Έγκλημα και τιμωρία

Ίσως να συμβαίνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη σε ανάλογες περιστάσεις, αλλά τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι «καρατσεκαρισμένο»: Όταν έρχονται εκλογές και πρέπει κάποιος να πάρει μια απόφαση για την ψήφο που θα ρίξει, δεν τη λαμβάνει τελικά ακούγοντας προσεκτικά την πρόταση που έχει να του καταθέσει ο κάθε υποψήφιος… αλλά βάσει θυμικού ή μικροκομματικής «υποσχετικής».

Λίγοι μπορούν να συνειδητοποιήσουν αυτήν τη στιγμή τι συνέβη στη χώρα

τα τελευταία χρόνια… Πράγματι βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού; Όντως υπήρχε κίνδυνος κατάρρευσης των πάντων; Είναι αλήθεια ότι όλα δείχνουν σήμερα πως βγαίνουμε από την κρίση;

Αν κάποιος λοιπόν απαντούσε πως επρόκειτο για μια τεχνητή κρίση, με τους Ευρωπαίους μεθοδευμένα να δανείζουν αφειδώς μια χώρα για την οποία γνώριζαν πως δεν έχει ουσιαστικά δική της παραγωγή και στηρίζεται σε εισαγόμενα προϊόντα, θα τον πιστεύατε ή όχι; Εάν συνέχιζε λέγοντας πως προ μνημονίου έδιναν χρήμα για να αγοράζουν οι Έλληνες πανάκριβα τα προϊόντα που έρχονταν από ΗΠΑ και Ευρώπη; Πως οι ίδιες κλίκες αποκόμιζαν ταυτόχρονα υψηλές αποδόσεις από τα δανεικά που έδιναν μέσω ομολόγων; Θα έλεγε την αλήθεια ή όχι; Και εάν έκλεινε λέγοντας πως, μόλις είδαν πως η κότα με τα χρυσά αυγά που την έλεγαν Ελλάδα ήταν έτοιμη να σκάσει, εφηύραν το μνημόνιο; Ότι της τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια και την έβαλαν σε δίαιτα, ώστε να αρπάξουν τελικά για ένα κομμάτι ψωμί την ελληνική γη; Ότι ήθελαν να καθυποτάξουν τον Έλληνα, καθιστώντας τον πειθήνιο εργαλείο στις ορέξεις τους, είτε βγάζοντάς τον στην ανεργία είτε δίνοντάς του μισθούς πείνας; Δεν θα ήταν λίγο έως πολύ ό,τι βιώνουμε στη μνημονιακή Ελλάδα;

Τι σημασία έχει πια εάν όλοι είχαν μεθύσει τις εποχές που το χρήμα έρρεε (και ενώ η ιστορία του Χρηματιστηρίου δεν μας είχε γίνει μάθημα) και δανείζονταν ακόμη και για να πάνε διακοπές; Τι σημασία έχει αν το Κράτος έπαιρνε τεράστια ποσά από την Κοινότητα για να στηθούν παραγωγικές δομές στην οικονομία και αντ΄ αυτού τα μοίραζε σε «μαϊμού» επενδύσεις και «επιχειρηματίες» που τα σκορπούσαν στα μπουζούκια; Έχει σημασία εάν τα έδινε σε δικούς της ανθρώπους που έβαζαν στην τσέπη από υπερτιμολογημένα έργα; Αν έκανε αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο ψηφοφόρων - πελατών των εκάστοτε κομμάτων εξουσίας; Αν τα προϊόντα που έρχονταν από το εξωτερικό στην Ελλάδα πωλούνταν πανάκριβα, γιατί η συμπαθής ομάδα των μεσαζόντων απολάμβανε την κρατική ασυλία;

Και τι; Μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου ακόμη υπάρχει η αίσθηση ότι και πάλι οι μεσάζοντες είναι αυτοί που βγάζουν χρήμα; Ότι ακόμη προσλαμβάνονται στο Δημόσιο τα «δικά μας παιδιά»; Ότι ακόμη βάζουν κάποιοι χοντρά λεφτά στην τσέπη από υπερτιμολογημένα έργα; Ότι σταθερά ευνοούνται κάποιες συντεχνίες; Ότι μονίμως το μάρμαρο το πληρώνουν τα «μικρά ψάρια»; Ότι οι «μεγαλοκαρχαρίες» ζουν και βασιλεύουν, την ώρα που η Εφορία κυνηγά με κατασχετήρια ανθρώπους που βρέθηκαν πρόσκαιρα σε αδυναμία να εξοφλήσουν τους δυσβάσταχτους φόρους; Ότι όσοι έχουν πάρει στεγαστικά βλέπουν όχι μόνο να τους κόβονται οι φοροαπαλλαγές για τους τόκους, αλλά και ότι είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν διπλό «νοίκι» σε τράπεζες και Δημόσιο, χωρίς ουδείς βουλευτής να ασχοληθεί μαζί τους;

Ενώπιον της κάλπης λοιπόν αυτές είναι οι σκέψεις: Τι άλλαξε μετά από 4 χρόνια μνημονίου στα κακώς κείμενα αυτής της χώρας; Ίσως κάποιοι, ελάχιστοι, σκεφτούν ότι πράγματι η Ελλάδα σώθηκε από την πλήρη καταστροφή, ότι πράγματι πλέον μπορεί να αντιμετωπίζει το μέλλον με άλλο, αισιόδοξο μάτι. Όταν όμως και εκείνοι βάλουν στη ζυγαριά το ότι δεν άλλαξε τίποτε στην ουσία των πραγμάτων και ας καταστράφηκαν οι ίδιοι οικονομικά για να στηρίξουν τη μεγάλη προσπάθεια... τότε ίσως πιστέψουν αυτόν που μιλά με θεωρίες συνωμοσίας. Και ελλείψει «υποσχετικής» ή ελπίδας για καμιά «θεσούλα στο Δημόσιο» θα λειτουργήσει το «θυμικό». Και θα επέλθει η τιμωρία. Διά της κάλπης...