Όχι άλλα δάκρυα για την Εύα

Πώς να γιορτάσεις την ημέρα της γυναίκας ; Τι μήνυμα να στείλεις στις άνεργες μάνες, στις γηραιές κυρίες με την πετσοκομμένη σύνταξη, στα νέα κορίτσια που παλεύουν κόντρα σε μνημόνια; Και ποιος θα ήταν ο καλύτερος αποστολέας αυτού του μηνύματος εκτός από τις γυναίκες που δίνουν μάχες καθημερινά, που ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον.

Πόσο σκληρό είναι να είσαι γυναίκα σήμερα; Φωνές που αντηχούν στο σκοτάδι, πρόσωπα που μας ταξίδεψαν από την μια άκρη της γης στην άλλη, μας ζητούν να θυμηθούμε την αιτία που σημάδεψε τη ζωή

τους. Οργισμένες, κακοποιημένες, φοβισμένες, οι γυναίκες πρωταγωνίστησαν σε ιστορίες που συνέβαιναν «κάτω από την επίσημη Ιστορία». Οι νεαρές φοιτήτριες που διαδήλωναν στις πλατείες της Ινδίας, τα χιλιάδες κορίτσια που κλείστηκαν στα «Καθαριστήρια της Μαγδαληνής», το Κορίτσι στην Πάρο, η αδικοχαμένη φοιτήτρια στην Ξάνθη, είναι τα θύματα ενός κοινωνικού ρατσισμού που δε γνωρίζει πατρίδα χρώμα και θρησκεία. Σε κράτη όπως η Ινδία η παρενόχληση είναι μέρος της καθημερινότητας των γυναικών και οι επιθέσεις σε ασυνόδευτες γυναίκες στους δρόμους και στα μέσα μαζικής μεταφοράς θυμίζουν «συμπεριφορές Ταλιμπάν». Τα τελευταία χρόνια το Νέο Δελχί κέρδισε τον τίτλο «πρωτεύουσα των βιασμών». Μια έρευνα της UNICEF ,που έγινε πέρσι, απέδειξε ότι περίπου το 57% των αγοριών και το 53% των κοριτσιών στην Ινδία θεωρούν ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι δικαιολογημένη. Ένας τοπικός άρχοντας στο Ραχαστάν πρότεινε την απαγόρευση της φούστας και ο Ανισούρ Ραχμά, διοικητής επαρχίας, πρόσφατα παρενόχλησε γυναίκα υπουργό ρωτώντας «ποια θα ήταν η τιμή της αν βιαζόταν». Βαθιές οι ρίζες της ανισότητας σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου. Οι γυναίκες που πηγαίνουν σε διαδηλώσεις , καπνίζουν ή κυκλοφορούν ασυνόδευτες στο δρόμο μιλώντας στο κινητό , αντιμετωπίζονται από τα φυλετικά συμβούλια ως ελευθερίων ηθών και δύσκολα θα αποφύγουν τη λεκτική παρενόχληση… τις θωπείες …τη βία. Τα θύματα του βιασμού κάτω από την πίεση της οικογένειας και των τοπικών συμβουλίων αναγκάζονται να συμβιβαστούν, να αποσύρουν τις καταγγελίες και στην «καλύτερη» περίπτωση να παντρευτούν το βιαστή τους . Για τους βιασμούς που θα φτάσουν ενώπιον των δικαστηρίων, οι καταδίκες είναι ελάχιστες αφού ένας αναχρονιστικός νόμος καλύπτει την καθημερινή σεξουαλική παρενόχληση την οποία αποκαλεί «πείραγμα της Εύας».

Κόντρα σε θεσμούς και παράδοση, οι Ινδές είναι αποφασισμένες να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να μην αφήσουν τον φόβο να διαλύσει τη ζωή τους. Οι νεαρές Ινδές δεν διστάζουν να δείξουν το πρόσωπο τους, να μιλήσουν ανοιχτά για τους βιασμούς, για το σύστημα δικαιοσύνης που έχει αποτύχει όσον αφορά τα εγκλήματα κατά των γυναικών.

