ΠΟΙΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

Τον τελευταίο καιρό ακούω και διαβάζω διάφορες αηδίες για την εξέλιξη του πολιτικο-κομματικού μας συστήματος. Για παράδειγμα, η νέα μόδα στην πολιτική αρθρογραφία και το κομματικό ρεπορτάζ είναι ότι ο Σαμαράς θα διαλύσει τη Ν.Δ. και θα φτιάξει ένα καινούργιο κόμμα, αστικό, όπως το ονομάζουν, και συνάμα ευρωπαϊκό.

Θα μαζέψει δήθεν τους μεταρρυθμιστές, ευρωπαϊστές, εκσυγχρονιστές ή όπως αλλοιώς αρέσκονται να αποκαλούνται διάφοροι παράγοντες του δημοσίου

βίου με πρώτους και καλύτερους κάποιους υπερκαταναλωμένους πολιτικούς προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ, την κεντρίστικη αριστερά και τα αποϊδεολογικοποιημένα νεοστρώματα των τελευταίων 15 χρόνων. Όλους αυτούς θα τους «κολλήσει» με τους νηφάλιους της Δεξιάς και έτσι, λένε, θα αναγεννηθεί ο θνήσκων δικομματισμός αφού θα έχουμε δύο νέους ισχυρούς πόλους -αντίπαλον δέος του «αστικού-ευρωπαϊκού» κόμματος θα είναι το «λαϊκό» με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.

Μέχρι τώρα οι αφελείς(;) δημοσιολογούντες έχουν αφήσει ημιτελές το διάζευγμα. Και ευτυχώς για τους ίδιους και τη σοβαρότητά τους, επειδή, σε διαφορετική περίπτωση, θα έπρεπε, όπως αντιδιαστέλλουν το “αστικό” με το «λαϊκό» να αντιδιαστείλουν και το «ευρωπαϊκό» με το «εθνικό». Καλύτερο βούτυρο στο ψωμί του Αλέξη Τσίπρα δεν θα μπορούσαν να αλείψουν όσοι σκέφτονται και διοχετεύουν τέτοια σενάρια. Μόνον κάποιος πολιτικός αβδηρίτης ή σατανικός νους, που θέλει να καταστρέψει τον Σαμαρά, θα διακινούσε τέτοιες ανοησίες. Η κάποιος πολύ απελπισμένος που ψάχνει εναγωνίως να …τρουπώσει στο σύστημα. Και ξέρω πολλούς τέτοιους, που είτε συνταξιοδοτήθηκαν στις τελευταίες εκλογές είτε ασφυκτιούν στα κόμματά τους.

Σκέφτεστε να έχουμε: από τη μια μεριά ένα αστικό-ευρωπαϊκό κόμμα με επιφανείς και καταναλωμένους πολιτικούς και από την άλλη ένα λαϊκό-εθνικό κόμμα με με ανθρώπους που δεν έχουν ασκήσει εξουσία. Ποιό θα κέρδιζε; Αυτό με τον Χατζηδάκη, τον Χρυσοχοΐδη και τον Τζήμερο και επικεφαλής τον Σαμαρά ή αυτό με τον Δραγασάκη, την Αρτινοπούλου και τον Φωτεινόπουλο και επικεφαλής τον Τσίπρα;

Και μην μου πείτε ότι θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν ότι το εθνικό, τη σήμερον ημέρα, ταυτίζεται με το ευρωπαϊκό. Όταν στην πολιτική αρχίζουν οι εξηγήσεις για να κατανοηθεί η αλήθεια και η αυθεντικότητα των πραγμάτων το παιχνίδι έχει χαθεί. Τα δίπολα και οι αντιθέσεις δεν χρειάζονται διαμεσολαβήσεις για να εσωτερικευθούν. Προκύπτουν αυθόρμητα, ακατέργαστα και ενστικτώδικα. Λάθος; Λάθος. Έτσι είναι όμως η ζωή. Αφήστε που και ο άλλος πόλος θα μπορούσε να αντιστρέψει το επιχείρημα και να αιτιολογήσει γιατί, ειδικά σήμερα, το ευρωπαϊκό (εξ)υπηρετείται καλύτερα διαμέσου του εθνικού.

Θα πρέπει να έχουν υπάρξει θεσμικές ωριμάνσεις και μακροχρόνιες σταθερές για να αντιλαμβανόμαστε τις διακυβεύσεις και τα διαζεύγματα διαφορετικά. Και σε κάθε περίπτωση η σημερινή περίοδος, της κρίσης και της καχυποψίας έναντι των ευρωπαίων εταίρων-δανειστών μας, δεν είναι και η καλύτερη για τέτοιες διαχωριστικές γραμμές.

Σε τελική δε ανάλυση, ο διαχωρισμός αστικό – λαϊκό είναι περισσότερον μειοψ