Ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα 2012-2013

Μετά από το περυσινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που – τι αρετή και ειλικρίνεια! – έβαλε στη φυλάκα δύο υπεύθυνους προέδρους (της Καβάλας και του Ολυμπιακού Βόλου) με τα γνωστά αποτελέσματα, στο φετινό πρωτάθλημα τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, θα ανέμενε κανείς καθαρούς αγώνες, μεγάλο ανταγωνισμό για την κορυφή και κάποια ηθική αντιμετώπιση των ομάδων εκ μέρους της διαιτησίας. Ένα και μόνο θα θυμίσουμε : η Καβάλα και ο Ολυμπιακός

Βόλου ήταν έξοχες ομάδες οπότε απομένει αυτή η απορία : πως γίνεται δύο πρόεδροι που μπήκαν στη φυλάκα να έχουν στήσει δύο ομάδες με εξαιρετικές εμφανίσεις;

Η άλλη πτυχή του πρωταθλήματος, θρηνητική βέβαια και παράδοξη, αφορά την κατάπτωση των ομάδων της Α εθνικής κατηγορίας. Η ΑΕΚ διαλύθηκε, ο Παναθηναϊκός απέδωσε σαν καφενείο χειμαζόμενων παικτών, ο Άρης τα έκανε θάλασσα ενώ ο ΠΑΟΚ κατάφερε να μη χάσει το γνωστό πρόσωπό του. Εξ αντιθέτου, η Τρίπολη ουσιαστικά ήταν η ομάδα που επρώτευσε και ελπίζει αυτή τη χρονιά να παίξει στην Ευρώπη με το σπαθί της. Ανάλογοι έπαινοι αξίζουν για τον ΠΑΣ Γιάννενα, για τη Βέροια, τον Πλατανιά, τον Ατρόμητο και την ομάδα της Θράκης.

Αν αφήσουμε κατά μέρος το Καραϊσκάκη που παίζει δικό του πρωτάθλημα, έχει χρήμα και μπορεί να επαίρεται για τις αποδόσεις του, μπορούμε να τονίσουμε την καταστροφή της πρώτης κατηγορίας, την απουσία προέδρων, λεφτάδων, ανθρώπων οι οποίοι χρηματοδοτούν το σωματείο της αγάπης τους χωρίς να ελπίζουν σε τίποτα. Η απορία είναι σαφής : υπάρχει μέλλον για το ντόπιο πρωτάθλημα ή τελικά το πρωτάθλημα θα περιοριστεί στον Νότο, για να μην πούμε ότι θα μετονομαστεί σε «Πρωτάθλημα Πειραιώς»;

Οι ιθύνοντες του πειραϊκού σωματείου φαίνεται πως δεν έχουν συλλάβει τις χειρότερες καταστάσεις: τι θα γίνει για παράδειγμα αν ΑΕΚ και ΠΑΟ πνιγούν σε οικονομικό ναυάγιο και απομείνει μόνο η ομάδα του Πειραιά να κάνει παιχνίδι; Έτσι κάποιοι παίρνουν εκδίκηση; Εξαφανίζουν τον ισόβιο αντίπαλο; Στήνουν μιαν αθλητική χούντα η οποία ελέγχει με άνεση τα πάντα και ταΐζει τόσο τον αγωνιστικό χώρο όσο και την κερκίδα με καταπότια και υπνωτικά;

Οι οπαδοί δεν φταίνε βέβαια – ό,τι μας δίνουν οι ιθύνοντες το χαιρόμαστε, αρκεί η ομάδα να κερδίζει. Αλλά από αυτό το σημείο ίσαμε το να είναι κανείς συνυπεύθυνος για προφανείς αδικίες η απόσταση είναι μεγάλη και ασυγχώρητη.