Πώς να (μάθετε να) φοβάστε το Ισλάμ

Πριν γίνει της Κορέας, για δεύτερη φορά μισόν και κάτι αιώνα ύστερα από την πρώτη, το βόρειο τμήμα παριστάνει την πυρηνική υπερδύναμη αφήνοντας στο νότιο την πολυτέλεια των ηλεκτρονικών και του σινεμά. «Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας» και πάλι άνοιξη…

Πριν από την αραβική, η πίτα ήταν σπιτική, σ’ αντίθεση μ’ εκείνην του εμπορίου. Έτσι και πριν εκραγεί στην τηλεοπτική οθόνη μας η αραβική, υπήρχε μόνον μία Άνοιξη, δηλαδή η ερωτική. Ούτε ελληνική απολύτως, παρά τις εθνικές προσλαμβάνουσες, ούτε μεσογειακή

κι αγροτική, σαν ενδεχόμενες παραγγελίες στην πιτσαρία της γειτονιάς. Όπου, καθισμένος κανείς, είτε με παρέα είτε με καφέ, δικαιούται να ονειρεύεται τη συνάντηση με τον οργασμό της υπαίθρου εντός ολίγων ημερών. Σε διπλανό τραπέζι οι φανατικοί εχθροί των εορταστικών, μαζικών κινητοποιήσεων, σ’ άλλου τύπου απολαύσεις επιδίδονται, με επικεφαλής την πλέον ανέξοδη και χορταστική. Η απλή παρακολούθηση προσλαμβάνει χαρακτήρα καθημερινού δημοψηφίσματος όταν οι περαστικοί είναι γένους θηλυκού. Μία με γόβες και σακάκι, η άλλη παντελόνι και πουκάμισο, η τρίτη με τις μπότες και γυμνά μπρατσάκια.

Αδιευκρίνιστη ανάμειξη διαθέσεων και αμφιέσεων, γεμάτη ποικιλία και αμφιθυμία. Σαν αναπόφευκτο στάδιο μεταβατικό, απ’ τη σκοπιά της ενδυματολογίας. Κάτι σαν θρίαμβος των προσωπικών επιλογών ανεξαιρέτως, απ’ την πλευρά της ανεξιθρησκείας. Πολύτιμα, το θέαμα και το συνοδευτικό του αίσθημα, ειδικά σε περιόδους μισαλλοδοξίας, όπως η σημερινή. Δεν είναι αραβική κι ελληνική, λοιπόν, η άνοιξη. Άλλο τόσο είναι εκρηκτική κι αιφνιδιαστική, προκλητική και μεταδοτική. Χριστιανική, βουδιστική, ευρωπαϊκή, αφρικανική, εβραϊκή, αθλητική και ψυχολογική. Γιατί όχι και ισλαμική;

Δεν χρειάζεται να πλησιάζει το Πάσχα, ώστε να επανέρχονται στην επικαιρότητα το καθεστώς του Πανάγιου Τάφου ή το ακανθώδες ζήτημα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, εμπόδιο στην επίλυση του Παλαιστινιακού. Αγνοώντας τις αμερικανικές υποδείξεις, ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν ματαιώνει την επίσκεψή του στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, όπως δεν αναστέλλει το Ιράν το πυρηνικό του πρόγραμμα. Στη Συρία εμφύλιος, η Αίγυπτος στα πρόθυρα. Μαραθώνιος στη Βοστώνη, μαραθώνιος στη Βηθλεέμ, ένας τρίτος σε εξέλιξη, διπλωματικός και μακράς διαρκείας, με αντικειμενικό σκοπό την επικράτηση στον πόλεμο των εντυπώσεων. Ανατινάξεις δυτικών πρεσβειών, Ταλιμπάν, η τιμή του πετρελαίου και το φάντασμα του Μπιν Λάντεν σε κουβάρι σκοτεινό κι αξεδιάλυτο, γεμάτο τίτλους και βραβεία, λάμψη και κατασκόπους, τρομοκράτες και εμπόρους όπλων, φανερές σκηνοθεσίες και μυστικές υπηρεσίες. Αρκεί, άραγε, η συκοφάντηση της Τεχεράνης ώστε να κερδίσει η «Επιχείρηση ARGO» το όσκαρ καλύτερης ταινίας αλλ’ όχι της σκηνοθεσίας; Σημειωτέον, όταν δεν πρόκειται για έργο θεατρικό, ραδιοφωνικό ή κινηματογραφικό, σκηνοθετώ σημαίνει «κατασκευάζω πλαστές εντυπώσεις».

Η μεταφορά μετατρέπεται σε κυριολεξία, μόλις τον ρόλο της σκηνοθεσίας κληθεί να τον παίξει η συνωμοσία. Εκεί όπου η πρώτη, δηλαδή, δικαιώνεται ως εργαλείο της αισθητικής, η δεύτερη χρησιμεύει ως προέκταση της πολιτικής. Να γιατί πίσω από οποιαδήποτε βομβιστική ενέργεια οι πλέον υποψιασμένοι έστω αναζητούν την αληθινή αφετηρία. Να γιατί, επίσης, πίσω απ’ την εγκληματική χειρονομία, παραμονεύει συνήθως μια ευρύτερη μηχανορραφία. Τόσο μακριά, τόσο κοντά οι θεωρίες της σκηνοθεσίας και οι θεωρίες της συνωμοσίας; Όσο πλησιάζει κανείς στη Μεσοποταμία, όπου γεννήθηκαν και οι τρεις εκδοχές του μονοθεϊσμού, οι αποστάσεις μεταξύ των θρησκειών αυξομειώνονται ιλιγγιωδώς, μαζί με τη δυναμική των ανταγωνισμών, των οικονομικών κολοσσών και των ισχυρών κρατών. Δυο Τσετσένοι, κάποιος «Μίσα» και μια καταστροφή; Ή, ο Πούτιν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ και μια αναζήτηση συνεργασίας. Μάλλον ένα ακόμα επεισόδιο του γνωστού έργου με τίτλο «Πώς να (μάθετε να) φοβάστε το Ισλάμ».