ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Κίνημα του Λαού «από τα κάτω»;

Αναμφίβολα, η «δυναμική της πρωτιάς» που αναπτύσσει και κλιμακώνει εσχάτως ο πολιτικός σχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύει με σαφήνεια την ικανότητά του να παρεισδύει στον «κενό χώρο» που άφησαν (εντελώς άδοξα), να δημιουργηθεί με την πολιτική τους τα δυο «παλιά» κόμματα. Ωστόσο, ακόμη και έτσι, αυτή – τούτη η δυναμική ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια και την φυσιογνωμία του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και αυτό, διότι, στην ουσία δεν πρόκειται για οργανωμένη και στοχευμένη πολιτική

προσπάθεια: αποτελεί, τρόπον τινά, ένα κίνημα Λαού «από τα κάτω» χωρίς τις συνηθισμένες προβολές και επιβουλές ισχύος που γίνονται, ιστορικά, «από τα πάνω».

Όθεν: όσο κι αν φαίνεται παράδοξο στοιχειοθετείται, εν πολλοίς, μια λαϊκή πολιτική αυτοργάνωση που δεν αναφέρεται πολιτικό – ιδεολογικά στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, μη έχοντας άλλη εναλλακτική λύση στην δεδομένη συγκυρία εκφράζεται, σχεδόν, καθολικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η «αντι – καθεστωτική» ρητορεία, μάλιστα, του συγκεκριμένου κόμματος, καθώς, και οι όροι περί «απελευθέρωσης» σε τούτο και μόνο προσβλέπει, – ανεξάρτητα τι θα συμβεί την «επόμενη μέρα». Ασφαλώς η χώρα μας έχει πλούσια, όσο, και μακριά ιστορία σε αντιστασιακά κινήματα και ριζοσπαστικές δράσεις. Και, οπωσδήποτε, οι αυτοργανωτικές ικανότητες και δεξιότητες του Ελληνικού Λαού ήταν πάντα το χρήσιμο εργαλείο, προκειμένου, να αναπτυχθούν και να τελεσφορήσουν.

Αυτό – τούτο, όμως, το ανακάτεμα στο «καζάνι που βράζει» θα πρέπει να τύχει ιδιαίτερης προσοχής στην παρούσα φάση. Και έχει σημαντικές ευθύνες, τόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο, προσωπικά και ο Αλ. Τσίπρας με την πολιτική της «ανοιχτής αγκαλιάς» που καλλιεργούν προς πάσα κατεύθυνση. Οφείλουν, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουν άμεσα τους στόχους τους και τις πολιτικές τους διαφορετικά το όλο εγχείρημα θα μετασχηματισθεί σ’ ένα πολυπληθές «ασκέρι» χωρίς βάση και αρχές. Ήγουν: ότι παρηκμασμένο και προβληματικό από την «παλιά» εποχή θα μετακινηθεί προς το νικητή χωρίς ο νικητής να ξέρει τι του επιφυλάσσεται. Και είναι σαφές, αυτό που του επιφυλάσσεται δεν ορίζει ξεκάθαρα και στοχευμένα το «Νέο» που επαρκώς – επαρκέστατα έχει θεωρηθεί. Αλλά, το «Παλιό» που ξέρει (και για λόγους επιβίωσης), πάντα να αναδιπλώνεται και να ανασυντάσσεται με τα γνωστά αποτελέσματα. Οπότε: είναι κρίμα, χωρίς αμφιβολία, μια λαϊκή και αυτοργανωμένη κινητοποίηση να καταλήξει στην αγκαλιά του «Παλιού» από την πίσω πόρτα!