Η Γερμανική Αρκούδα

Μη πάμε μακριά. Λιγότερο από έξι μήνες πριν , όταν η Μέρκελ επισκέφθηκε την Αθήνα , όλα έδειχναν ότι τα πράγματα είχαν βρει μια ρότα. Όρθια, πλαδαρή και με σβησμένο βλέμμα είχε πει με τη μονότονη φωνή της «εύχομαι και ελπίζω να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ». Η ανακούφιση που πλημμύρισε τη ντόπια κυβέρνηση ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη. Η φανερή ικανοποίηση του πρωθυπουργού που στεκόταν πλάι

Έμοιαζε να έχει κερδηθεί το στοίχημα του Grexit. Τα συμπεράσματα από τις αποδόσεις ενός δύσκολου πονταρίσματος φαίνονταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Οι πάσης φύσεως και προέλευσης αναλυτές εκτιμούσαν ότι η πολυσυζητημένη ελληνική έξοδος από την ευρωζώνη ήταν μια επιλογή υψηλού ρίσκου την οποία το Βερολίνο δεν θα αποτολμούσε. Έλεγαν ότι οι σιγουράντζες της καγκελαρίας δεν θα διακινδύνευαν μια αποβολή της Ελλάδας καθώς αυτή τους επιβάρυνε με πολλούς παράγοντες αβεβαιότητας και με μη μετρήσιμο κόστος. Ιδίως, αφότου η Γερμανία έμπαινε σε μια μακρά προεκλογική περίοδο. ‘Άρα, με την Ισπανία στα κάγκελα, την Ιταλία σε εκλογικό αναβρασμό και τις αγορές σε υστερία οι Γερμανοί δεν θα τζογάριζαν με απρόοπτα , νέες κρίσεις και αναστατώσεις.

Και κάπου εκεί κοιμηθήκαμε. Θα ξελιγωνόμαστε μεν στη λιτότητα αλλά θα το καταπίναμε το φάρμακο όσο άγαρμπα κι αν μας το σερβίριζαν. Θα κερδίζαμε την παραμονή στο ευρώ με αντίτιμο να γίνουμε πιο ενάρετοι δημοσιονομικά , πιο ανταγωνιστικοί, πιο «Γερμανοί» κατά κάποιο τρόπο. Θα περνούσαμε δια πυρός και σιδήρου αλλά με μνημόνια, τρόικες και δανεικά στο φινάλε ελπίζαμε ότι θα ξεμπερδεύαμε. Και καθώς υποτιμούσαμε την όλο και περισσότερο διευρυνόμενη ανισορροπία ανάμεσα στον υπερανταγωνιστικό και υπερπλεονασματικό πυρήνα της ευρωζώνης και την υποανταγωνιστική και ελλειμματική της περιφέρεια, πέσαμε σε λήθαργο.

Η Γερμανική ελίτ , ωστόσο, την ώρα που εμείς γυρίζαμε πλευρό στην αγκαλιά του Μορφέα, καραδοκούσε άγρυπνη. Επεξεργάζονταν σχέδια, ανέπτυσσαν σενάρια , ζύγιζε, μετρούσε, κοστολογούσε. Και ενώ εμείς ροχαλίζαμε αυτή η αναμφίβολα υπερευνοημένη από το ευρώ, κοίταζε με πανουργία μόνο τη πάρτη της . Φρόντιζε να μη θιχθεί ο ιδιωτικός πλούτος των Γερμανών φορολογουμένων για τη διάσωση των τραπεζών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αποσκοπούσε στο μαζική δραπέτευση κεφαλαίων από τον ασταθή νότο προς τον ασφαλή βορά και διαμήνυε προς πάσα κατεύθυνση ότι οι αμαρτωλοί δεν αρκεί να μετανοήσουν αλλά θα πρέπει να τιμωρηθούν ακόμα και δια λεηλασίας. Τι άλλο νομίζεται πως αντικατοπτρίζει η κραυγαλέα απαλλοτρίωση ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων στη Κύπρο;

Το ερώτημα είναι πού το πάει πλέον το Βερολίνο; Ποία είναι τα κίνητρα αυτής της αδιέξοδης συμπεριφοράς του; Είναι άραγε μια ακόμα εκδήλωση των νευρώσεων μιας διάχυτης προτεσταντικής ηθικής ; Είναι, μήπως, άλλο ένα ακραία νεοφιλελεύθερο πείραμα στη πλάτη των πιο ανίσχυρων; Είναι η κλιμακούμενη επιθετική ενέργεια μιας ολιγαρχίας που θέλει να εφαρμόσει νεοαποικιακές πρακτικές υποτέλειας και λεηλασίας; Το μείγμα κατά τη γνώμη μου δεν έχει ξεκαθαρίσει. Αλλά με τίποτε δεν είναι ρεαλισμός .Είναι μάλλον η δαιμονική φαντασίωση μιας ανυπέρβλητης ανωτερότητας που επιθυμεί να επιβάλει ακαριαία τον ηγεμονισμό της στην Ευρώπη.

Σε αυτό το πεδίο δημιουργούνται αυθόρμητα οι υποψίες ότι η Γερμανία πιέζει βάναυσα την περιφέρεια ώστε να συμβεί το επιθυμητό «ατύχημα» που θα οδηγήσει στην οριστική διάλυση της ευρωζώνης. Και αυτό για να μην αναλάβει η ίδια το βάρος της ευθύνης του τεκτονικού σεισμού της καταστροφής του ευρώ. Η υπόθεση, πάντως, μου φαίνεται τραβηγμένη από τα μαλλιά . Όχι γιατί δεν την έχω ικανή και για χειρότερα, όπως η ιστορία έχει αποδείξει, αλλά διότι η Γερμανία είναι μια μεσαία δύναμη σε παγκόσμια κλίμακα που αντλεί το όποιο αυξημένο βάρος ισχύος και υπερεθνικό της εκτόπισμα της μέσω της ΕΕ.

Τίποτα , όμως δεν την εμποδίζει να ψάχνει άλλο μοντέλο επικυριαρχίας αφού αυτό, όπως τα έκανε, δεν τσουλάει. Προϋπόθεση είναι η εγκατάλειψη του ευρώ , η όλο και περαιτέρω οικονομική ενδυνάμωση της σε συνδυασμό με το σμπαράλιασμα των νυν εταίρων της. Δεν μου βγάζει κανείς από το μυαλό ότι στις μύχιες σκέψεις της το πρότυπο της ισχυρής Ρωσίας του Πούτιν σε σχέση με τις υπόλοιπες δορυφορικές, πλέον, τέως Σοβιετικές δημοκρατίες θα ήταν για την ίδια μια καλοδεχούμενη εκδοχή.

Αν τώρα η Γαλλία θα συμβιβαζόταν να γίνει σαν την Ουκρανία και η Ιταλία κάτι σαν τη Λευκορωσία, θα εξαρτιόταν από το κατά πόσο θα ήταν πειστική η Γερμανία σαν ρωσική αρκούδα. Αλλά όσο βλέπω τη Μέρκελ να βρυχάται και να βγάζει νύχια όλο και πιο πολύ ανακαλύπτω ότι βρίσκει το παμφάγο στυλ που της ταιριάζει. Αλίμονο , μόνο , σε αυτούς που πίστεψαν στο μέλι του ευρώ .