Η ναυμαχία του Ναυαρίνου

Τον μήνα Οκτώβριο του 1827, αλλά και πολύ πιο πριν ο Ιμβραήμ είχε δώσει διαταγή γενικής δενδροτομίας. Τέσσερις χιλιάδες Αιγύπτιοι αποψίλωναν συστηματικά την βορεινή γη του Μοριά, άλλες έξι χιλιάδες ρήμαζαν την περιφέρεια του Λεονταρίου, άλλες επτά χιλιάδες κατέστρεφαν τον περίγυρο της Καλαμάτας. Τα κομμένα δέντρα ξεπερνούσαν τις εκατό χιλιάδες. Συκιές, ελαιόδεντρα, περιβόλια, δάση, ό,τι τέλος παρήγε τροφή ή προϊόν προς εμπορία έπρεπε να εκλείψει. Και εξέλιψε. Ουσιαστικά η Επανάσταση είχε καταρρακωθεί από το ανίκητο στράτευμα του Ιμβραήμ και ο μόνος τόπος που παρέμενε ακόμη απάτητος ήταν η Ύδρα,

εξου και το πείσμα του Αιγύπτιου που κάθε τόσο έλεγε : Μικρά Αγγλία δεν θα γλιτώσεις!

Οι τρεις ναύαρχοι του συμμαχικού στόλου, Κόδρινκτον (Άγγλος), Χέυδεν (Ρώσος ολλανδικής καταγωγής) και Δεριγνύ (Γάλλος) αποδείχθηκαν οι τρεις σωτήρες της Επανάστασης. Δεν έχει σημασία αν ο Κόδρινκτον, όταν παρασημοφορήθηκε για το ανδραγάθημά του, άκουσε τον αξιωματικό να του λέγει με χαμηλή φωνή : αντί για παράσημο θα έπρεπε να σας δίναμε σχοινί να κρεμαστείτε! Εννοώντας ότι είχαν διαταραχθεί οι σχέσεις με τον Σουλτάνο. Το σημαντικό ήταν ότι σε μια ναυμαχία όπου δεν μετείχε Έλληνας, θυσιάστηκαν εξακόσιοι πενήντα πέντε αξιωματικοί και ναύτες. Ήτοι 270 Άγγλοι, 185 Γάλλοι και 98 Ρώσοι.

Δεν ξέρουμε άλλη Επανάσταση που να έπνεε τα λοίσθια και αίφνης, ως από μηχανής Θεοί, τρεις ξένοι αξιωματούχοι να της έδωσαν ζωή και ελπίδα. Το φαινόμενο είναι πρωτοφανές, παραταύτα όμως το Ελληνικό κράτος ουδέποτε εδέησε να γιορτάσει αυτή την ναυμαχία ως εθνική εορτή. Προφανώς εθνική εορτή που να δοξάζει ξένες δυνάμεις δεν στέκει, για τους νεκρούς όμως που έδωσαν το αίμα τους για μια ξένη χώρα γιατί να μην υπάρχει μια στήλη με τα ονόματά τους; Ούτε καν ένα τραγούδι;

Τουλάχιστον στη Γαλλία εκυκλοφόρησε ένα τραγούδι (Η ηχώ του Ναυαρίνου) που υμνούσε τους 185 Γάλλους που έπεσαν ηρωικά στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.