ΟΙ ΛΩΠΟΔΥΤΕΣ, ΤΑ «ΚΟΛΠΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΧΩΡΑ…

Το πρόβλημα της χώρας -και δεν εννοώ μόνον το πολιτικό, αλλά και το οικονομικό και το κοινωνικό- είναι ότι όλοι ασχολούνται με το περιτύλιγμα και κανείς με την ουσία. Άπαντες διαπιστώνουν τα προβλήματα, αλλά στο τι συγκεκριμένα πρέπει να γίνει ουδείς, τουλάχιστον μέχρι τώρα, προτείνει ένα συγκεκριμένο σχέδιο με στόχους, προτεραιότητες, κοστολογημένο, με αρχή μέση και τέλος που να λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν την πραγματικότητα της χώρας, τη θέση της στο ευρωπαϊκό και διεθνές σύστημα και φυσικά τις κοινωνικές

Ακόμα και οι πιο σοβαροί λένε γενικότητες. «Χρειάζεται σοβαρότητα και μετριοπάθεια» λέει ο ένας. «Απαιτείται εθνική ομοψυχία, ενότητα και κυβερνήσεις συνεργασίας» συμπληρώνει ο άλλος. «Η παραμονή της χώρας στο ευρώ και σε ευρωπαϊκή τροχιά είναι υπεράνω όλων» αποφαίνεται ο τρίτος. «Η αναδιάρθρωση του χρέους και το πρωτογενές πλεόνασμα είναι αυτά που θα μας βγάλουν από την κρίση» διατείνεται κάποιος άλλος. «Να σκίσουμε το μνημόνιο, να καταγγείλουμε τις δανειακές συμβάσεις και να διώξουμε την τρόικα» υποστηρίζουν οι πιο αψίκοροι. Και πολλά άλλα τέτοια εύηχα, πλην όμως περί διαγραμμάτων, κατατίθενται στο δημόσιο διάλογο, ως δήθεν λύσεις.

Α, και βέβαια όλοι συμφωνούν ότι χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση. Αυτή ειδικά η «παραγωγική ανασυγκρότηση» και η «αλλαγή του οικονομικού μοντέλου» είναι το συμπέρασμα όλων -μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Κανείς όμως δεν έχει επεξεργαστεί συγκεκριμένη πρόταση. Και όταν λέμε κανείς εννοούμε κανείς. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε τα κόμματα, ούτε οι επιχειρηματίες, ούτε οι τράπεζες, ούτε τα πανεπιστήμια, ούτε τα ερευνητικά κέντρα, ούτε από εγχώριους παράγοντες και φορείς ούτε από το εξωτερικό -από τους εταίρους και δανειστές μας, αυτούς τέλος πάντων που τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν αναλάβει την ουσιαστική καθοδήγηση της χώρας. Πασαλείμματα, ναι. Επιμέρους προτάσεις, επίσης. Ολοκληρωμένο πρόγραμμα, όχι.

Όλοι ομιλούν περί στρατηγικού αναπροσανατολισμού, όμως κανείς δεν μας λέει τι πρέπει συγκεκριμένα ν’ αλλάξει στην παραγωγή. Πως θα αλλάξει. Ποιοί θα απασχοληθούν. Τι προστιθέμενη αξία θα έχει. Θα απευθύνεται και σε τι ποσοστό στην εσωτερική αγορά και κατά πόσο θα είναι εξαγώγιμο; Θα είναι ο τουρισμός, η κτηνοτροφία, η γεωργία, η βιομηχανία, η μεταποίηση, η πληροφορική, η ενέργεια, οι υπηρεσίες. Τι απ’ όλα αυτά; Σε ποια συγκεκριμένα προϊόντα; Σε πόση έκταση; Με ποια χρηματοδότηση; Σε ποιά αγορά; Σε ποιές καλλιέργειες θα γίνουν αναδιαρθρώσεις και ποιές επενδύσεις θα γίνουν και από ποιούς;

