Ο ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΟΛΑΝΤ ΕΙΝΑΙ ΦΡΑΓΚΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΚΟΥΤΟΣ…

Ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ ήρθε στην Αθήνα, κάθισε έξι ώρες, συζήτησε πιθανές γαλλικές εργολαβίες στην Ελλάδα, εξέφρασε τη συμπάθεια του για τα δεινά που υφιστάμεθα, και αναχώρησε. Κύριος ήλθε, κύριος έφυγε.

Ούτε διαμαρτυρίες, ούτε επεισόδια. Τίποτε. Κάποιες ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ό,τι δήθεν προσπαθεί να αρπάξει τα εναπομείναντα «ασημικά» της πατρίδας μας, μάλλον θα πρέπει να θεωρηθούν τυπικές. Αντιπολίτευση είναι, κάτι πρέπει να

πουν ώστε να διαφοροποιηθούν από την κυβέρνηση. Και είπαν, για τις πιθανές μπίζνες των γαλλικών εταιρειών στην ενέργεια, το νερό, τις μεταφορές, το τζόγο.

Και ερωτώ εγώ ο αφελής: είναι κακό αυτό; Το γεγονός ότι κάποιοι θέλουν να αγοράσουν ή να επενδύσουν στην Ελλάδα, δεν θα πρέπει να καταχωρηθεί στα θετικά της οικονομίας; Αυτό δεν αναζητούμε τόσο καιρό; Επενδύσεις δεν λέμε ότι χρειαζόμαστε; Υποψήφιους αγοραστές ή συνεταίρους στα προς εκποίηση τμήματα της δημόσιας επιχειρηματικότητας δεν ψάχνουμε; Δεν συμφωνούν όλοι οι σοβαροί άνθρωποι, που διαθέτουν στοιχειώδες νιονιό, ότι οι επενδύσεις είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη;

Πως θα βγούμε από την κρίση; Θα πουλήσουμε τι; Είδη προικός, σουβλατζίδικα, χέρσα χωράφια, μπουζουκομάγαζα, βουλκανιζατέρ, ξενοίκιαστα διαμερίσματα; Αυτά θα πουλήσουμε; Αυτά ενδιαφέρουν τους επενδυτές; Αυτά που δεν κάνουν σε μας και θέλουμε να τα ξεφορτωθούμε; Φράγκοι μπορεί να ‘ναι, κουτοί δεν είναι, κι ας τους λέμε εμείς κουτόφραγκους. Τα «ασημικά» τους ενδιαφέρουν. Από αυτά θα βγάλουν κέρδη.

Αλλά και για μας, αυτά έχουν αξία, αυτά μπορούν να αποφέρουν έσοδα στα δημόσια ταμεία, αυτά μπορεί να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, αυτά μπορεί, σε συνδυασμό με πολλά άλλα, να αναθερμάνουν την οικονομία.

Βεβαίως, κάποιος θα αντιτείνει: Μα, θα πουλήσουμε τον ΟΣΕ; Ναι, θα τον πουλήσουμε. Και που τον έχουμε δημόσιο, τι καταλαβαίνουμε; Ζημιές έχει κάθε χρόνο και τον πληρώνουμε χρυσάφι όλοι οι φορολογούμενοι, ακόμη κι αυτοί που δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ τους με τρένο.

Όπως πουλήσουμε την Ολυμπιακή. Θυμάστε τη φασαρία που είχε γίνει. Δεν νομίζω να πάθαμε τίποτε. Όπως πουλήσαμε τον ΟΤΕ. Πάλι φασαρίες είχαμε, αλλά και πάλι δεν πάθαμε τίποτε. Αντίθετα μάλλον σε καλό μας βγήκε, αφού αναπτύχθηκε ο ανταγωνισμός στις εταιρείες τηλεφωνίας, δημιουργήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και το κράτος από τους φόρους βγάζει πολύ περισσότερα χρήματα. Όπως δώσαμε το λιμάνι του Πειραιά στην COSCO. Πάλι με φασαρίες, αλλά και πάλι δεν πάθαμε τίποτε.

Μα, θα προσθέσει κάποιος άλλος, αν τις νοικοκυρέψουμε, αν τις λειτουργήσουμε σωστά μπορεί να ‘ναι κερδοφόρες. Και γιατί τόσο καιρό δεν το κάναμε; Γιατί είχαν γίνει εκτροφεία σκανδάλων και καταβόθρες του δημοσίου χρήματος; Τώρα ανακάλυψαν οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, σε όλες τις ΔΕΚΟ, πως μπορεί να συμμαζευτούν, να περικόψουν σπατάλες, να γίνουν λειτουργικές και κερδοφόρες.

