Ο …κλήρος πέφτει στις τράπεζες

Ολοένα και πιο πιθανή γίνεται η προοπτική της «θυσίας» των ελληνικών τραπεζών στο βωμό της μείωσης του ελληνικού χρέους και της σωτηρίας της πατρίδας. Στελέχη τραπεζών υπογραμμίζουν ότι με τα δεδομένα όπως διαμορφώνονται σήμερα δεν φαίνεται δυνατή η επιτυχία της επαναγοράς χωρίς την καθολική συμμετοχή των τραπεζών.

Σύμφωνα

με τις εκτιμήσεις τους για να επιτευχθεί ο στόχος για την μείωση του χρέους κατά 17 δισ. ευρώ μέσω της επαναγοράς, θα πρέπει να ανταποκριθούν κάτοχοι ομολόγων ύψους περίπου 30 δισ. ευρώ, στόχος διόλου εύκολος. Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα αξία 16,9 δισ. ευρώ ενώ η κυβέρνηση θέλει πάση θυσία να αποφύγει την συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων. Έτσι για να πετύχει το πρόγραμμα θα πρέπει να αποδεχθούν την προσφορά κάτοχοι ομολόγων αξίας τουλάχιστον 13 δισ. ευρώ. Ωστόσο τα hedge funds, τα οποία έχουν αποκτήσει σε πολύ χαμηλές τιμές ομόλογα (από 9% έως 15% της ονομαστικής τους αξίας) δεν φαίνονται διατεθειμένα να συμμετέχουν, κρίνοντας την τιμή επαναγοράς πολύ χαμηλή. Σύμφωνα με πληροφορίες η τιμή που θα προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση θα είναι κοντά στο 30% και οι περισσότεροι δεν συζητούν για τιμές κάτω του 40%. Αναλυτές τονίζουν, υπογραμμίζοντας την μη ελκυστικότητα του προγράμματος, ότι η τιμή επαναγοράς είναι χαμηλότερη της τρέχουσας. Εκτιμούν ότι με τη μείωση του χρέους η κατάσταση της χώρας βελτιώνεται σημαντικά, και οι πιθανότητες περαιτέρω ανόδου των ομολόγων είναι ισχυρές, οπότε δεν βλέπουν σοβαρό ενδιαφέρον συμμετοχής στην επαναγορά.

Όλα δείχνουν ότι ο κλήρος πέφτει στις τράπεζες. Μοναδική ελπίδα των τραπεζών είναι η μαζική ανταπόκριση hedge funds και άλλων ξένων ομολογιούχων, κάτι όμως που δεν φαίνεται πιθανό. Οι τραπεζίτες δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία: «Το πρόγραμμα είναι ασύμφορο, αποδυναμώνει την κεφαλαιακή κατάσταση των τραπεζών και η συνολική κρατικοποίηση των τραπεζών είναι προ του πυλών, συμπαρασύροντας στην οικονομική καταστροφή χιλιάδες μετόχους», τονίζουν.

Η επαναγορά των ομολόγων των ελληνικών τραπεζών δεν θα αλλάξει τις κεφαλαιακές ανάγκες για την ανακεφαλαιοποίηση καθώς είχαν υπολογιστεί με βάση τιμές των ομολόγων κοντά στο 30% της ονομαστικής τους αξίας. Ωστόσο στην πραγματικότητα οι τράπεζες θα χάσουν ένα πολύτιμο -και εξαιρετικά υποτιμημένο- περιουσιακό στοιχείο που θα μπορούσε σε βάθος πενταετίας να αποδώσει μεγάλα κέρδη και να βοηθήσει αποφασιστικά τους ιδιώτες μετόχους να αποπληρώσουν τη συμμετοχή του δημοσίου και να ανακτήσουν τον πλήρη έλεγχο των τραπεζών. Έχοντας αποτιμήσει τα ομόλογα ονομαστικής αξίας 16,9 δισ. ευρώ στα 5 δισ. ευρώ κάθε άνοδος των τιμών θα δημιουργούσε κεφαλαιακά κέρδη. Έτσι στο αισιόδοξο σενάριο ότι η ελληνική οικονομία σταθεροποιείται και επιστρέφει σταδιακά σε ανοδική τροχιά οι τιμές των ομολόγων θα αυξάνονταν και θα πλησίαζαν την ονομαστική δημιουργώντας κέρδη που θα μπορούσαν να φτάσουν  τα 10 δισ. ευρώ. Τα κέρδη αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή των κεφαλαίων του δημοσίου, μειώνοντας το ύψος της ανακεφαλαιοποίησης για