Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ…

Από χθες στα Καρπάθια κυκλοφορεί ένας νέος Δράκουλας, ο κόμης Μητράκουλας και κατά κόσμον Κώστας Μήτρογλου. Με τρία γκολ δικά του, στα δύο παιχνίδια με τη Ρουμανία, έστειλε την Ελλάδα στη Βραζιλία, στα τελικά του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Μάλιστα, με 44 χρόνια καθυστέρηση, πήρε εκδίκηση για τον Σιδέρη, τον Δομάζο, τον Παπαϊωάννου, τον Μποτίνο, τον Κούδα, τον Χάιτα και τους άλλους παίχτες που αποτελούσαν την καλύτερη ενδεκάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Βλέπετε,

το χθεσινό ματς στο Βουκουρέστι, εκτός από την πρόκριση της Εθνικής μας στα τελικά του Μουντιάλ, έχει και εκείνα στοιχεία που συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε παιχνίδι της Ιστορίας.

16 Νοεμβρίου 1969 η καλύτερη εθνική μας όλων των εποχών παίζει στο Βουκουρέστι με την εθνική Ρουμανίας, θέλει τη νίκη για να προκριθεί. Φέρνει ισοπαλία 2-2 και δεν καταφέρνει έτσι να πάει στο καλύτερο Μουντιάλ όλων των εποχών. Ένα Μουντιάλ που κέρδισε η Βραζιλία του Πελέ, του Τοστάο, του Ζαϊρζίνιο, του Ριβελίνο και των άλλων μάγων της μπάλας.

Εχθές, 19 Νοεμβρίου 2013, η παρέα του Καραγκούνη και του Μήτρογλου, πάλι στο Βουκουρέστι με αντίπαλους τους Ρουμάνους, φέρνει ισοπαλία 1-1 και προκρίνεται στα τελικά του Μουντιάλ που θα γίνουν στη Βραζιλία, στη χώρα που το 1970 κατέκτησε το τρόπαιο. Παιχνίδι της μοίρας. Υπέρ μας αυτή τη φορά.

Η σημερινή εθνική μας υστερεί καταφανώς εκείνης του ’70, όμως είναι μια ψυχωμένη ομάδα, μια ομάδα με μέταλλο. Μπορεί να μην ενθουσιάζει, αλλά ξέρει να παίρνει αποτελέσματα να διακρίνεται και κυρίως να έχει διάρκεια. Κι αυτό είναι που στον αθλητισμό μετράει.

Για μια δεκαετία, από το 2004 και μέχρι σήμερα, πρωταγωνιστεί. Είναι μέσα στις 10-12 καλύτερες ομάδες του κόσμου, 7η ή 8η στην Ευρώπη. Αν εξαιρέσει κανείς το Μουντιάλ του 2006, έχει πάει στις πέντε από τις έξι κορυφαίες διοργανώσεις. Τρεις ευρωπαϊκές (2004, 2008, 2012) και δύο παγκόσμιες (2010, 2014).

Ποτέ το ποδόσφαιρό μας δεν είχε τέτοια επιτυχία. Μετά το μπάσκετ είναι πλέον και το ποδόσφαιρο, τουλάχιστον σε επίπεδο εθνικής ομάδας, το εθνικό μας σπορ.

Και για τις ζοφερές μέρες που ζούμε είναι και η εθνική μας ανάσα. Είναι το χαμόγελό μας, που, έστω για λίγο, για μια έστω μέρα, σκορπίζει τη μελαγχολία που έχει απλωθεί πάνω από τη χώρα μας, νικά την κατάθλιψη που έχει φωλιάσει στις ψυχές των Ελλήνων.

Μπορεί για την τρόικα, για τις αγορές, για τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης η Ελλάδα να είναι ένας παρίας, μια χρεωκοπημένη και προβληματική χώρα, και οι Έλληνες χαβαλέδες, σπάταλοι και τεμπέληδες. Όμως, όπως αποδείξαμε και χθες, υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα.

Η Ελλάδα που τα καταφέρνει, η Ελλάδα που την υπολογίζουν, η Ελλάδα που τη σέβονται. Η Ελλάδα που αγωνίζεται, η Ελλάδα που δεν το βάζει κάτω, η Ελλάδα που νικάει. Η Ελλάδα που γράφει ιστορία μέσα από παρέες, τρέλα, προσπάθεια, ευφυΐα, επιμονή, καπατσοσύνη.

Υπάρχει η άλλη Ελλάδα που δεν συμβιβάζεται, που δεν κατεβάζει τα βρακιά, που δεν μοιρολατρεί. Η Ελλάδα που κοιτάει τους αντιπάλους της στα μάτια και τους παλεύει στα ίσια και μέχρι τέλους. Η Ελλάδα που κάνει περήφανους τους Έλληνες. Στην πατρίδα και σ’ όλον τον κόσμο. Όπως το έκανε και χθες.

Υπάρχει η Ελλάδα της πολιτικής που την αποστρέφεσαι και η Ελλάδα του αθλητισμού που θέλεις να την αγκαλιάσεις. Υπάρχει η Ελλάδα του κράτους που διώχνει τα παιδιά της επειδή δεν τα αγαπά και δεν μπορεί να τα ζήσει και η Ελλάδα του αθλητισμού που κρατάει τα Ελληνόπουλα στα χώματά της επειδή νοιώθουν ισάξια ή και καλύτερα από πολλά συνομίληκά τους ισχυρών χωρών.

Υπάρχει η Ελλάδα του διχασμού και η Ελλάδα της ενότητας. Η Ελλάδα των πολιτικών και η Ελλάδα των πολιτών. Η Ελλάδα που ξεπουλάει το μέλλον και τα “ασημικά” της και η Ελλάδα που αγοράζει, με τον ιδρώτα και το σπαθί της, τη φήμη και τη δόξα της. Η κομπραδόρικη, φοβική και κλεπτοκρατική «οργανωμένη» Ελλάδα και η Ελλάδα των κοινοτήτων της που ξανοίγονται στο πέλαγος, κατάντικρυς στον άνεμο και με τα όνειρα αγκαλιά.

Υπάρχει η Ελλάδα που οι κομματικοί ινστρούχτορες τη δολοφονούν και η Ελλάδα που οι αθλητές της την ανασταίνουν. Υπάρχει η Ελλάδα που τη βιάζουν, την κλέβουν, την φτύνουν και την εξευτελίζουν οι νταβατζήδες της εξουσίας και η Ελλάδα του Παπασταθόπουλου και του Σιόβα, του Σπανούλη και του Διαμαντίδη και τόσων άλλων παιδιών της, που της καθαρίζουν το πρόσωπο, την ξαναστήνουν στα πόδια της, την κάνουν χαρούμενη, της προσδίδουν υπεραξία.

Και κυρίως της δίνουν φωνή, για να δηλώνει περήφανη: Είμαι εδώ. Είμαστε οι Έλληνες, ερχόμαστε από πολύ μακριά και θα συνεχίσουμε. Όσοι δεν θέλετε να μας έχετε δίπλα σας, θα μας βρίσκετε πάντα μπροστά σας. Έχουμε τον τρόπο να το κάνουμε. Και θα το κάνουμε. Όπως χθες. Στο δρόμο από το Βουκουρέστι για το Ρίο. Αλλά και σ’ άλλους δρόμους. Παράλληλους. Που δεν μπορεί, κάποτε θα συναντηθούν…