Κινέζικα βεγγαλικά

Μεγάλη διαδρομή. Κάποτε χρειαζόταν κανείς 2 χρόνια με καμήλες για να διανυθούν τα 7 χιλιάδες χλμ του δρόμου του μεταξιού μέσω των άνυδρων ερήμων Τοπ και Τακλαμακάν έως ότου προσεγγίσει την απομονωμένη πόλη Χσιαν της Κίνας. Σήμερα απογειώνεσαι από το Ελ. Βενιζέλος και σε λιγότερο από 13, 5 ώρες είσαι Πεκίνο. Απλά πράγματα.

Δεν είναι όμως και τόσο απλά τα νταραβέρια

με του Κινέζους, παρά τις πανάρχαιες εμπορικές τους σχέσεις με τη Δύση. Η επίσκεψη του πρωθυπουργού της δοκιμαζόμενης Ελλάδας στον εξωστρεφή πλέον γίγαντα της Ανατολής έχει σαφή προσανατολισμό, βασισμένο στη διακηρυγμένη προτεραιότητα του για προσέλκυση επενδύσεων καθώς και την προώθηση ελληνικών εξαγωγών.

Η αλήθεια είναι ότι οι Κινέζοι αισθάνονται περισσότερο φιλικά παρά άνετα μαζί μας. Το είχε επισημάνει ο πρώην πρόεδρος της Κίνας Χου Ζιντάο όταν μας επισκέφθηκε το 2008 και το επανέλαβε ο πρώην Κινέζος πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο, σε ομιλία του στην ελληνική Βουλή το 2010. Εκτιμούν σε σχέση με άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς το μακραίωνο ιστορικό εύρος του ελληνικού έθνους και το αξεπέραστο βάθος του πολιτισμού του. Αλλά με σκέτες συμπάθειες και σεβασμούς δεν κάνεις δουλειές. Μόνο ταξίδια.

Οι Κινέζοι επιχειρηματίες , ωστόσο, ταξιδεύουν αποκλειστικά για δουλειές Όχι για αγαθοεργίες. Και κάνουν μπίζνες, αδιαφορώντας με ποιους και υπό ποιες συνθήκες. Δεν συνδέουν, όπως ενίοτε οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, τις εκάστοτε συνεργασίες τους με ζητήματα πολιτικής φύσης. Η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων , η διαφάνεια στις συναλλαγές, η ευνομία και αξιοπιστία, είναι γι αυτούς ψιλά γράμματα. Μόνο τα χοντρά του κοντράτου που υπογράφουν υπολήπτονται.

Πρακτικοί άνθρωποι οι Κινέζοι. Όταν κινδυνεύει η επιχειρηματικότητα και η ανταγωνιστικότητα τους δεν διστάζουν, όπου τους παίρνει, να μεταφέρουν όλα τα στραβά και ανάποδα του δικού τους συστήματος. Όπως πενιχρά μεροκάματα, εξαντλητικά ωράρια, πλασματικούς κανονισμούς ασφαλείας, συνδυασμένα με στυγνή εκμετάλλευση, εκφοβιστική καταπίεση και αδιαφορία για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Γι αυτό και η Ευρώπη τους φαντάζει λιγότερο ελκυστική για επενδύσεις από ότι η Αφρική, η Μέση Ανατολή ή ακόμη και η Λατινική Αμερική. Ως εκ τούτου γκρινιάζουν για τις πολιτιστικές τους διαφορές με τη γηραιά ήπειρο η οποία δεν αποδέχεται το «στυλ διοίκησης» των κινεζικών εταιριών, μεμψιμοιρούν για τις βίζες των στελεχών τους και παραπονιούνται για το ήπιο ευρωπαϊκό εργατικό δίκαιο που παρέχει δικαιώματα σταθερότητας, ασφάλισης, ανεργίας, κλπ.

Είναι απολύτως θεμιτή η αισιοδοξία, της Ελληνικής πλευράς ότι η χώρα μπορεί να γίνει ένας κόμβος εισόδου των κινεζικών προϊόντων στην Ευρώπη. Είναι, όμως, και απόλυτα σαφές ότι παρά το χάλι της οικονομίας και τα ζόρια των πολιτών της, η Ελλάδα δεν είναι αναλώσιμο προϊόν που προσφέρεται ως λεμονόκουπα για περαιτέρω στύψιμο.

Παράλληλα, είναι πεντακάθαρο ότι οι ωφελημένες από την παγκόσμια νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση, κινεζικές ελίτ δεν είναι διατεθειμένες να αποκτήσουν διευκολύνσεις, τεχνογνωσία και πείρα που δεν βρίσκουν στην αχανή τους πατρίδα, δίχως υπερβολικά συμφέροντες όρους. Προς αυτή τη κατεύθυνση δρουν συντονισμένα, πειθαρχημένα και οργανωμένα βάσει συνολικού σχεδίου. Ποτέ μεμονωμένα.

Αναπόφευκτα, οι εγχώριοι κυβερνητικοί παράγοντες αλλά και οι επιχειρηματίες που μεταβαίνουν αύριο στην Κίνα οφείλουν να ανταποκριθούν ικανοποιητικά στο, επεξεργασμένο από μακροχρόνια εμπειρία στη σχεδιασμένη οικονομία, επίπεδο των συνομιλητών τους.

Ντόπιες ημιμάθειες, γενικούρες και τσαλαβουτήματα σε ανώφελες ρητορείες είναι εκ των προτέρων απογοητευτικά αναποτελεσματικές. Μόνο η παρουσίαση ενός μεθοδικά μελετημένου και ολοκληρωμένου σχεδίου αξιοποίησης των πλεονεκτημάτων που διαθέτει η χώρα , από πλευράς γεωγραφικής θέση και τεχνογνωσίας, έχει ελπίδες επενδυτικής ελκυστικότητας.

Ειδάλλως τσάμπα το πολύωρο ταξίδι, αν πήγαμε να πουλήσουμε στη μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη μόνο λάδια, κρασιά και γουναρικά Καστοριάς, ικανά να καταναλωθούν όλα μαζί από μια ελάσσονα Κινεζική επαρχία. Σε μια τέτοια περίπτωση θα επιστρέψουμε με τρόπαιο μόνο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Δώρο από τους Κινέζους εφευρέτες, πέραν των άλλων, και των βεγγαλικών.