίο για την εκθρόνισή του να ισοπεδωθεί μία ολόκληρη χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, η λογική των επεμβάσεων για λόγους ασφαλείας και για την αποτροπή αιματοχυσιών είχε εμπεδωθεί μετά τη Ρουάντα και η διεθνής κοινότητα συνήθως δεν καθόταν άπραγη για πολύ καιρό. Η εμπλοκή της Δύσης στην «Αραβική Άνοιξη» είναι γνωστή, ενώ ακόμη και στην περίπτωση της Συρίας, εκτιμάται ότι η πολεμική σύρραξη αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, με την συμφωνία κορυφής Μόσχας-Ουάσινγκτον -η οποία έδειξε ότι η διπλωματία έχει και μπορεί να έχει πάντα τον πρώτο λόγο.

Ωστόσο, η διεθνής οικονομική κρίση έκλεισε τα κράτη στα σύνορά τους. Η εσωστρέφεια και η επιστροφή των εθνών-κρατών επικράτησε ενώ όσο περνά ο καιρός, όλοι συνηθίζουμε στη φρίκη. Στην περίπτωση της Ουκρανίας όλοι βλέπουν αυτά που γίνονται και δεν μιλούν. Περιορίζονται σε μερικές άνευ σημασίας κυρώσεις στη Ρωσία, αλλά η γενική λογική είναι «αφού δεν συμβαίνει μες στα σύνορά μας, δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε». Κάπως έτσι, οι Ουκρανοί αφέθηκαν να λύσουν μόνοι τους του πρόβλημα. Όλα αυτά, ενώ στη Συρία ο εμφύλιος σιγοκαίει παρά τις εκλογές, ενώ η νέα μεγάλη αιματοχυσία λαμβάνει χώρα στη Γάζα.

Το Ισραήλ, σε μία άνευ προηγουμένου επιχείρηση, χύνει καθημερινά αίμα αθώων ανθρώπων και μαθαίνουμε τα πραγματικά συναισθήματα των πρωταγωνιστών της διεθνούς διπλωματίας μόνο αν κάποιος, όπως ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, ξεχάσει ανοιχτό το μικρόφωνό του.

Την ίδια στιγμή, πολλοί εξισώνουν την «κακή βία» των Ισραηλινών με την «κακή βία» των Παλαιστίνιων. Εξισώνουν, δηλαδή, το θύτη με το θύμα. Και ξεχνούν ότι οι Παλαιστίνιοι στερούνται το αυτονόητο δικαίωμά τους για ένα κράτος, όταν είναι φυλακισμένοι σε μία λωρίδα 35 χιλιομέτρων μήκος και 10 χιλιομέτρων πλάτος και τα εδάφη τους βρίσκονται υπό κατοχή.

Το αίμα ρέει, τα social media έχουν γεμίσει με φωτογραφίες νεκρών και κομματιασμένων παιδιών. Η διεθνής κοινότητα δεν κάνει τίποτα, κοιτά άπραγη, όπως ακριβώς έκανε και όταν αλληλοσφάζονταν οι Χούτου με τους Τούτσι. Απλώς τότε δεν υπήρχε το facebook και τα blogs, για να μυρίζει το αίμα ως το σαλόνι μας.