Οι ζωές των άλλων

Γερμανικές εκλογές σήμερα. Και για πρώτη φορά, εδώ και δεκαετίες οι Γερμανικές κάλπες, αυτό το βαρετό από πολιτική άποψη θέμα, ενδιαφέρουν τους Έλληνες. Όπως φυσικά νοιάζουν και του υπόλοιπους Ευρωπαίους. Και αυτό γιατί η κρίση αποκάλυψε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά μια ασύμμετρη ομοσπονδία αδυνάτων, όπου κάθε κράτος-μέλος βρέθηκε μόνο του να αντιμετωπίσει τα δεινά της. Παράλληλα, η ίδια κρίση δυνάμωσε τη Γερμανία, η οποία διεκδίκησε για τη πάρτη της τον ηγετικό ρόλο του ισχυρού και πέτυχε χαλαρά να ηγεμονεύσει στο κλαμπ

Μια ματιά στα στοιχεία της Ευρωζώνης είναι ενδεικτικά για το Γερμανικό πάρτι. Για πρώτη φορά στη χώρα των Νιμπελούνγκεν, τα παιδιά της ομίχλης μασάνε μακαρίως λουκάνικα και καταπίνουν τόνους μπίρας εις υγείαν της κρίσης. Η ανεργία στη χώρα βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο από την ενοποίηση του 1990, οι πραγματικοί μισθοί ανεβαίνουν μετά από μια δεκαετία στασιμότητας, οι εξαγωγές αυξάνονται, τα φορολογικά έσοδα είναι άφθονα, και ως εκ τούτου με δημόσιο έλλειμμα μόλις 1% -πολύ κάτω από τα κριτήρια του Μάαστριχτ– δεν χρειάζονται περικοπές στη δημόσιες δαπάνες.

Ακόμα, χάρη στην στην κρίση κρατών μελών της Μεσογείου, η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα που μεγεθύνουν περισσότερο τις εξαγωγές της. Τα χαμηλά επιτόκια της ΕΚΤ οδηγούν τη Γερμανία σε αρνητικά πραγματικά επιτόκια, τα οποία ενθαρρύνουν περαιτέρω τις επενδύσεις. Χάρη στην ακμάζουσα οικονομία και τη πολιτική της σταθερότητα απορροφά πληθώρα καταθέσεων από τις σκληρά δοκιμαζόμενες και ανασφαλείς χώρες του Νότου, οι οποίες βελτιώνουν τους ισολογισμούς του γερμανικού τραπεζικού συστήματος.

Γερμανικές χαρές και πανηγύρια, λοιπόν, στη σκιά της κρίσης που μαστίζει τους λοιπούς εξασθενημένους Ευρωεταίρους. Ποιες Ευρωπαϊκές αρχές της αλληλεγγύης, της ισότιμης εταιρικής σχέσης, της συνοχής και της σύγκλισης τώρα; Το κοινό αίσθημα, τα ντόπια ΜΜΕ, η επιχειρηματική ελίτ, η ακαδημαϊκή κοινότητα της Γερμανίας είναι σταθερά συντονισμένη στη προτεραιότητα της πειθαρχημένης σκληρής λιτότητας για τους άλλους. Σε αυτή τη κοινή γραμμή, οι πολιτικοί της ηγέτες κανακεύουν το λαό τους και τον καθησυχάζουν επιχειρώντας να εξορίσουν τους δαίμονες του ταραγμένου και αβέβαιου κόσμου μακριά από τα εθνικά τους σύνορα.

Η Μέρκελ έχει μεν την πολυτέλεια πότε να αδιαφορεί και πότε να δεσμεύεται για την Ευρώπη αλλά η ουσιώδης στάση της εδράζεται στην εργαλειακή πεποίθηση μιας ηγεμονίας αλά καρτ, χωρίς να καταβάλει το τίμημα της κυριαρχίας της. Με ή δίχως μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό παρέα με τους Σοσιαλδημοκράτες, είναι αποφασισμένη να επιβάλει τη πολιτική της βούληση αλλά κυρίως να ενσωματώσει το εθνικό συμφέρον της χώρας της σε ένα αδιαπραγμάτευτο ευρωπαϊκό κανόνα.

Προφανώς δεν υπολογίζει το ενδεχόμενο μιας παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας ή πιθανού χάους στις τραυματισμένες χώρες-μέλη. Ο υποκριτικός πραγματισμός, η κανονιστική ακαμψία και η ηθικολογία της θα βρίσκει αενάως συμπαράσταση από τον καλλιεργημένο επαρχιωτισμό και την αλαζονεία σημαντικής μερίδας των συμπατριωτών της. Όλων εκείνων των αποκομμένων από την ιστορική μνήμη και τις ενοχές της Γερμανίας απέναντι στην Ευρώπη, αυτάρεσκων ψηφοφόρων της.

Εκείνων που θα αντιμετωπίζουν τους στενάζοντες από την ύφεση και την ανεργία Έλληνες, Πορτογάλους, Κύπριους, Ιρλανδούς, Ισπανούς, ίσως και Ιταλούς σαν «γρανάζια» στη μηχανή του νέου «γερμανικού θαύματος». Κι αυτό στη καλύτερη των περιπτώσεων. Γιατί στη χειρότερη, δεν θα τους κοιτάνε μόνο σαν το λάθος λήμμα στην Γερμανικής έμπνευσης ευρωπαϊκή ορθότητα, αλλά περιφρονητικά ως τεμπέληδες και αγνώμονες και μπαταχτσήδες.

Γι αυτό ας μη τρέφουν απατηλές προσδοκίες για την επόμενη μέρα των Γερμανικών εκλογών οι κυβερνήσεις του Νότου και πρώτη απ΄ όλες η ελληνική . Να θυμηθούν μόνο ότι η Ανατολικογερμανίδα Άνγκελα Μέρκελ γνωρίζει άριστα την εκμετάλλευση της ζωής των άλλων και των πάσης φύσεως θυμάτων του Γερμανικού καθεστωτικού παραλογισμού