ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Στην πολιτική σκοράρουν καλύτερα…

Δεν πρόλαβαν να χαρούν, ως φαίνεται, οι υμνητές της «πολιτικής σταθερότητας» τη νίκη των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων κατά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου και το πολιτικό σκηνικό εκεί που ήταν να σταθεροποιηθεί… αποσταθεροποιήθηκε πλήρως! Αιτία, βεβαίως, δεν είναι όπως αναλύεται η «κραυγαλέα σύμπτωση ασθενειών» και η πρώιμη, όντως, συστημική αδυναμία που προκαλεί πανικό, τόσο, στο εσωτερικό, όσο, και στο εξωτερικό

μέτωπο, αλλά, η επανεμφάνιση των «σκληρών γραμμών» των εταίρων μας που, τούτη την φορά και εφόσον οι «δημαγωγοί» και οι «λαϊκιστές» ηττήθηκαν, έχουν ελεύθερο το πεδίο να δράσουν, εν πολλοίς, κατά το δοκούν: να πιέσουν όσο πρέπει και όσο θέλουν, ώστε, – φευ, η Ελλάδα και οι Έλληνες να ξεχάσουν «το όνειρο της επαναδιαπραγμάτευσης» και να υπομείνουν στωικά και αγόγγυστα τις αλάνθαστες συνταγές των μνημονίων.

Αναμφίβολα, δεν πρέπει να αιφνιδιάζει, – καθόλου μάλιστα, η στάση των εταίρων, πλην όμως, και αμφίσημων δανειστών μας, που από την μία έκαναν προεκλογικώς τα πάντα, προκειμένου, να μας πείσουν τι πρέπει να ψηφίσουμε και τι όχι και από την άλλη, – τώρα που ψηφίστηκαν οι φίλιες, τρόπον τινά, δυνάμεις, ξαναγύρισαν το «παιχνίδι» εκεί που το άφησαν! Ως εκ τούτου αποδεικνύεται εντελώς αφελής η εγχώρια συνθηματολογία, βεβαιότητα και πίστη ότι με ελιγμούς επί του «Ελληνικού πολιτικού άξονα» θα πάρουμε… «άφεση αμαρτιών» και μια σχετική ανάσα, προκειμένου να ορθοποδήσουμε και να πατήσουμε πιο καλά και πιο δυνατά επί του «Ευρωπαϊκού πολιτικού άξονα».

Ήγουν: το «παιχνίδι» δεν παίζεται «αλά Ελληνικά» με κλαυθμούς και συγκινησιακές υστερίες, αλλά,… «αλά Γερμανικά» με στρωμένες πάσες (!), και «κεραυνούς – γκολ» επί της εστίας μας! Και αυτό δεν το έχουμε κατανοήσει ή υπεκφεύγουμε, κιόλας, δια στρεβλών θεωριών και νοημάτων να το δούμε θα κατανοήσουμε λίαν συντόμως. Κοντολογίς: Ουδείς αυτή – τούτη την στιγμή στην γηραιά «Ευρωζώνη» που, ας σημειωθεί, το 1/3 των κρατών – μελών της έχει πάρει την άγουσα (!), για το «μηχανισμό στήριξης» είναι σε θέση να συμμαχήσει ή να βοηθήσει επί της ουσίας την Ελληνική κρατική οντότητα. Και τούτο, διότι, σε αυτή, τουλάχιστον, την συγκυρία οι… ιαχές και οι κραυγές έρχονται από το μέλλον: ο καθένας προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του προσπαθώντας να αποφύγει τα χειρότερα. Όθεν: η γερμανική τακτική της «διπλής» – «από τα πάνω» και «από τα κάτω» – πίεσης επέτυχε προς πάσα κατεύθυνση και οι Έλληνες, πλέον, οδεύουν ξεμοναχιασμένοι προς το πεπρωμένο τους: το μοιραίον της καθολικής και,… μακράς πνοής, υποτέλειας.