Ένας ουρανός, αβάσταχτα μελαγχολικός

Όταν βρέχει, βρέχονται. Όταν φυσά δυνατά ο αέρας τρυπώνει στις ζωές και στα όνειρά τους. Αν και είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι σε ένα τόπο με λαμαρίνες, χαρτόκουτα, λασπόνερα και σκουπίδια υπάρχουν όνειρα. «Ναι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι» σημειώνει ο Γιώργος. Εκεί μένει. Αυτός, η γυναίκα του, παιδιά και εγγόνια, όλοι μαζί σε κάποια λίγα τετραγωνικά. Μια ζωή, πολλές ζωές στριμωγμένες και ξεχασμένες στην οδό Τέρμα Αδριανουπόλεως, στο «Αλάν Κογιού».

Κάθε πόλη έχει τη δική της ντροπή. Η Κομοτηνή δεν αποτελεί

εξαίρεση. Μια ανάσα μόλις από το κέντρο της πόλης και τα πολυσύχναστα καφέ, άνθρωποι και σκουπίδια ένα. Αθίγγανοι, παιδιά ενός κατώτερου Θεού. «Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι;» το μόνιμο παράπονό τους «Εμείς δεν είμαστε Έλληνες, γιατί δεν νοιάζονται για μας;» Ανεργία, ναρκωτικά, αναλφαβητισμός, φτώχεια κυριαρχούν στις ζωές αυτών των ανθρώπων. «Ο μπαμπάς μου είναι στη φυλακή» λέει η μικρή Μαρία που χρόνια τώρα πουλά χαρτομάντιλα στους δρόμους της πόλης «δεν φταίει εκείνος, τον μπλέξανε». Ο πατέρας της, όπως και δεκάδες άλλοι από την ίδια γειτονιά βρίσκονται έγκλειστοι στις Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής, τα περιστατικά εγκληματικότητας ποτέ δεν λείπουν. Η Μαρία, όπως η πλειοψηφία των παιδιών της γειτονιάς, έτσι και εκείνη εγκατέλειψε νωρίς – νωρίς το σχολείο. «Θα μου άρεζε να πηγαίνω, να ξέρω κι εγώ γράμματα» λέει «τώρα, όμως, είναι αργά» προσθέτει και το βλέμμα της μελαγχολεί. Πολλά μικρά κορίτσια της γειτονιάς, αντί για τις τσάντες στα χέρια πιάνουν τα δικά τους μωρά. Ανήλικες μητέρες, ετών δεκατριών και δεκατεσσάρων.

Παρά τις κατά καιρούς δοθείσες υποσχέσεις από την πολιτεία για μετεγκατάσταση του οικισμού δεκάδες οικογένειες εξακολουθούν να στοιβάζονται σε σπίτια από λαμαρίνες και χαρτόκουτα, με τους κανόνες υγιεινής να είναι ζητούμενο. Από το «ιστορικό» της γειτονιάς δεν λείπουν και υποθέσεις παράνομων υιοθεσιών ή πωλήσεων βρεφών, κάποιες από αυτές κατέληξαν στην αίθουσα των δικαστηρίων, κάποιες άλλες σίγουρα δεν είδαν καθόλου το φως της δημοσιότητας. Πρωταγωνιστές και αθώα θύματα μαζί τα μικρά παιδιά. Θύματα όχι μόνο της φτώχειας και της αγραμματοσύνης των γονιών τους, αλλά κυρίως της αδιαφορίας της πολιτείας. Φωνές και χρώματα, γέλια και δάκρυα κι ένας ουρανός, αβάσταχτα μελαγχολικός, που τα σκεπάζει όλα…