Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΛΙΓΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ…

Πολλοί κάνουν το λάθος να συνδέουν το “Πολυτεχνείο” με τη “γενιά του Πολυτεχνείου”. Συνήθως το λάθος αυτό το κάνουν όσοι θέλουν να απαξιώσουν το ίδιο το γεγονός, της εξέγερσης δηλαδή των φοιτητών ενάντια στη δικτατορία.

Τα πρόσωπα, η περίφημη “γενιά του Πολυτεχνείου”, στην περίπτωση αυτή είναι το μέσον για να αμαυρωθεί το νόημα και η σημασία της αντίστασης, τότε και σήμερα, σε φαινόμενα όπως ο αυταρχισμός, η ξένη εξάρτηση, ο φασισμός, η καταπάτηση κοινωνικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, αλλά και για να υποβαθμιστούν και συκοφαντηθούν οι διεκδικήσεις και οι αγώνες για “Ψωμί, Παιδεία,

Ελευθερία” που ειδικά στις μέρες μας είναι και πάλι επίκαιρες.

Και λέμε ότι προσπαθούν αυτο να το πετύχουν μέσω της “γενιάς του Πολυτεχνείου”, επειδή αρκετά από τα πρόσωπα που πρωτοστάτησαν το 1973 στην εξέγερση του Πολυτεχνείου στη διάρκεια της μεταπολίτευσης …αλλαξοπίστησαν και με συμπεριφορές τους προκάλεσαν. Κάποιοι έκαναν καριέρες με βάση τα “ένσημα” του Νοέμβρη και γενικά την αντιδικτατορική πάλη. Κάποιοι εκμαυλίστηκαν, διεφθάρησαν και αντάλλαξαν τις ιδέες και τους αγώνες τους με αξιώματα, προνόμια και χρήματα. Ορισμένοι μάλιστα έγιναν και “Φιλιππινέζες” του συστήματος και ειδικά της λεγόμενης διαπλοκής συμφερόντων.

Φυσικά δεν το έκαναν όλοι. Και δεν το έκανε η συντριπτική πλειοψηφία. Ξέρω αρκετούς που προτίμησαν είτε τη σιωπή και την ιδιώτευση είτε τη συνέχιση μέχρι και σήμερα της “στράτευσης” σ’ εκείνα τα συνθήματα, τα οράματα και τα ιδανικά είτε διάλεξαν άλλες πορείες ασύμβατες με τα ειωθότα. Κυρίως το έκαναν κάποιοι από τους θεωρούμενους ως “επώνυμους”. Αυτός όμως δεν είναι λόγος μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Στους “επώνυμους” μπορεί να συμβολοποιήθηκε μια γενιά, όμως η “γενιά του Πολυτεχνείου” δεν ήταν αυτοί ή μόνον αυτοί.

Δεν μπορούν λοιπόν κάποιοι, σήμερα, τεχνηέντως ή και ανοιχτά, όπως τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής,να αμφισβητούν ή να συκοφαντούν το “Πολυτεχνείο” επειδή δήθεν κάποιοι, κυρίως “επώνυμοι”, της γενιάς, στη ροή του χρόνου, παρεκτράπησαν ποικιλοτρόπως. Όσοι το πράττουν είναι υποκριτές. Αυτό που τους πειράζει και τους ενοχλεί είναι το ίδιο το γεγονός. Βάλλουν κατά των προσώπων επειδή θέλουν να αποκρύψουν ότι είναι (και ήταν) πολιτικά, ιδεολογικά ακόμη και ψυχοπαθολογικά αντίπαλοι με την φοιτητική και λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και τη νοηματοδότηση της.

Το “Πολυτεχνείο” ήταν άρνηση και αντίσταση στο φασισμό, τη δικτατορία και την ξένη εξάρτηση και κατάφαση στη Δημοκρατία, τις ατομικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα. Από αυτή την άποψη ορθώς τιμάται η επέτειός του έστω και αν για ορισμένους ήταν και κάτι ή πολύ παραπάνω -δηλαδή “δεν ήτανε γιορτή, αλλά εξέγερση και πάλη λαϊκή” ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Οι γενικές, και όχι οι επιμέρους, αρνήσεις και καταφάσεις του “Πολυτεχνείου” είναι διαχρονικές και είναι επίκαιρες. Πάντα και περισσότερο σήμερα, που η ελπίδα είναι τόσο λίγη και κάνει το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο.

Και οπωσδήποτε το “Πολυτεχνε