…και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς

Ψάλει λέξεις ιερών και θείων ο Γκάτσος νυν και αεί, σε εκείνη την αέναη μεταλαβιά, τη θεία κοινωνία που κρασί είναι η αλμύρα του Αιγαίου και ψωμί τα βράχια της γης στη Στερεά. Τι λέξεις να βρεις; Για κείνο το γαμη@@νο το Πολυτεχνείο που παιδάκια, με τζιν σφιχτά – σωλήνα και τζάκετ στρατιωτικά πηγαίναμε όλοι μαζί κρατώντας ανεμικά στεφανάκια από γαρύφαλλα σαν εκείνα που πέταγαν στα δεύτερης διαλογής σκυλάδικα και κάρφωναν πολλαπλά στις κηδείες των φτωχών σε φελιζόλ κύκλους.

Δεκαεπτά Νοέμβρη και λίγο που πρόλαβα την ποδιά χωρίς

λευκούς γιακάδες, αυτή τη μέρα. Πένθιμη αυτοσχέδια – δήλωση το εθνικό σύμβολο του μπλε – λευκού Κηδεία. Μνημόσυνο. Πένθος. Όχι και που ξέραμε γιατί! Πατρίς; Θρησκεία; Οικογένεια; Μια απάντηση χρόνια μετά σε τρίπτυχο επίσης: Ψωμί! Παιδεία! Ελευθερία! Αυτή η τελευταία άραγε σε σόλο καριέρα ή σε αναφορική ερώτηση με το «θάνατος» παλαιότερο σύνθημα – έμβλημα, πιθανόν πάντα αναπάντητο και ζητούμενο ρητορικά!

Θυμάμαι τις πύλες, τέτοιες μέρες, να κλείνουν και μέσα τα σχολεία με τα φτηνιάρικα μπουζουκοειδή στεφάνια τους. Τη ΚΝΕ να κάνει περιφρούρηση για όλους όσοι ήμασταν μέσα απ τα κάγκελα. Θυμάμαι απ εξω τις ασπίδες και τους κρότους και τους αποκλεισμένους να κουνάνε τα σίδερα. Ανάσες και στρίμωγμα και φόβος και εγώ πως έμπλεξα εδώ και τι θα πω στη μάνα και στο πατέρα μου;

Θεοδωράκης και Ξαρχάκος στα μεγάφωνα. Αγόρια αγέλαστα και κορίτσια άγρια. Πολυτεχνείο. Επέτειος. Γύρω τα Εξάρχεια – νησί, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο, το Χημείο, τη Νομική. Καφέδες, στριφτά τσιγάρα ή άσσος κασετίνα!

Λέγε. Τι θα γίνει μετα;

Η γενιά του Πολυτεχνείου. Αίγλη. Δέος. Σέβας. Τεχνοκράτες. Οι πρώτοι στις δουλειές με ξενικούς τίτλους. Μάνατζερ και εξεκιουτιβ. Στο περιθώριο; Νεκροί! Κουμής, Κανελοπούλου, Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος. Ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Μόνο αέναα θυμάται μια επέτειο και ζητά τα ρέστα του σε αίμα!

Έχετε ακούσει γκάλοπ να χτυπάμε ρυθμικά πάνω σε ασπίδες; Έχετε δει πλαστικά βλέμματα, κάτω από την λευκότητα του κράνους, ρέπλικες ανθρώπινες, μικρών ρόμποκοπ χωρίς ανθρωπινά μαρτυριάτικα χαρακτηριστικά;

Και; Ο φόβος, το τυχαίο, το οριακό, η κακή στιγμή συναντιούνται! Στη μάνα της Σταματίνας Κανελλόπουλου, πες το αυτό ή του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά.

Και μετα; Η γενιά του «εδώ Πολυτεχνειο» γίνονταν τεχνοκράτες με ξενικούς τίτλους και ισχυροί και επίτροποι στην Ευρώπη και ξερόλες και εξουσία. Και είχαν πολλά σπίτια στην Εκάλη, ή στον Διονύσιο και παιδιά στα ιδιωτικά και ακριβά αυτοκίνητα να χάσουν πυροβολημένοι σε μια πορεία, καταμεσής σε μια ηλίθια, ορμονούχα, ανοιξιάτικη, αφελή εφηβεία. Και φτάσαμε στο μέγα μάνατζερ αυτής της γενιάς! Αστείο;

Ο κύριος Στουρνάρας, ο μάνατζερ των μάνατζερ, λέει παραμονές επετείου της αυτοχειρικής ρομαντικά ενότητας, πότε θα πάρουμε τη δόση! «Ας μη πω» λέει, «μη μας το γρουσουζέψουν». Λες και η πολιτική, η οικονομία, το μέλλον αυτής της χώρας είναι θέμα βασκανίας, ματιάσματος, «δεσίματος» με ξόρκια και μαγγανείας και πιθανόν στο γούρι ή στη γρουσουζιά να ευθύνεται