Στις 14 Φεβρουαρίου άντρες και γυναίκες από το Μπαγκλαντές ως το Λονδίνο χόρεψαν και τραγούδησαν για να καταγγείλουν τη βία εναντίον των γυναικών στα πλαίσια της εκστρατείας «One Billion Rising» που εγκαινιάστηκε στην Ντάκα της Αφρικής, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Μερικές μέρες νωρίτερα, ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Έντα Κένι δήλωσε ότι λυπάται για τις «Μαγδαληνές», τις γυναίκες που καταδικάστηκαν από το κράτος και τους γονείς στη πιο βαθιά «δουλεία». Σύμφωνα με την έκθεση της Επιτροπής του ΟΗΕ κατά των Βασανιστηρίων, η μία στις τέσσερις γυναίκες στάλθηκε στα «καθαριστήρια» από τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους. Κορίτσια ακόμη και εννέα ετών πέρασαν τα άγουρα χρόνια της εφηβείας τους φυλακισμένες στα «Καθαριστήρια της Μαγδαληνής», όπου Καθολικές καλόγριες αναλάμβαναν την «εκπαίδευση» τους. Έγκλειστες, απομονωμένες και φοβισμένες χιλιάδες αμαρτωλές γυναίκες δέχονταν επιπλήξεις, προσβολές , εξευτελισμούς, δούλευαν χωρίς αμοιβές και πέθαιναν στιγματισμένες.

Ποια είπε ότι ο φεμινισμός υπάρχει μόνο για τις λευκές μεσοαστές!

Η Γουόρις Ντίρι είναι μαύρη και κούκλα. Η ιστορία της έγινε ταινία αποδεικνύοντας τη δύναμη που έχει η εικόνα..! Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ως μικρό κοριτσάκι μιας μικρής ομάδας νομάδων της Σομαλίας, υπέστη ακρωτηριασμό των γυναικείων γενετικών οργάνων της και γλίτωσε παρά τρίχα το θάνατο. Έφηβη εγκατέλειψε την οικογένεια της που ήθελε να την πουλήσει με αντάλλαγμα μερικές καμήλες και κατέφυγε σε συγγενικό σπίτι στη Βρετανία. Η συνέχεια της ιστορίας της μαύρης καλλονής είναι κινηματογραφική . φινάλε. Η νεαρή Γουόρις μένει εσώκλειστη στην πρεσβεία της Σομαλίας στο Λονδίνο, περιφέρεται στους δρόμους με μια βαλίτσα στο χέρι, ώσπου να την ανακαλύψει στα Μακ Ντόναλτς , ο φωτογράφος Τέρενς Ντόνοβαν. Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα.

Διάσημο τοπ μόντελ πια, η Γουόρις Ντίρι, ανεβαίνει στο βήμα του ΟΗΕ και καταγγέλλει τον ακρωτηριασμό της, αποφασισμένη να σπάσει τη σιωπή και να αποκαλύψει το έγκλημα εναντίον των γυναικών. Θίγοντας ένα θέμα ταμπού πυροδοτεί ένα κλίμα συμπάθειας και διαμαρτυρίας. Ο Κόφι Ανάν την έχρισε Ειδική Πρέσβειρα του ΟΗΕ ενώ το βιβλίο της «Λουλούδι της ερήμου», με τη μαρτυρική της διαδρομή έχει πουλήσει πάνω από 11 εκατομμύρια αντίτυπα. Έκτοτε η Ντίρι θα εγκαταλείψει το μόντελινγκ και θα αφοσιωθεί στο ίδρυμα της, Waris Diris Foundation ,που σκοπό έχει να στηρίξει τις γυναίκες που έχουν υποστεί γενετήσιο ακρωτηριασμό. Θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο ,στήνοντας μεγάλες καμπάνιες για να σταματήσει το βίαιο έθιμο και θα βρει υποστήριξη από χιλιάδες ανθρώπους. Κάθε Άνοιξη , το πανέμορφο πρόσωπο της Ντίρι γίνεται το σύμβολο στον πόλεμο κατά της βίας και του σκοταδισμού .

«Η ομορφιά δεν είναι τα ψηλοτάκουνα και τα πλαστικά στήθη», μου είχε πει μετά το τέλος της προβολής της ταινίας της…. Ομορφιά είναι ο σεβασμός στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.