Σόου για δύο σε μαύρη οθόνη

Λένε ότι στη πολιτική, τίποτα δεν κινείται αν δεν σπρώξει κανείς. Στη βαρετή, όπως έχει διαμορφωθεί, εικόνα του Ελληνικού κοινοβουλίου η πίεση είναι ίσως χρήσιμη. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ο τρόπος και ο χρόνος άσκησής της ώστε να γίνει και αποτελεσματική. Όλα αυτά ως μικρή εισαγωγή , μετά την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει στη Βουλή πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.

Σαφώς και είναι δικαίωμα κάθε κόμματος να αποφασίζει για την συγκυρία και τις προϋποθέσεις

που πιθανόν το ευνοούν ώστε να κλιμακώσει μια κοινοβουλευτική αντιπαράθεση. Παράλληλα , οφείλει να διαθέτει μια πειστική αφορμή , ένα ολοκληρωμένο σκεπτικό και ένα ξεκάθαρο πολιτικό στόχο που θα νοηματοδοτεί μια τέτοια ενέργεια τόσο από άποψη ουσίας όσο και επικοινωνιακής πολιτικής. Προσωπικά, πάντως, δεν πείθομαι ότι με αφορμή την έφοδο, την εκκένωση και τελικά τη κατάργηση της ΕΡΤ προωθείται μια πειστικά συνεκτική ατζέντα που προσφέρει κοινωνικά ερείσματα για ταυτόχρονη αγωνιστική εγρήγορση και εκτός Βουλής.

Ενδεχομένως η άθλια οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, η επιμονή της τρόικας σε νέα μέτρα και πλειστηριασμούς, η απαίτησή της για κλείσιμο των αμυντικών βιομηχανιών, ο νόμος για τα ακίνητα και οικόπεδα, το ασφαλιστικό και οι συντάξεις, θα αποτελούσαν ως αφορμή παράγοντες που θα συσπείρωναν και θα συνέγειραν τη κοινωνία. Πόσο μάλλον αν η πρόταση μομφής εδραζόταν στις αυξανόμενες αυτοκτονίες, στο πολλαπλασιασμό των λουκέτων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στο σμπαράλιασμα κάθε μορφής κοινωνικής πρόνοιας; Υπό αυτό το πρίσμα και μόνο η συγκεκριμένη, αποσπασματική πίεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης μου φαντάζει εντελώς συμβολική.

Ας δούμε τώρα και το τάιμινγκ. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται καθυστερημένα να αναπληρώσει μια χαμένη ευκαιρία. Θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία πριν πέντε μήνες με αφορμή το αυταρχικό και υποκριτικό λουκέτο στην ΕΡΤ . Οι συνθήκες τον ευνοούσαν με σοβαρή πιθανότητα να ψηφισθεί για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά μια πρόταση μομφής από την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών. Η κυβέρνηση παράπαιε με υπόκωφους τριγμούς να δοκιμάζουν τη συνοχή της. Οι κυβερνητικοί εταίροι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ήταν στα κάγκελα και απειλούσαν να κάνουν ρημαδιό την συγκυβέρνηση .

Την ίδια ώρα οι Ευρωπαίοι παρακολουθούσαν αμήχανοι. Ο δε κόσμος αρχικά σοκαρισμένος και κατόπιν οργισμένος, υπό προϋποθέσεις θα συντονιζόταν σε διαφορετική κυβερνητική σύνθεση ή, υπό όρους θα στοιχιζόταν ακόμα και πίσω από το αίτημα για εκλογές. Τη κρίσιμη εκείνη στιγμή η αξιωματική αντιπολίτευση φέροντας το βάρος της μικρής κομματικής της καταγωγής και φορτωμένη από τις μεγάλες προσδοκίες που εναπόθετε στους ώμους της η κοινωνία, δίστασε . Αποφάσισε τότε ότι, μάλλον, δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες, Και απέναντι σε μια ευάλωτη κυβέρνηση δεν προχώρησε στην αξιοποίηση της συγκεκριμένης πολιτικής ενέργειας που της πρόσφερε ο κανονισμός της Βουλής.

Πάμε τώρα στο σημερινό σκεπτικό της πρότασης μομφής που μοσχοβολάει επικοινωνιακές καντρίλιες και ρητορική-αν όχι και πολιτική- περιχαράκωση. Φαίνεται να ελπίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι στη τριήμερη συζήτηση στη Βουλή που λήγει απόψε θα αναδειχθούν προβλήματα συνοχής των κοινοβουλευτικών ομάδων των δύο κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Λογικό. Αλλά τόση φασαρία μοιάζει ακατανόητη για να «ξετρυπώσουν» από το λαγούμι των φραστικών αντιρρήσεων της κάθε Τζάκρη, του κάθε Σκανδαλίδη ή τη διαφοροποίηση για τις στάνες του εκάστοτε Τζαμτζή.

Μεγάλη προσπάθεια για ένα τόσο μικρό αποτέλεσμα, το οποίο θα μπορούσε να πιστοποιηθεί σε οποιαδήποτε νομοσχέδιο. Πολύς ντόρος για να συμπορευθούν επ’ ευκαιρία μαζί του οι ΑΝΕΛ και το ΚΚΕ που τρέμουν μην στραβώσει κάτι και χαρακτηρισθούν ως φιλοκυβερνητικοί. Και τεράστιος σαματάς για να καταγραφεί αντίθεση της ΔΗΜΑΡ τόσο εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής όσο και κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Εξάλλου ποια ακριβώς κυβερνητική συνοχή δοκιμάζεται όταν από το βήμα της Βουλής θα επαναεπιβεβαιώσουν την αλληλοστήριξή τους ο πρωθυπουργός με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης επισφραγίζοντας και τηλεοπτικά το μήνυμα ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι αρραγής και ισχυρή; Εκτός πια αν στη Κουμουνδούρου εύχονται, αναμένουν ή προσδοκούν απώλειες από το κυβερνητικό στρατόπεδο. Πράγμα, από εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο μια και φρόντισαν εξαρχής με τη πρόταση δυσπιστίας να το συσπειρώσουν παρά να το κατακερματίσουν. Και ενώ από τάιμινγκ δεν φαίνεται να τα πάνε και τόσο καλά, από αριθμητική σίγουρα ξέρουν.

Εν προκειμένω, όμως , για το κυνήγι των μεγάλων αριθμών υπερέχει η επικοινωνία. Ως εκ τούτου αμφιβάλλω αν ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε τη συγκεκριμένη τακτική κίνηση για να συσπειρώσει μέρος του ακροατηρίου του που δεν ενθουσιάζεται με τους όρκους υπέρ της Ευρώ που εκστομίστηκαν στο Όστιν του Τέξας. Αντίθετα πιστεύω ότι ο μεγάλος στόχος του είναι να κερδίσει τις εντυπώσεις. Να φέρει επιτέλους το Σαμαρά στη Βουλή για να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα. Κάτι σαν αναμέτρηση στο Dancing with the stars, αλλά χωρίς παρτενέρ. Γι αυτό, μάλλον υποσυνείδητα, επέλεξε και ως αφορμή τις μαύρες οθόνες της ΕΡΤ.