Δυστυχώς τώρα είναι αργά. Και θα πληρώσουν, ασχέτως μικρών ή μεγαλύτερων ευθυνών, το τίμημα της χρόνιας αμεριμνησίας, ρεμούλας και του καθεστώτος, σε αρκετές από αυτές, ημιεργασίας που είχε καθιερωθεί.

Και με την ΔΕΗ και με την ΕΥΔΑΠ, τι θα γίνει; Θα δώσουμε και τα φυσικά μονοπώλια; Απ’ ότι φαίνεται θα γίνει το ίδιο που έχει γίνει με τα ΕΛΠΕ. Θα πάρουν κι αυτές το δρόμο της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ. Θα γυρίσουμε κάποιες δεκαετίες πίσω. Στην εποχή της ΟΥΛΕΝ.

Δυστυχώς ή (για άλλους) ευτυχώς, αυτός είναι ο καπιταλισμός. Αυτό σημαίνει ένταξη σε υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως είναι η ευρωζώνη ή προσφυγή για δανεισμό σε Μηχανισμούς Στήριξης, όπως η τρόικα. Ή θα πορευτούμε με βάση τους κανόνες ή θα πρέπει να αναζητήσουμε άλλο δρόμο. Ενδεχομένως ο «εθνικός δρόμος» να έχει άλλα αποτελέσματα. Μπορεί καλύτερα, μπορεί χειρότερα.

Όσο όμως έχουμε επιλέξει να είμαστε στην Ευρώπη, στο ευρώ, στον καπιταλισμό, στην αστική δημοκρατία, στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει δεν βλέπω άλλο τρόπο με τον οποίο μπορούμε να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις και να προσελκύσουμε επενδυτές.

Αν κάποιος ξέρει κάποιον καλύτερο, να τον πει. Πάντως να μας δίνουν χρήματα για την ψυχή της μάνας μας δεν τους βλέπω πρόθυμους. Είτε αυτοί είναι Γάλλοι είτε Γερμανοί είτε Κινέζοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι, Ινδοί, Άραβες. Όπως δεν τους κόβω για ηλίθιους να δεχτούν να αγοράσουν τίποτε ρετάλια ή μπακατέλες που έχουμε για σκότωμα ή να κάνουν ουρά για επενδύσεις επειδή είμαστε το «καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη».

Και πριν χρόνια, πάλι «το καλύτερο οικόπεδο» είχαμε, αλλά τώρα είναι φτηνό, τώρα βρισκόμαστε στην ανάγκη. Αγορές και επενδύσεις για κέρδη θέλουν. Δεν έρχονται επειδή διακατέχονται από αισθήματα ελεημοσύνης. Οπως και μεις, όταν πριν μερικά χρόνια κάναμε «απόβαση» στα Βαλκάνια, στις χώρες που είχαν καταρρεύσει.

Και βέβαια, το γεγονός ότι έρχονται και εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους ξένοι ηγέτες ή επιχειρηματίες δεν σημαίνει ότι κλείνουν και τις δουλειές. Εμείς βιαζόμαστε να πουλήσουμε. Όπως επίσης δεν σημαίνει ότι μια επένδυση που θα γίνει θα αποδώσει κιόλας. Είδαμε τι έπαθαν οι Γάλλοι με τις δύο τράπεζες που αγόρασαν. Την Εμπορική και τη Γενική. Όχι μόνον μπήκαν μέσα, αλλά και τις «προίκισαν» για να τις πάρουν ξανά Έλληνες και οι ίδιοι να φύγουν. Όπως έγινε και με πολλές ελληνικές επιχειρήσεις στις βαλκανικές χώρες. Οι επενδυτές όπως και οι κρίσεις δεν είναι αιώνιες. Κάποια στιγμή τελειώνουν. Γυρίζουν σελίδα και συνεχίζουν με άλλους όρους…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Αφήνω για αύριο να σχολιάσω το θέμα των θαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων, για τα οποία επίσης υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον και το οποίο βρέθηκε στην ατζέντα των συζητήσεων του Γάλλου Προέδρου με την ελληνική κυβέρνηση.