Καημένοι Έλληνες!

Για να λέμε, πάντως, και τα πράγματα με το όνομά τους, δεν είναι δα και η πρώτη φορά που ένα σημαντικό γεγονός, -όπως αυτό που συμβαίνει, καλή ώρα τώρα, με την «Χρυσή Αυγή»-, στάθηκε αφορμή να γίνει ο… «κακός χαμός» σ’ όλη την χώρα. Πράγματι, όλες αυτές τις μέρες που κλιμακώθηκε (όσο κλιμακώθηκε) το φαινόμενο, ότι ήθελες άκουγες και ότι ήθελες έβλεπες : ο καθένας έλεγε «το μακρύ του και το κοντό του», η σοφία αγκαλιάστηκε με την γελοιότητα και, στο τέλος, …όποιον πήρε ο χάρος! Ήγουν: αποδείξαμε για άλλη μια φορά περίτρανα, ως πολιτεία και ως λαός, ότι δεν ξέρουμε να σκεφτόμαστε, δεν ξέρουμε

να κουβεντιάζουμε, δεν ξέρουμε να διαχειριζόμαστε κρίσεις και να λύνουμε, εν πολλοίς, συντεταγμένα τα όποια προβλήματά μας.

Προφανές είναι, λοιπόν, ότι παρά τα όσα μας έχουν βρει τα τελευταία χρόνια και παρά τις πρωτοφανείς δυσκολίες που βιώνουμε, πώς μυαλό δεν βάζουμε : ο πολιτικός μας πολιτισμός και συμπεριφορά επιμένει βαναύσως στην επιπολαιότητα, στην προχειρότητα και τις φωνασκίες που, κοντολογίς, έρχονται να τα σκεπάσουν όλα με την σύγχυση. Με μπροστάρηδες (!), τη σημερινή πολιτική τάξη, τους μεγαλόσχημους -παραδομάχους και παραδόπιστους-, δημοσιογράφους και τους λοιπούς δημοσιολογούντες (επί των πραγμάτων), αποδείχτηκε για άλλην μια φορά – και τούτη τη φορά, πόσο λίγη είναι η γνώση μας για τη δημοκρατία, η γνώση μας για τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού, η γνώση μας για την λειτουργία της δικαιοσύνης.

Και,-επιτέλους τέλος, για άλλη μια φορά αποδείξαμε πόσο «άξιοι της τύχης μας» είμαστε. Αν περιμένουμε με τέτοιο πολιτισμό και συμπεριφορές ότι θα την «βγάλουμε καθαρή» (!), από την περιπέτειά μας με τα μνημόνια, την φτώχεια και την ανέχεια που έχει ενσκήψει στη χώρα, είμαστε βαθύτατα γελασμένοι. Αλλά, – φευ, πάλι, υπάρχει ο ικανός «πατριωτικός» και αυθεντικά βιωματικός αντίλογος : «Αυτοί είμαστε πάντα οι Έλληνες. Γιατί ν’ αλλάξουμε τώρα;». Ακριβώς αυτό, όμως, είναι (στη διαχρονία του), και το πρόβλημά μας. Δεν είναι μόνο οικονομικό (και πως θα το ξεπεράσουμε), ή μόνο πολιτικό (και πως θα το ξεπεράσουμε), ή μόνο κοινωνικό (και πως θα το ξεπεράσουμε). Είναι ολιστικό και έχει μονοπρόσωπη αναφορά στην Ηθική του «δεν αλλάζουμε». Αν όμως (πέρα από τις τακτικές αναλύσεις και τις κοντόθωρες αφηγήσεις για το παρόν και το μέλλον), όντως, δεν αλλάξουμε και δεν αλλάξουμε άμεσα, θα καταντήσουμε αυτό – τούτο για το οποίο ήδη γίνεται λόγος, τόσο, στην φωτισμένη Εσπερία, όσο, και στην (παρα)φωτισμένη ενδοχώρα μας: μια Εκφυλισμένη χώρα, μια Εκφυλισμένη λαότητα και δεν συμμαζεύεται με τίποτα, διότι, είναι μακρύς και ολισθηρός ο δρόμος της κατάντιας μας…