Διαίρεση χωρίς πηλίκο

Μερικά πράγματα περνάνε, σχεδόν, απαρατήρητα. Σκόπιμα ή όχι, εδώ δεν πρόκειται για την εξαφάνιση του Μαλαισιανού Μπόινγκ, αλλά για στοιχεία που δεν επιτρέπουν σε κανένα να πετάει στα σύννεφα. Για παράδειγμα, η πιο ενδιαφέρουσα καταγραφή της προχθεσινής δημοσκόπησης της ALCO είναι αποκαλυπτική.

Όχι τόσο για τα ποσοστά και τις διαφορές μεταξύ των κομμάτων, όσο για την εξέλιξη του πολιτικού παιχνιδιού στη χώρα. Για πρώτη, άλλωστε, φορά μετά από πολλές δεκαετίες το εκλογικό σώμα εμφανίζεται τόσο διχασμένο ενώ το κλίμα της προσέλευσης στις

Ποσοστό 41% των ερωτηθέντων στην έρευνα δηλώνουν ότι κριτήριο της ψήφου τους στις ευρωεκλογές είναι η πολιτική σταθερότητα, ενώ 42% έχουν ως κριτήριο την ανατροπή της κυβέρνησης. Εσείς τι λέτε; Σας μοιάζει αυτή η διχοτόμηση της πλειονότητας των ψηφοφόρων ως ένδειξη συγκατάνευσης, ομοθυμίας και αρμονικής συνύπαρξης της κοινωνίας; Ή, μήπως σας θυμίζει ατμόσφαιρα πόλωσης, ακραίας αντιπαράθεσης, μάχιμης αντιπαλότητας;

Και ακόμα χειρότερα, έχει άραγε καμία σχέση η συγκεκριμένη , οξύτατη αντιπαραβολή επιθυμιών με την ήπια , σχετικά, πόλωση του παραδοσιακού μεταπολιτευτικού δικομματισμού εν όψει εκλογών; Πόσο μάλλον ευρωεκλογών; Φυσικά και όχι. Ένα Πασχαλινό ταξίδι στην επαρχία με οδήγησε σε παρόμοια διαπίστωση με αυτή που καταγράφει η δημοσκόπηση.

Οι μισοί πολίτες βολεύονται υπομονετικά σε στυλ: “φάγαμε το γάιδαρο, πού να δοκιμαζόμαστε τώρα με πειράματα;”. Και οι άλλοι μισοί εξεγείρονται ανυπόμονα σε στυλ: “αν δεν ξεμπερδέψουμε τώρα με τους υπηρέτες της τρόικας και των Αγορών, θα φάμε και το σαμάρι”. Με το ίδιο έργο να επαναλαμβάνεται σταθερά επί καθημερινής βάσης.

Κουρασμένοι μεσήλικες , άνεργοι νέοι, εξουθενωμένοι συνταξιούχοι διαλέγουν ταμπούρι. Όχι, όμως, όπως παλιά. Ούτε εξ΄ αιτίας ιδεολογίας, παράδοσης ή κομματικής πελατειακότητας. Αυτά τέλειωσαν. Όπως ακριβώς και η πολυτέλεια της μετριοπάθειας, της σύνεσης και της αυτοκυριαρχίας που αντικατόπτριζε το μωσαϊκό του κεντρώου χώρου .

Το στοίχημα, όμως, δεν είναι πλέον κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά; - “άντε να βγάλουμε παρέα με τη μια καμιά τριετία ή το πολύ μια επταετία και μετά την αντικαθιστούμε με τη άλλη”. Όχι πια. Το πολιτικό παιχνίδι αντλεί τους όρους διεξαγωγής του από πολύ βαθύτερα. Από το πυρήνα των υλικών προϋποθέσων της ζωής του κάθε πληττόμενου από τη κρίση και τη χρεοκοπία πολίτη.

Ωστόσο, η ανεργία, η καθίζηση της πραγματικής οικονομίας, η άνιση υπερφορολόγηση και η καταβύθιση του βιοτικού επιπέδου των αχανών μικρομεσαίων στρωμάτων, δεν αποτελούν ομοιογενή κοινό τόπο. Αναγκαστική έτσι, είναι και η διαίρεση των προσδοκιών των ίδιων κλονισμένων στρωμάτων για έξοδο από το δεδομένο ασφυκτικό πλαίσιο.

Οι μεν ελπίζουν στη “μόνη εθνική στρατηγική” που πλασάρει η συγκυβέρνηση, παρά τη

τη συνέχιση των αυστηρών υποχρεώσεις και τη πολυμερή εποπτεία τη χώρας. Οι δε προσμένουν ότι οι ευρωεκλογές θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για την ανατροπή της κυβέρνησης όπως διατείνεται η αξιωματική αντιπολίτευση, παρά της αδυναμία της να παρέχει σοβαρές εγγυήσεις διαπραγμάτευσης με τους εταίρους-δανειστές της χώρας.

Αναπόφευκτα, κάθε ουσιαστική συζήτηση για το Ευρωκοινοβούλιο, το μόνο όργανο της Ε.Ε. με εκλεγμένους λαϊκούς αντιπροσώπους των κρατών που την απαρτίζουν, έχει μπει στο ράφι. Απομένει μόνο ένας φανατικά διχαστικός πολιτικός λόγος, ήδη δηλητηριασμένος ανάμεσα στους πειρασμούς των φιλομνημονιακών και των αντιμνημονιακών χαρακωμάτων .

Παράλληλα, απλώνεται ένα εκρηκτικό κλίμα πυροδοτούμενο εκατέρωθεν από οργίλο ύφος εξαλλοσύνης και ασυγκράτητης ψυχροπολεμικής διάθεσης που διαλύει εκ των προτέρων μια μίνιμουμ, έστω, ρεαλιστική βάση εθνικής συνεννόησης. Μια υπόθεση ατάκτως παραμελημένη στους αιθέρες, την οποία τα μικροκομματικά ραντάρ της μικρής ΝΔ, «μικρομέγαλου ΣΥΡΙΖΑ» και του μικρότερου ΠΑΣΟΚ αρνούνται να εντοπίσουν.