Η ανύπαρκτη αυτογνωσία της ελληνικής πολιτικής τάξης και το… «ωκεάνιον τέλμα» μας

Ηλίου φαεινότερο αποτελεί, πλέον, το γεγονός ότι το προσωπικό του παλαιού κομματικού status όχι μόνο αδυνατεί να κάνει την αυτοκριτική του και να προτάξει, ενδεχομένως, μια νέα αφήγηση για το σκληρό παρόν και μέλλον της χώρας, αλλά, -το αντίθετο, ως να μην έχει συμβεί τίποτε, συνεχίζει να αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν μια εντελώς προσωπική υπόθεση και ευκαιρία να αναδιαταχτούν οι οριοθετήσεις και τα συμπλέγματα (sic), που οδήγησαν το τόπο και το λαό στα αδιέξοδα και,

-φευ, τις πρωτοφανείς καταστάσεις που βιώνει σε καθημερινή βάση τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Δεν παραγνωρίζουμε, βεβαίως, την πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας που είναι κατάσπαρτη από φαινόμενα φαυλότητας και σχιζοειδούς κατάχρησης των όποιων θεσμών και της όποιας εξουσίας διαχειρίζονταν. Όμως, θα περιμέναμε αυτή – τούτη τη στιγμή που η χώρα «αλλάζει (πάλι), σελίδα», να ενστερνίζονται, τουλάχιστον, το θυμικό και την πολυποίκιλη ανέχεια των πολιτών, και να κρατούν (όσο μπορούν να κρατηθούν ασφαλώς), τα προσχήματα. Τούτο, μάλλον, θα αποτελούσε και την έσχατη ευκαιρία αυτο –υπέρβασης, ήγουν, κατάδειξης μιας αυτογνωσίας που, αν μη τι άλλο, θα σέβονταν και θα συμπαρίσταται στους φόβους, τις αγωνίες και τα χειμαζόμενα πάθη ενός ολόκληρου λαού.

Η εκλογική μάχη για την Αυτοδιοίκηση και το Ευρωκοινοβούλιο -όπως τουλάχιστον αυτή μέχρι στιγμής εξελίσσεται-, επαληθεύει δυστυχώς τα αδυσώπητα χαρακτηριστικά της ελληνικής πολιτικής ζωής : ο εύκολος καταγγελτικός λόγος, ο φθηνός λαϊκισμός και ο παλαιοκομματισμός (χωρίς αρχή, μέση και τέλος), μεσουρανούν χαρίζοντας στιγμές δόξας παρελθόντων χρόνων σε όλα τα πολιτικά ενεργούμενα. Όθεν, η χώρα οδεύει για άλλη μια φορά χωρίς σοβαρή πολιτική καθοδήγηση, χωρίς υπεύθυνη πολιτική και, άρα, χωρίς ηγέτες προς το γνωστό πλην αμελητέο «πεπρωμένο» της : να ομφαλοσκοπεί ασύστολα πέριξ του κακού εαυτού της, να απογυμνώνεται συνεχώς και, τέλος, να καταπίπτει από την εξάντληση (που επιφέρει η ανευθυνότητα και το γεγονός ότι τρώμε τις φαγωμένες σάρκες μας) στο «ωκεάνειον τέλμα» της.

Κ’ ύστερα εκσφενδονίζονται φύρδην – μίγδην (και πάντως τζάμπα), πικρόχολοι αφορισμοί : τους φταίει λέει «το Ποτάμι» (ή ακόμη – ακόμη και η «Χρυσή Αυγή» που ήταν, τρόπον τινά, ένα πρωτόλειο υποκείμενο της γενικής αγανάκτησης, – άλλο που ο ανυπόφορος και έωλος ναζισμός της την καταζημίωσε), που εμφανίζονται και «χαλάνε» τους κλασικούς συσχετισμούς δυνάμεων και την κοινοβουλευτική σταθερότητα. Ας μάθουν, λοιπόν, ότι ο κεντρικός άξονας πολιτικής και ανάλυσης στην Ελλάδα άλλαξε οριστικά, και τέτοιου είδους «κινήματα Πολιτών» θα εμφανίζονται συνεχώς από δω και πέρα. Θα παίζουν, ίσως, και κρίσιμο ρόλο, καθώς, υπό κάποιες αμφίρροπες, όντως, προϋποθέσεις θα μπορούν να υποβοηθούν την περίεργη «κυβερνητική σταθερότητά» τους. Μέχρι, επιτέλους, να ανασχηματιστεί αυθεντικά και δομικά ένα πολιτικό γίγνεσθαι χωρίς φαυλοκρατία, κοινωνικά και οικονομικά στεγανά παλαιών εποχών. Αυτό – τούτο, εκτιμάται, θα γίνει σίγουρα. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι αν η επικράτεια που θα λαμβάνει χώρα θα ονομάζεται απλώς και μόνο «Ελληνική» ή θα έχει πιο «Οικουμενικό» και «Ευρωπαϊκό» προσδιορισμό…