ΠΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ;

Ο νέος «Αστερίξ» που μιλάει γαλλικά με αγγλική προφορά, ο τρυφερός δάσκαλος «κύριος Λαζάρ» του γαλλόφωνου Καναδά και η μυστηριώδης Ανατολικογερμανίδα «Μπάρμπαρα» δίνουν ευκαιρίες που φλερτάρουν με κάθε είδος κινηματογραφικής απόλαυσης.

Barbara

Δραματική του Κρίστιαν Πέτσολντ. Διάρκεια: 1 ώρα και 45 λεπτά. Με τους: Νίνα Χος, Ρόναλντ Τσέρφελντ, Ράινερ Μποκ.

Αργυρή Άρκτος στο Φεστιβάλ του Βερολίνου για τον Κρίστιαν Πέτσολντ που αφηγείται μια ιστορία διαλογιζόμενος πολιτικά πάνω στη μοναξιά, τη μυστικοπάθεια και την ελευθερία μπροστά από το οργουελικό φόντο του φόβου και της επιτήρησης

στην Ανατολική Γερμανία επί εποχής Ψυχρού Πολέμου. Το καλοκαίρι του 1980 η Ανατολικογερμανίδα γιατρός Μπάρμπαρα έχει υποβάλει αίτηση για να μεταναστεύσει προς τη Δύση. Τιμωρείται με μετάθεση μακριά από την πρωτεύουσα σ’ ένα νοσοκομείο μιας κωμόπολης. Ο εραστής της στη Δύση σχεδιάζει την απόδρασή της μέσω της Βαλτικής Θάλασσας. Για την Μπάρμπαρα είναι ένα παιχνίδι αναμονής, ενώ η δουλειά στο νοσοκομείο την απορροφά.

Ο επικεφαλής γιατρός της ομάδας της στο νοσοκομείο της περιοχής την συμπονά αλλά είναι υποχρεωμένος να δίνει καθημερινή αναφορά στους αξιωματικούς της Στάζι για λογαριασμό της. Όταν μια νεαρή δραπέτης φτάνει στο νοσοκομείο, η Μπάρμπαρα για πρώτη φορά πρέπει να αποχωριστεί το ψυχρό πέπλο της και να πάρει τις αποφάσεις της.

Η αφήγηση του σκηνοθέτη κινείται με ρεαλισμό αποσπώντας υψηλού επιπέδου ερμηνείες από τους ηθοποιούς. Η αργή εξέλιξη της πλοκής υπαινίσσεται τους κραδασμούς στο στάσιμο και παρηκμασμένο γραφειοκρατικό σύστημα, καθώς και η ανατροπή του που ξεπροβάλλει διστακτικά από τον ορίζοντα του τελευταίου πλάνου μαζί με μια καθαρτήρια αυτοθυσία. Αν και μερικές φορές μελοδραματική με κάμποσες ηθικοπλαστικές ευαισθησίες και κάποια προτεσταντικά προτάγματα η ταινία είναι ένα εύστοχο δοκίμιο πάνω στην αποξένωση. Όχι ίσως σαν τη «Ζωή των Άλλων», αλλά σαν μια χαμηλών τόνων εκδοχή της.

Ο εξαιρετικός κύριος Λαζάρ (Mr. Lazhar)

Δραματική του Φιλίπ Φαλαρντό. Διάρκεια: 1 ώρα και 35 λεπτά. Με τους: Μοχάμεντ Φαλάγκ, Σοφί Νελίς, Ντανιέλ Πρου.

Υποψήφια πέρυσι για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας , αυτή η καναδέζικης προέλευσης γαλλόφωνη παραγωγή κέρδισε σειρά βραβείων στα φεστιβάλ του Λοκάρνο και του Τορόντο. Το στόρι της πάει ως εξής: O Αλγερινός κύριος Λαζάρ αυτοπροτείνεται ως αντικαταστάτης της δασκάλας που αυτοκτόνησε σε ένα δημοτικό σχολείο. Από τη στιγμή που προσλαμβάνεται κάνει τα πάντα για να έρθει πιο κοντά στα παιδιά, να τους συμπαρασταθεί και να τους εξηγήσει την ανεξήγητη ακόμη και για τους μεγάλους δύναμη της απώλειας. Ωστόσο, κανείς απ’ τους συναδέλφους, γονείς, ακόμη κι απ’ τα παιδιά δε γνωρίζει το παρελθόν του δασκάλου που μπορεί από στιγμή σε στιγμή μπορεί απελαθεί.

Ο «Εξαιρετικός κύριος Λαζάρ» είναι πράγματι εξαιρετικός. Αποφεύγει τα κλισέ, εντοπίζει το θέμα της ανάκαμψης από μια απώλεια, συγκεντρώνεται στην ιδιαιτερότητα της σύνθετης σχέσης δασκάλου-μαθητή, και αναδεικνύει τις αδυναμίες κ