Πενήντα χρόνια «Ευρωπαία» η Ελλάδα

Οι πρώτες σκέψεις για την ευρωπαϊκή ενοποίηση γεννιούνται στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945. Η Ευρώπη κατεστραμμένη από το Μεγάλο Πόλεμο, προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι. Οι Αμερικανοί φοβούμενοι και τον εξ ανατολών κομμουνιστικό κίνδυνο από την Σοβιετικοί Ένωση, συνδράμουν στην ανοικοδόμηση της. Η μεγάλη επιρροή των ΗΠΑ στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ και του ΝΑΤΟ, ματαιώνουν

τις όποιες σκέψεις για ευρωπαϊκή ολοκληρωση. Καθιστούν όμως ρεαλιστική επιλογή την οικονομική ενοποίηση.

Το 1950, στις 9 Μαΐου, ο Ρομπέρ Σουμάν υπουργός Εξωτερικών, της Γαλλίας, προτείνει να τεθούν υπό κοινό έλεγχο και διοίκηση οι βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα της Γερμανίας και της Γαλλίας. Η Διακήρυξη Σουμάν -όπως έμεινε στην ιστορία- είναι το πρώτο βήμα για τη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης και γίνεται ο λόγος για τον οποίο η 9η Μαΐου εορτάζεται ως Ημέρα της Ευρώπης.

Η Γερμανία, τα κράτη της «Μπενελούξ» (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) και η Ιταλία, ανταποκρίνονται στην πρόταση Σούμαν. Η Μεγάλη Βρετανία αρνείται για λόγους εθνικής ασφαλείας.

Με τον τρόπο αυτό γεννιέται η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) που επισημοποιείται με τη Συνθήκη των Παρισίων στις 18 Απριλίου 1951 και έχει πρώτο πρόεδρο το Ζαν Μονέ.

Στις 25 Μαρτίου 1957, η επιτυχία της ΕΚΑΧ οδηγεί τους 6 εταίρους, στη διεύρυνση της συνεργασίας τους με την υπογραφή της Συνθήκη της Ρώμης. Με αυτήν δημιουργούνται δύο νέοι θεσμοί: Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενεργείας (ΕΚΑΕ), που έχει ως στόχο την ειρηνική χρήση της ατομικής ενέργειας και η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Κοινή Αγορά), που αποτελεί την πρώτη μορφή τελωνειακής ένωσης. Η Κοινή Αγορά θεμελιώνεται πάνω σε τέσσερις αρχές: ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπων.

Οι τρεις επιμέρους κοινότητες συγχωνεύονται το 1965 στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), η οποία το 1993 μετονομάζεται σε Ευρωπαϊκή Ένωση.