ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

«Να τα κάνει η μάνα!»

Αίφνης, το αιτούμενο της πολιτικής ανάταξης, όπως αυτό – τούτο προέκυψε, άλλωστε, και από τον «λογαριασμό των εκλογών», εμφανίζεται, περίπου,  ως εξεζητημένο  ζητούμενο. Και τούτο, διότι, το «παιχνίδι της κολοκυθιάς» το οποίο άρχισε, βεβαίως, κατ’ επιταγήν του Συντάγματος, δεν εξελίχθη ομαλά και, τώρα, όπως αναλύονταν, το μόνο που απομένει είναι πάλι να … «τα κάνει η μάνα»! Όπου «μάνα», ασφαλώς, βρίσκει αναφορά ο Ελληνικός Λαός που είχε – δεν είχε  τα προβλήματά του, τώρα, έχει να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα. Και, μάλιστα, όλοι οι

«συντελεστές» του παιχνιδιού αυτόν καταδείχνουν. Με αυτόν τον τρόπο  μπορεί, κάλλιστα, να αποδειχθεί ότι, «αυτός και μόνο αυτός» είναι ο υπεύθυνος  του προβλήματος και, τρόπον τινά, οφείλει (!),… «να διορθώσει την ψήφο του».

Ήγουν: η καταιγίδα «δημιουργίας ενοχών» και φόβου κοντοφαίνεται ήδη στο στερέωμα και, μάλλον, τούτη την φορά θα είναι δυνατότερη. Ας είναι όμως: το πολιτικό πλαίσιο που, αφενός, στοιχειοθέτησε και, αφετέρου, σηματοδότησε το αποτέλεσμα της Κυριακής, 6του Μάη,  είναι μια πραγματική συνθήκη που, δύσκολα, θα αλλοιωθεί πλέον. Και όσο κι αν είναι αδιαμόρφωτο ακόμη το πολιτικό υποκείμενο που θα το εκτελέσει, είναι μια υπαρκτή εντολή της συλλογικής συνείδησης που, εντελώς αναπόφευκτα, θα παρεισδύει  δυναμικά στα πράγματα. Ως εκ τούτου θέμα «διόρθωσης της ψήφου» δεν υφίσταται και το μόνο που μπορεί να υπάρξει και να σταθεί είναι… η διόρθωση της στάσης των πολιτικών δυνάμεων και δη των «παλαιών μεγάλων» που περί άλλων τυρβάζουν.

Αποδεικνύεται, λοιπόν, λίαν ευκόλως, ότι τα «παλιά κόμματα» δεν έχουν  την διάθεση, αλλά, ούτε και την αρετή ν’ αλλάξουν συμπεριφορά. Και τούτη είναι μια, ολότελα, «αμυντική στάση» που, αφενός μπορεί να κάνει θόρυβο, αφετέρου όμως, δεν μπορεί να κινήσει πράγματα: ομοιάζει, δηλαδή, περισσότερο με Ακινησία και ως γνωστόν η ακινησία βγάζει στο πουθενά και στο τίποτα. Όθεν: απομένει να δούμε κατά πόσο ο «δικομματισμός» θα μετασχηματιστεί επαρκώς σε «διπολισμό» που, οιονεί, θα απελευθερώσει δυνάμεις και, ή, θα καταφέρει να ανασυντάξει εμμέσως το πολιτικό σκηνικό και να βρεθεί  κυβερνητική λύση, ή θα βαθύνει ακόμη περισσότερο το ρήγμα μεταξύ της Πολιτικής και της Κοινωνίας, οπότε, όλοι θα ομιλούν με βεβαιότητα για την «μη αναστρέψιμη κατάσταση». Όπως και να γίνει, πάντως, είναι σαφές ότι χρειάζεται ένας νέος πολιτικός πολιτισμός και νέα κουλτούρα διαχείρισης, η οποία, αν δεν αναζητηθεί εγκαίρως και με κάποια σύνεση, τότε, … «η μάνα θα κάνει και θα ξανακάνει» μέχρι, τελικά, να αποκάμει!