Ένας «φίλος της Ελλάδος»… απόμακρος από τον ελληνικό λαό!

Πολύ καλά έπραξε ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ.Κ. Γιούγκερ που στις επίσημες δηλώσεις του για την πορεία της χώρας τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι… «μετά από τεράστια προσπάθεια η Ελλάδα τα καταφέρνει». Εκείνο, όμως, που παρέλειψε να πει και να αναφέρει ο, όντως, καλός φίλος (σύμφωνα με την υπάρχουσα δομή, εξέλιξη και διαδοχή των τραγικών γεγονότων που σκίασαν και σκιάζουν την καθημερινή ζωή μας ), της χώρας μας, είναι η λίαν σοβαρή και σημαντική επισήμανση ότι… «ναι, μεν, η Ελλάδα

τα καταφέρνει πλην, όμως, οι Έλληνες (και εδώ είναι το μείζον), δεν τα καταφέρνουν (!), καθώς, με τις επάλληλες «εφαρμοστικές» επιθέσεις που έχουν δεχτεί έχουν αποκάμει και βρίσκονται μονίμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας».

Γίνεται σαφές, λοιπόν, για άλλη μια φορά ότι εκείνο που έχει κυρίαρχη σημασία για τον κ. Γιούγκερ (και όχι μόνο, αλλά, και για τους λοιπούς εγχώριους και εξωχώριους (sic) αξιωματούχους που διαχειρίζονται την κρίση), είναι το «πως θα βγει ο εθνικός λογαριασμός και οι υποχρεώσεις» και όχι το «αν οι πολίτες ζουν ή πεθαίνουν» κατά το κοινώς λεγόμενον.

Επίσης, κυρίαρχη σημασία για τον κ. Γιούγκερ έχει να προτάσσει τις όποιες «μεταρρυθμιστικές επιτυχίες» της Κυβερνήσεως (θέλοντας να εμπεδώσει πειστικότερα «το καλά πάτε» και, άρα, να θωπεύσει την χρησιμότητα των κ.κ Σαμαρά και Βενιζέλου), και λιγότερο να καταδείξει με την καταιγιστική ενάργεια (που τον διακρίνει) τον τρόπο που θα ανακόψει άμεσα την πρωτοφανή ανεργία, την πρωτοφανή φοροκαταιγίδα (διάβαζε και απαλλοτρίωση) και, -φευ, την πρωτοφανή εκποίηση που γίνεται εις βάρους του ελληνικού λαού και των συμφερόντων του.

Όθεν, η, κυρίως ειπείν, λειτουργία του κ. Γιούγκερ είναι περισσότερο «συστημική» και λιγότερο πολιτική με την έννοια της ευρύτερης θέασης : τον νοιάζει πως θα εξυπηρετήσει την δεδομένη «ισορροπία τρόμου» που έχει, ήδη, επιβληθεί άνωθεν και το σημερινό «στάτους» στους πολιτικούς συσχετισμούς, και όχι το πώς θα εξυπηρετήσει το όραμα της «νέας μεγάλης και ισότιμης Ευρώπης» όπου οι λαοί (στην περίπτωσή μας ο ελληνικός λαός) θα εργάζονται, θα προοδεύουν και θα ευημερούν σε ασφάλεια.

Παρά το γεγονός ότι ο κ. Ζ. Κ. Γιούγκερ θεωρείται (και είναι), σοβαρός, καταρτισμένος, ισορροπιστής, αλλά, και οραματιστής πολιτικός (της κλάσεως του Ζακ Ντελόρ τον οποίον, μάλιστα, και φιλοδοξεί να ξεπεράσει), κατά την τελευταία του επίσκεψη εμφανίστηκε ολότελα απόμακρος από τα πραγματικά αισθήματα του ελληνικού λαού και την τραγική κατάστασή που έχει περιέλθει. Αν τούτο δεν είναι μια συνειδητή πράξη – ήγουν, μια σκοπιμότητα περιωπής--, τότε σίγουρα είναι μια αφ’ εαυτού ασύνειδη ένδειξη συνέχειας και συνέπειας στη πολιτική : η «ίδια πολιτική» και η «συντήρηση» έχει παρόν και μέλλον σ’ αυτό το τόπο. Μένει να δούμε και πόσο «μακριά ποδάρια» θα ’χουν…