Ο Σόρος σε σωρό ερειπίων

Τα πράγματα είναι απλά. Οι πλούσιοι φιλάνθρωποι ακολουθούν έναν συνηθισμένο μοντέλο: α) κερδίζουν δισεκατομμύρια με τρόπους που προκαλούν ενίοτε αντιπαραθέσεις και περιστασιακά ερεθισμό ή ξέσπασμα οργής στη κοινή γνώμη β) δωρίζουν μικρό μέρος από την υπέρογκη κερδοσκοπία τους σε ιδρύματα και φτωχές χώρες, ούτως ώστε η όποια δημόσια αποστροφή για τη πλουτοκρατική ατζέντα να μεταστρέφεται σταδιακά σε ευγνωμοσύνη.

Για παράδειγμα οι Αμερικανοί Μπιλ Γκέιτς και Γουόρεν Μπάφετ δύο από τα κορυφαία μέλη των παγκοσμίως ζάπλουτων της λίστας Forbes, με συνολική περιουσία που μόνο φέτος ανέρχεται στα

120 δισ. δολάρια, μοιράζουν γενναιόδωρα κάθε χρονιά μερικά δισ. σε ανθρώπους και χώρες που τα έχουν άμεσα ανάγκη.

Αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί οι δύο μεγάλοι ευεργέτες είναι από τις καλύτερες επιχειρηματικές περιπτώσεις, θα μπορούσε να υποθέσει ότι με τις πλουσιοπάροχες «ελεημοσύνες» τους επιστρέφουν, συμβολικά και εκ του ασφαλούς, στη δοκιμαζόμενη παγκόσμια κοινότητα ένα μέρος από όσα της έχουν αποσπάσει. Ωστόσο, αμφότεροι ποτέ δεν παραδέχθηκαν ότι πληρώνουν λιγότερους φόρους, ως ποσοστό του εισοδήματός τους, από ότι οι γραμματείς τους .

Εν τούτοις κανείς από τους ευνοημένους των φιλανθρωπικών τους προγραμμάτων δεν αρνήθηκε τις πλουσιοπάροχες δωρεές, καταγγέλοντάς τους ως μεγαλοκαρχαρίες, βδέλλες και διπρόσωπους ληστές που επιχειρούν με ψίχουλα να χρωματίσουν αγιογραφικά τα σκοτεινά πορτρέτα τους.

Κανείς δεν απέρριψε τα χρηματικά έπαθλα ούτε αποκήρυξε τις απονομές των βραβείων Νόμπελ, παρότι ο δισεκατομμυριούχος θεσμοθέτης τους Άλφρεντ Νόμπελ και τελειοποίησε τη παρασκευή της νιτρογλυκερίνης και εφηύρε την υποβρύχια νάρκη, εξ αιτίας των οποίων σκοτώθηκαν και σκοτώνονται εκατομμύρια άνθρωποι.

Αντίθετα οι απανταχού του πλανήτη αποδέκτες των δωρεών ή των βραβείων, χωρίς να είναι ζητιάνοι, δέχθηκαν τις εκάστοτε σεβαστές προσφορές των μεγιστάνων του πλούτου χάρη στην ανεκτικότητα της συμπεριφοράς και την μη απαίτηση ανταποδοτικότητας για τη χειρονομία τους. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα που ισχύει το “ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος” ως χώρας που αναγόρευσε σε εθνικό ευεργέτη έναν κατ΄ εξοχήν κερδοσκόπο σαν τον Ανδρέα Συγγρό;

Όλος ο μακρύς αυτός πρόλογος έχει να κάνει με τη προσφερόμενη δωρεά πετρελαίου στα «κατεψυγμένα» σχολεία της Νάουσας από το ίδρυμα Open Society Institut, του Αμερικάνο-Ούγγρου δισεκατομμυριούχου Τζορτζ Σόρος. Και, φυσικά, αφορά την έντιμη, αξιοπρεπή και περήφανη άρνησή της από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων των «παγωμένων» μαθητών της περιοχής με το επιχείρημα ότι «δεν μπορεί η δωρεά ενός ιδρύματος να γίνει άλλοθι για τις υποχρεώσεις του κράτους,». Συμφωνώ απολύτως.

Κατ΄ αρχήν είναι εθνική και ηθική υποχρέωση της πολιτείας να μην αφήνει τα παιδιά να κρυώνουν από έλλειψη θέρμανσης στις αίθουσες και να κλείνουν λόγω ψύχους τα σχολεία. Δευτερευόντως, είναι ανεπίτρεπτη η διάβρωση της νομιμότητας και της εμπιστοσύνης στους δημόσιους θεσμούς από μια ιδιωτική φιλανθρωπία που, ενδεχομένως, υποκρύπτει σκοπιμότητες .

Όμως κάθε αποφασιστικό όχι, όσο συμπαγές και αν είναι, εμφανίζει μικρές ρωγμές στη μελαγχολική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί ο φόβος, η ανασφάλεια, οι ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις. Σίγουρα ο Σόρος δεν είναι άγιος. Αλλά υπό την ίδια έννοια ούτε οι Νιάρχος και Ωνάσης υπήρξαν οσιομάρτυρες, τα ιδρύματα των οποίων στηρίζουν και χρηματοδοτούν υποτροφίες, αστικές αναπλάσεις και γιγαντιαία πολιτιστικά πρότζεκτ στη Ελλάδα .

Βεβαίως και ο Σόρος είναι φιλοσκοπιανός. Άρα επιβεβλημένες οι επιφυλάξεις. Ωστόσο δεν νομίζω να απαίτησε ως αντάλλαγμα να μετονομασθεί η Μακεδονία, ούτε να φιλοτεχνηθεί ανδριάντας του Κίρο Γκλιγκόροφ σε κεντρική πλατεία, μετά τη δωρεά μερικών τόνων πετρελαίου θέρμανσης σε σχολεία της Θεσσαλονίκης και βρεφονηπιακούς σταθμούς της Αθήνας το περασμένο Μάρτιο. Και προφανώς οι δήμαρχοι Μπουτάρης και Καμίνης ούτε «μήδισαν» ούτε «ξεπουλήθηκαν» στα ύπουλα σχέδια του «ανθέλληνα, σιωνιστή» και τρεις φορές παντρεμένου 83χρονου κερδοσκόπου .

Αντιλαμβάνομαι ότι εν μέσω εξελισσόμενης και, δυστυχώς, μη αναστρέψιμης ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, αναπτύσσεται αδιακρίτως η καχυποψία εναντίον των κακών ξένων που απεργάζονται φρικτές συνωμοσίες κατά της πατρίδας μας. Στο σωρό, όμως, των ερειπίων που ορθώνονται εντός των τειχών ξεχωρίζει για να διεγείρει τα εθνικά ανακλαστικά η μηδαμινή φιλανθρωπική δωρεά ενός Σόρος, που αναπόδεικτα θέλει αινιγματικά κάτι να κερδίσει.

Τουναντίον σε μια χώρα που ξεπέφτει σε τοπίο οικονομικών ευκαιριών και προσοδοφόρας λείας, δεν ερεθίζει παρόμοια εθνικά αισθήματα, η αποδεδειγμένα επωφελής εξαγορά από ένα Τούρκο μεγαλοεπιχειρηματία μέρους του Αστέρα Βουλιαγμένης μετά την επενδυτική συμμετοχή του στη μαρίνα του Φλοίσβου.