Ο νέος διπολισμός, οι πιστωτές και το momentum

Η συζήτηση επί του προϋπολογισμού στη Βουλή και, ιδιαίτερα, το βράδυ της Κυριακής, ήταν μάλλον ενδεικτικά του νέου πολιτικού σκηνικού που στήνεται στην «μετά το Μνημόνιο 3» εποχή.

Η έντονη σύγκρουση του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνουν το δρόμο για το σκηνικό ενός νέου διπολισμού, που ήδη στήνεται στον νέο πολιτικό καμβά.

Ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει πολτοποιηθεί μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

και, αυτή τη στιγμή, στον χώρο αυτό, εκφράζονται… περισσότερες φιλοδοξίες από εκείνες που μπορεί να καλύψει.

Η ΝΔ έχει –εξ αντανακλάσεως, λόγω της ανόδου των νεοναζί- μεταφερθεί (λίγο) προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος. Όχι ιδεολογικά, ούτε θεωρητικά. Κάθε άλλο. Η πολιτική που εφαρμόζει ως βασική κυβερνητική συνιστώσα είναι ακραία, δεξιά και νεοφιλελεύθερη. Η ΝΔ έχει μετακινηθεί στο κέντρο του πολιτικού φάσματος με όρους «αστικού μπλοκ», αφού, μοιραία, ως ο κορμός της συγκυβέρνησης, εκφράζει τον «αστικό» πολιτικό χώρο.

Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να απορροφήσει μεγάλο μέρος του χώρου που κατείχε έως πρότινος η Κεντροαριστερά στον πολιτικό χάρτη, ενώ «αριστερότερα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχει το –σαφώς περιορισμένο- ΚΚΕ και ορισμένες, ανύπαρκτες πολιτικά και εκλογικά, οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Οι δύο πόλοι, λοιπόν, διαμορφώνονται, μεγαλώνουν  και καλλιεργούν συνθήκες ακραίας πόλωσης μεταξύ τους.
Αν και η ψήφιση του προϋπολογισμού μίας κυβέρνησης επέχει θέση ψήφου εμπιστοσύνης και είθισται ο εκάστοτε πρωθυπουργός να μιλάει για όλους τους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας, προχθές ο Αντώνης Σαμαράς αφιέρωσε τη μισή του ομιλία σε επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ και την άλλη μισή για να τεκμηριώσει την ορθότητα της πολιτικής που ακολουθεί ως προς το Μνημόνιο. Παράλληλα, ο πρωθυπουργός άφησε κατά μέρος τις γνωστές ακροδεξιές του κορόνες, περί «ανακατάληψης των πόλεων» και περί «λαθρομεταναστών» (sic). Μίλησε, μάλιστα, για πρώτη φορά για μια «αστική, λαϊκή, δημοκρατική Ελλάδα», προβάροντας κοστούμι αρχηγού ενός ευρύτερου «αστικού, ευρωπαϊκού μετώπου».

Σαν να το ‘ξερε, κι ο Αλέξης Τσίπρας δεν περιορίστηκε στην καταγγελία του Μνημονίου και της «μη διαπραγμάτευσης» της κυβέρνησης. «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια ένα κόμμα συνιστωσών, αλλά η μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς», σημείωσε, προβάροντας κι εκείνος το δικό του κοστούμι –έστω και χωρίς γραβάτα: αυτό του αρχηγού μίας «μεγάλης αριστερής δημοκρατικής παράταξης».

Οι διαφορές στις πλατφόρμες των δυο πρωταγωνιστών είναι σαφείς: ο Σαμαράς «κάνει ό,τι χρειάζεται» για να μείνει η χώρα στο ευρώ, ο Τσίπρας καταγγέλλει τη λιτότητα και ευαγγελίζεται ότι θα πιέσει τους Ευρωπαίους για «άλλη λύση». Ο πρωθυπουργός υποδέχθηκε στην Αθήνα τη Μέρκελ, ενώ ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε να είναι ο κ. Σαμαράς στη συνάντηση Μόντι, Ραχόι, Κοέλιο για συγκρότηση «συμμαχίας των Νοτίων». Ο Σαμαράς θεωρεί ότι με τη σωστή εφαρμογή του προγράμματος και με γενναίες πρωτοβουλίες των πιστωτών, θα φανεί φως στην άκρ