Η αβελτηρία των σημερινών συσχετισμών!

Αίφνης, η «πολιτική σταθερότητα» που, ας σημειωθεί, πάντα υπήρξε ένα διαρκές αιτούμενο και ζητούμενο της ελληνικής πολιτικής ζωής, αντικαταστάθηκε από την συνηθισμένη… «γρίπη» της σύγχρονης Ιστορίας μας : η «πολιτική αστάθεια» ή αυτό – τούτο που θέλει να φαντάζει σαν «πολιτική αστάθεια» στην σημερινή κρίσιμη συγκυρία, δεν είναι τίποτε άλλο από μια επανάληψη των αδιεξόδων που με ενάργεια παρήγαγε και, συνεχίζει, να παραγάγει ο μεταπολιτευτικός πολιτικός κύκλος.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί της «μεταπολίτευσης» συνηθισμένοι σε ιδεολογίες, οριοθετήσεις και συμπεριφορές που διαμόρφωναν και ολοκλήρωναν

την στρατηγική της «μετωπικής σύγκρουσης», εξακολουθούν να αδυνατούν να αναλύσουν πολιτικά την νέα πραγματικότητα όπως αυτή προέκυψε μετά την κατακλυσμιαία αλλαγή της κατάρρευσης της οικονομίας μας και την είσοδό μας σε μια, ακόμη, περίοδο Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου και Εποπτείας.

Τούτος, ασφαλώς, είναι και ο βασικός λόγος της σημερινής πολιτικής καμπής : τα κόμματα δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν ακόμη να συνεννοηθούν με καθαρότητα, διότι, εμμένουν στον παλιό χρεωκοπημένο εαυτό τους. Έτσι, ως φυσική συνέπεια, έσπασε ο «δεσμός» των πολιτικών συσχετισμών δυνάμεων, όπως, αυτοί είχαν διαμορφωθεί με την εκλογική και μετεκλογική χρονική διαδοχή. Οι πολιτικοί συσχετισμοί εξουσίας αυτής – τούτης της βραχείας περιόδου που, απ’ την αρχή, όντως, ήταν ανίσχυροι, κλονίσθηκαν συθέμελα την «δύσκολη ώρα», διότι, είχαν σαν βάση, κυρίως, ετερόκλητες πολιτικές αναφορές, αναγκαιότητες και επιθυμίες.

Ήγουν: το θέμα ήταν, τελικά, απλώς το πως θα κυβερνηθεί ο τόπος και όχι το πώς θα οικοδομηθεί ένα αξιόπιστο «εθνικό σχέδιο» αντιμετώπισης της κρίσης που, με την μερική, έστω, αποδοχή του «λαϊκού παράγοντα» και συντελεστή, θα μπορεί να χωράει πολλούς και να επανακαθορίζει τις σχέσεις του καθολικά «αιτούμενου» και του πραγματικά «επιθυμητού.

Άρα, αν δεν υπάρξει άμεσα «εθνικό σχέδιο» και δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί εξουσίας (όπως έγκαιρα προσπάθησε ο Φ. Κουβέλης, τουλάχιστον, να καταδείξει και να προβάλλει), ώστε, αυτό – τούτο το «εθνικό σχέδιο» να υπακούει και να αντιστοιχίζεται με κάποια σχετική δικαιοσύνη στον «λαϊκό παράγοντα», – τις δοκιμασίες και τις αγωνίες του, τότε, όποιο πολιτικό εγχείρημα και να ετοιμάζεται,… θα αποδοκιμάζεται και τελικά θα εκφυλίζεται μέσα στον κουρνιαχτό των οδυνηρών γεγονότων που θα ακολουθούν.

Ο πρωθυπουργός της χώρας Α. Σαμαράς που μέχρι σήμερα, πράγματι, υπήρξε ο ισχυρός βραχίονας διακυβέρνησης της χώρας, αντιλαμβάνεται με σαφήνεια ότι αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Και σφάλλει, όντως, συνειδητά αν αφήνει να ολισθήσουν περισσότερο τα πράγματα, ώστε, να καταστήσει βραχυπρόθεσμα εαυτόν «μεσσία» και, άρα, «κυρίαρχο» του παιχνιδιού. Είναι, ήδη, «κυρίαρχος», διότι, έχει τα «κλειδιά» των θεσμών και αν δεν διαχειρισθεί επαρκώς και όπως οφείλει το μείζον πολιτικό πλαίσιο : «εθνικό σχέδιο, εθνική συναίνεση, εθνική συνεννόηση», κινδυνεύει να επωμισθεί ακέραια όλες τις ευθύνες. Αμέσως μετά θα ξεκινήσει -αν δεν έχει, ήδη, ξεκινήσει!-