Αντί να συζητά αυτά η χώρα, τρώει τις σάρκες της με τις επισημάνσεις, τις διαπιστώσεις, τις εξυπνάδες και τις κουταμάρες. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον για λάθος, τις περισσότερες φορές, πράγματα και χωρίζονται στους μεν και τους δε. Χειρότεροι όλων μάλιστα είναι οι δήθεν σοβαροί, οι δήθεν ψύχραιμοι, οι δήθεν μεταρρυθμιστές, οι ιεριμιάδες και οι ιεροκήρυκες, αυτοί τέλος πάντων που υποτίθεται ότι εκφράζουν τον κοινό νου και τους κοινούς εθνικούς τόπους. Οι άλλοι, ως «ελαφρόμυαλοι, ρέμπελοι και λαϊκιστές» που είναι, δικαιούνται να λένε και παλαβομάρες. Οι λεγόμενοι «σοβαροί» και «εθνικά υπεύθυνοι», όχι. Αυτοί δεν έχουν καμία δικαιολογία. Η απουσία σχεδίου εκ μέρους αυτών είναι που επιτείνει το οικονομικό αδιέξοδο και βραχυκυκλώνει τη δημόσια πολιτική συζήτηση.

Όσο αυτοί δεν παρουσιάζουν ένα συγκεκριμένο εθνικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης με δέκα μεγάλα πρότζεκτ που θα αναπροσανατολίσουν την πορεία της οικονομίας της χώρας, θα αυξήσουν το ΑΕΠ, θα δώσουν δουλειές, θα αιμοδοτήσουν την αγορά δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.

Όσο δεν γίνεται αυτό, μοιραία θα συζητάμε τι θα γίνει στις ευρωεκλογές, αν θα στηθεί και τρίτη κάλπη τον Μάιο, ποιά θα είναι η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη Ν.Δ., τι ποσοστό θα πάρει η Χρυσή Αυγή, αν θα εκλέξει έναν βουλευτή το ΠΑΣΟΚ, αν οι «58» μπορούν να ανασυγκροτήσουν την Κεντροαριστερά και σε ποιά «κόλπα» θα καταφύγουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος για να μην υπάρξει απονομιμοποίηση και πτώση της κυβερνήσεως.

Όσο οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι δημοσιολογούντες, οι ανά την επικράτεια καφενέδες συζητούν για τα πολιτικά «κόλπα» που στήνονται ή μπορεί να στηθούν, η οικονομία θα βουλιάζει, η ανημπόρια της κοινωνίας θα μεγαλώνει και ο ελληνισμός θα μαραζώνει και θα φθίνει. Ακόμα και τα δημοσιονομικά επιτεύγματα θα σκορπίσουν σαν τραπουλόχαρτα στην επόμενη πολιτική κρίση που επωάζεται.

Αν λοιπόν υπάρχει μια εθνική ανάγκη και προτεραιότητα για το 2014 αυτή δεν είναι ούτε η ελληνική Προεδρία στην Ε.Ε. ούτε οι διπλές ή τριπλές κάλπες το Μάιο, αλλά η επεξεργασία και η κατάθεση ενός μεγάλου και συγκεκριμένου εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης. Μόνον έτσι μπορούν να υπάρξουν και σοβαρές επενδύσεις από ξένα και παραγωγικά κεφάλαια, διαφορετικά θα κάνουν «αρπαχτές» οι διεθνείς κερδοσκόποι. Μόνον έτσι μπορεί να ξεμπλοκάρει η πολιτική και η οικονομία και να ξαναμαζευτεί η κοινωνία που τώρα, όπως πολύ εύστοχα λέει κάποιος φίλος μου, «έχει κόψει παλούκι».

Αυτό είναι το χρέος των πολιτικών, των επιχειρηματιών και των δυνάμεων της εργασίας. Αυτό είναι και το μόνο πρότζεκτ που οφείλουν και πρέπει να αναλάβουν όσοι ενδιαφέρονται για τη χώρα, αλλά και το μέλλον. Το δικό τους και των παιδιών τους. Τα «κόλπα» είναι για τους λωποδύτες και τους χαρτοπαίκτες…