Ο Μπάμπης δεν είναι φλου

Νέο-ναζί, μετά-ναζί, φίλο-ναζί, σκέτα ναζί ή όπως αλλιώς προσδιορίζεται πολιτικά, η Χρυσή Αυγή διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των ακροδεξιών, ρατσιστικών κομμάτων που δεν είχαν ανάγκη μια παγκόσμια οικονομική κρίση για να αυξήσουν τη δύναμή τους.

Τα μεταπολεμικά Ευρωπαϊκά παραδείγματα σαν του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος ,του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν στη Γαλλία και του Αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας του Χάιντερ,

είναι αντιπροσωπευτικά. Βρέθηκαν στα Κοινοβούλια των χωρών τους, αφού εκμεταλλεύτηκαν την όποια αντιπαλότητα προς τους μετανάστες και, κυρίως, αξιοποίησαν την απογοήτευση μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα.

Ωστόσο, όπως δείχνει η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ευρώπης, οι συγκεκριμένοι ακροδεξιοί εχθροί της δημοκρατίας που πλάσαραν την ολοκληρωτική τους προβιά ως «λύτρωση» σε παραζαλισμένους και απελπισμένους ψηφοφόρους, δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Έπειτα από κάθε εκλογική τους επιτυχία ασκούσαν πιέσεις στα μεγάλα συντηρητικά κόμματα για επί μέρους συνεργασίας ή αναζητούσαν συμμαχίες με την παραδοσιακή δεξιά, είτε αυτή κυβερνούσε είτε όχι. Γιατί, λοιπόν, να μην ακολουθήσει παρόμοια συνταγή στο άμεσο μέλλον και η ντόπια Χρυσή Αυγή;

Πόσο, άλλωστε, μπορεί να εξαρτάται, ακόμα και σαν μόρφωμα φυλετικού μίσους, από τη μικροπολιτική ωφελιμοθηρία ενός τσίρκου σατανιστών, δωδεκαθεϊστών με χλαμύδες και δαυλούς, αναχρονιστικών θρησκόληπτων και φυσιολατρών μποντιμπιλντεράδων; Πόση ακόμα ατιμώρητη πέραση μπορεί να έχει το βίαιο ρεπερτόριο των ξυλοδαρμών των χυδαίων υβρεολόγιων, των ρατσιστών δαιμονοποιήσεων τους;

Εξάλλου, εδώ και καιρό η ΧΑ δεν αβαντάρισε μόνο τον αντισυστημικό της χαρακτήρα με συμμετοχή και καθοδήγηση βουλευτών της σε ποινικώς κολάσιμες πράξεις, αλλά έριξε φιλικά δίχτυα και σε πάσης φύσεως παρωχημένα δεξιά ακροατήρια, πρώην ψηφοφόρων της ΝΔ και, κυρίως, του ΛΑΟΣ. Προσπάθησε προσεταιρισθεί ένα τμήμα της παλιάς φιλομοναρχικής δεξιάς και να διευρύνει την επιρροή της σε όλα τα χουντικά υπολείμματα. Και βέβαια ψάχνει στηρίγματα στον χώρο της Ορθόδοξης εκκλησίας και τα σώματα ασφαλείας.

Το ερώτημα όμως δεν εντοπίζεται στις ιδιοσυγκρασιακές διαφορές ανάμεσα σε φρέσκους και παλιούς ψηφοφόρους της ΧΑ. Είναι πώς θα αντιδράσει αυτό το βαθιά δεξιό συνονθύλευμα -το οποίο χωρίς ενοχές ανέχεται συμπεριφορές συμμορίας εντός ή εκτός Βουλής- αν όχι μόνο η συντηρητική παράταξη αλλά σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα κινδυνέψει να βρεθεί, μετά από εκλογές εκτός εξουσίας.

Και εδώ ανοίγει η κουβέντα περί συνεργασίας των δεξιών δυνάμεων σε μια προσπάθεια που θα διατηρήσει την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή επιλογή. Ο δημοσιογράφος Μπάμπης Παπαδημητρίου που έθιξε το θέμα συνεργασίας της ΝΔ με μια «πιο σοβαρή» Χρυσή Αυγή δεν αμόλησε τυχαία ένα πυροτέχνημα. Και τη Μαρξιστική προπαίδεια ξέρει και από την ιστορία γνωρίζει ότι τα ακροδεξιά κόμματα του Μεσοπολέμου ήταν οι στυλοβάτες του συστήματος. Και μάλλον όταν λέει «πιο σοβαρή» εννοεί λιγότερο τραμπουκική και «περισσότερο πολιτική» ΧΑ.

Στο κάτω κάτω επαναλαμβάνει λιγότερο φλου ότι έχουν κατά καιρούς διατυπώσει και οι Ψωμιάδης , Μπαλτάκος και Πολύδωρας από τη πλευρά της ΝΔ. Βέβαια για να έχει υπόσταση το ενδεχόμενο να υποχρεωθεί η ΝΔ να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές με της συνεργασία της «σοβαρής» ΧΑ , θα πρέπει το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να είναι δεύτερο και να μην υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία της Αριστεράς. Γιατί αν η ΝΔ εκλεγεί πρώτη δεν χρειάζεται το δεκανίκι των Χρυσαυγιτών που θα στιγματίσει τη παράταξη.

Αν πάλι εκλεγεί η ΧΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τότε τσάμπα ο κόπος Μπάμπη. Κοινώς, κλαύτα Χαράλαμπε!