Νίκος Χριστοδουλάκης: Πολλοί ήταν ευχαριστημένοι με το μνημόνιο

Ο κ. Χριστοδουλάκης επιτέθηκε στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου που «βρήκε πολύ βολική την ανάμειξή του (σ.σ. του ΔΝΤ) ίσως γιατί πίστευε ότι θα του φόρτωνε την ευθύνη λήψης δυσάρεστων μέτρων που εκείνη δεν τολμούσε να πάρει για να μη διαψεύσουν το ”λεφτά υπάρχουν”».

Καταφέρθηκε δε και κατά του δημοψηφίσματος κάνοντας λόγο για «ανεκδιήγητη πρόταση» τότε, αφού η αποκοπή της ρευστότητας

και η κοινωνική εξουθένωση θα μπορούσαν να είχαν μοιραία κατάληξη την έξοδο από το ευρώ ως δήθεν μόνη επιλογή, και αυτό θα μπορούσε να έχει γίνει μέσα από αυτό το δημοψήφισμα που αποφεύχθηκε με τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, όπως είπε.

Καταθέτοντας σειρά προτάσεων για το εξής, ο πρώην υπουργός, υποστήριξε πως «η εμμονή όσων υπερασπίζονται το μνημόνιο σε μέτρα που δεν βγαίνουν είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να δοθούν τα κλειδιά σε όσους επαγγέλλονται ότι θα το ακυρώσουν». Αντιπρότεινε λοιπόν, ως πιο ρεαλιστική οδό, την συντεταγμένη απεμπλοκή από το μνημόνιο με διαδικασία που αναθεωρεί τον τρόπο διαπραγμάτευσης με την τρόικα, τη φορολογική πολιτική, μεταφέρει την ανακεφαλαιοποίηση στο ευρωπαϊκό ταμείο και ρίχνει το βάρος της ανάπτυξης στην πραγματική οικονομία. «Οι πολιτικές έτσι θα είναι αντικείμενο νέας συμφωνίας χωρίς τη βεβαρημένη ανάπτυξη της χώρας της τρόικας», όπως είπε.

Ζήτησε ακόμα να επέλθει δημοσιονομικός διαχωρισμός, να τεθεί η διαχείριση της λήξης ομολόγων και κρατικών χρεών στην τρόικα και ταυτόχρονα το κράτος να αναλάβει τα έξοδα λειτουργίας του με δεδομένη την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Ως την πλέον ρεαλιστική λύση για το χρέος, παρουσίασε την μακροχρόνια μετακύλισή του, φέρνοντας ως παράδειγμα την έκδοση ομολόγων πεντηκονταετίας.

Για την επανεκκίνηση της οικονομίας, τόνισε την ανάγκη προγράμματος εσωτερικών μεταρρυθμίσεων, και μάλιστα δικό μας, «χωρίς υπαγόρευση», όπως είπε, ζητώντας γενναία τομή στο ασφαλιστικό και μεταρρύθμιση στις ΔΕΚΟ. «Η κεντρική γραμμή των μεταρρυθμίσεων πρέπει να συνδυάζεται στο δίπολο: περισσότερη και καλύτερη αγορά – λιγότερο και καλύτερο κράτος», όπως είπε, υποστηρίζοντας ότι μέσα από αυτό δίπολο θα βρούμε το μοντέλο της ανάπτυξης.