ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ, ΕΝΩ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Ο θόρυβος που ξέσπασε με τη «λίστα» των πολιτικών που ερευνά το ΣΔΟΕ και συνακόλουθα ο τρόπος με τον οποίον διεξάγεται η δημόσια συζήτηση για το μαύρο πολιτικό χρήμα αφήνει εκτός δημόσιου προβληματισμού δύο πολύ σοβαρές παραμέτρους του θέματος. Πρώτον, τη διαπλοκή συμφερόντων και δεύτερον, τις αναμενόμενες ιδιωτικοποιήσεις. Ας τα εξετάσουμε και τα δύο.

Οι υποθέσεις για τις οποίες φαίνεται να ελέγχονται τα πολιτικά πρόσωπα, εκ πρώτης όψεως, αφήνουν ανέγγιχτους τους μεγάλους εγχώριους παίχτες της λεγόμενης διαπλοκής συμφερόντων

καθώς και τις «μεγάλες δουλειές» του δημοσίου, για τις οποίες υπάρχουν τουλάχιστον σκιές στο πώς διεκπεραιώθηκαν ή διεκπεραιώνονται. Αν ο ανεξήγητος πλουτισμός κάποιων υπουργών, βουλευτών και κρατικών αξιωματούχων είναι αποτέλεσμα συναλλαγών και εξυπηρετήσεων «περιφερειακών υποθέσεων» είναι μεν σημαντικός, αλλά δεν είναι η ουσία και ο πυρήνας της πολιτικής διαφθοράς. Είναι σαν να κυνηγάμε τη μαρίδα και αφήνουμε ανενόχλητους τους καρχαρίες.

Δεν είδα σε καμία από τις υποθέσεις που αποκαλύπτονται να εμπλέκονται μεγαλοεπιχειρηματίες, εκδότες, τραπεζίτες, εφοπλιστές, πετρελαιάδες. Είτε το ΣΔΟΕ δεν ερευνά τέτοια …ναρκοπέδια, είτε η δημοσιογραφική γραφίδα κωλύεται να αναφερθεί σε τέτοιες …επικίνδυνες υποθέσεις, είτε τα λεγόμενα μεγάλα συμφέροντα και η κομπραδόρικη, παρασιτική, κρατικοδίαιτη -και ενίοτε λούμπεν- μεγαλοαστική τάξη απέχουν της πολιτικής διαφθοράς. Βέβαια μου φαίνεται κομμάτι δύσκολο να έχουν γίνει καλά παιδιά και να απεχθάνονται, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τα μεγάλα έργα και τις προμήθειες του δημοσίου. Ας είναι…

Πάμε τώρα στις επικείμενες αποκρατικοποιήσεις. Οσονούπω βγαίνουν στο σφυρί δημόσιες επιχειρήσεις και δημόσιες υπηρεσίες, λιμάνια, αεροδρόμια, κτίρια, δημόσια γη.  Και από κοντά μεγάλες μπίζνες που αφορούν το τζόγο, την ενέργεια, τα σκουπίδια. Και βέβαια το κράτος, στην κατάσταση που βρίσκεται, πρέπει να προχωρήσει σε απελευθέρωση της αγοράς, σε ιδιωτικοποιήσεις, σε πούλημα «ασημικών». Μόνο που πρέπει να το κάνει με διαφάνεια και κανόνες.

Όταν λοιπόν, παραμονές ιδιωτικοποιήσεων, βγαίνουν στη φόρα τα άπλυτα της πολιτικής τάξης, αυτή απαξιώνεται, διασύρεται και εν τέλει αποδυναμώνεται η διαπραγματευτική της θέση. Όταν μάλιστα πλάι στους ενόχους τοποθετούνται και αθώοι ακυρώνονται και τυχόν αντιστάσεις που πιθανώς θα εγείρονταν, αφού ο πολιτικός κόσμος εμφανίζεται συλλήβδην ως διεφθαρμένος.

Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα είτε να σκοντάψουν οι ιδιωτικοποιήσεις στο γενικό κλίμα καχυποψίας και απαξίωσης είτε να γίνουν με δυσμενείς όρους για το δημόσιο, αφού οι «πωλητές» θα είναι στο καναβάτσο. Είτε, όπερ και το πιθανότερο, να υπάρξουν παρασκηνιακοί συμβιβασμοί μεταξύ των αντιπάλων υποψήφιων «αγοραστών» για να σταματήσει ο δημόσιος πόλεμος.

Λέγοντας αυτά δεν υποστηρίζω ότι οι αποκαλύψεις και οι λίστες υποθέσεων διαφθοράς έχουν αυτά ως κίνητρο. Απλώς, επισημαίνω τους κινδύνους που ελλοχεύουν, και πως μπορεί η δημοσιογραφική έρευνα να αξιοποιηθεί από τρίτους για εξυπηρέτηση άλλων συμ