Ο ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΝΤΙΝΤΡΙΧ, ΟΙ ΦΛΥΑΡΟΙ ΤΟΥ ΓΚΡΑΜΣΙ ΚΑΙ ΤΟ …ΣΟΥΒΛΙ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ

Τα τελευταία λόγια της Μάρλεν Ντίντριχ, λίγο πριν πεθάνει, λέγεται ότι ήταν προς έναν ιερέα που πήγε να την εξομολογήσει. «Για ποιό λόγο να συζητήσω μαζί σου;» του είπε, «έχω επείγουσα συνάντηση με το αφεντικό σου». Μόνον μια ντίβα, όπως η Μάρλεν, θα μπορούσε να πει αυτή τη φράση. Ούτε καν ένας άθεος.

Κι όμως πόσο καλύτερα θα ήταν, για τη χώρα, αν τη στάση της Ντίντριχ απέναντι στον ιερέα, την ακολουθούσαν και οι δικές μας πολιτικές «ντίβες», οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί, στις διαπραγματεύσεις, τρία χρόνια

τώρα, με τους εκπροσώπους της τρόικας. Αν ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς και οι δεκάδες των υπουργών είχαν βάλει από την αρχή τους διάφορους Τόμσεν στη θέση τους, τους αντιμετώπιζαν δηλαδή σαν υπαλλήλους, όπως και είναι, ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.

Αν μιλούσαν απευθείας με τα αφεντικά τους, και έκαναν μαζί τους πολιτική διαπραγμάτευση, ίσως η συνταγή των μνημονίων να μην ήταν τόσο θανατηφόρα. Ίσως οι τεχνοκρατικές και τεχνικές λεπτομέρειες να μην είχαν διαγράψει εντελώς τις έννοιες της αλληλεγγύης, της εταιρικής ισοτιμίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και των γεωστρατηγικών συμφερόντων στις διαπραγματεύσεις για έξοδο από την κρίση. Οι υπάλληλοι έχουν την τάση να φέρνουν τα πράγματα στο επίπεδο της γνώσης και των αρμοδιοτήτων τους. Και άμα τους δώσεις θάρρος ανεβαίνουν, όπως ο χωριάτης, και στο κρεββάτι σου. Οι πολιτικές ηγεσίες λαμβάνουν αποφάσεις με άλλα κριτήρια. Προσεγγίζουν διαφορετικά τα προβλήματα. Βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Και αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα συμφέροντα.

Δυστυχώς ο Σαμαράς έκανε κι αυτός το ίδιο σφάλμα με τους προκατόχους του. Αντί, ως νέος πρωθυπουργός, να αλλάξει το καθεστώς που είχε επιβληθεί και να επιδιώξει να συζητά με την Μέρκελ, τον Ομπάμα, τον Ολάντ, ακόμη και τον Πούτιν και την κινεζική ηγεσία, βάζοντας δηλαδή κι άλλους παίχτες στο παιχνίδι, που θα ζημιώνονταν από μια άτακτη χρεωκοπία της Ελλάδας, δυστυχώς, έκανε κι αυτός συνομιλητές του τον Τόμσεν και την παρέα του.

Αντί το αποτέλεσμα των συζητήσεων με τα αφεντικά να ήταν η «γραμμή» που θα εδίδετο στους υπαλλήλους της τρόικας, ήταν οι εκθέσεις των υπαλλήλων που έδιναν “γραμμή” στα αφεντικά για το πως θα αντιμετωπίσουν την ελληνική κυβέρνηση και το “ελληνικό πρόβλημα”. Αυτό μπορεί να διευκολύνει, για προφανείς λόγους, την Μέρκελ, βλάπτει όμως, επίσης για λόγους προφανείς, τον Σαμαρά. Και τώρα το πληρώνουμε. Οχυρώνονται πίσω από τις λογιστικοποιημένες εκθέσεις των υπαλλήλων τους για τη βιωσιμότητα του χρέους για να λύσουν τις δικές τους διαφορές και να κάνουν τις δικές τους διευθετήσεις.

Και μεις εν τω μεταξύ έχουμε ισοπεδώσει την κοινωνία. Και στο προβλεπτό μέλλον θα χρειαστεί να πάρουμε κι άλλα μέτρα, και μετά κι άλλα, μέχρι να σκάσει το …γαϊδούρι. Αν δεν αλλάξει ο τρόπος της διαπραγμάτευσης, αν δεν μπουν, από σήμερα κιόλας, πραγματικές κόκκινες γραμμές και ελληνικοί όροι στο αλισβερίσι κορυφής, η επαιτεία για τη δόση, αυτή και τις επόμενες, θα συνεχίζεται. Μέχρι να γίνουμε ένα τελειωμένο και δακτυλοδεικτούμε