ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΥΡΟΣ

Το πρωί διαλεκτική, το βράδυ μεταφυσική.

Στο Μεάτσα ντέρμπι τοπικό, Ίντερ εναντίον Μίλαν. Στο Νιουκάσλ, η τελευταία δοκιμασία για την Μάντσεστερ Σίτι. Στο Παρίσι ντέρμπι προεδρικό, φαβορί ο Ολάντ, πολύ σκληρός για να πεθάνει ο Σαρκό. Κι εδώ; Μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα. Είτε για το σαββατοκύριακο των εκλογών πρόκειται, είτε για το σαββατοκύριακο των εκπομπών, θαρρείς τα πάντα συνωμοτούν ώστε ν’ ανατιναχθεί το αίσθημα του ακραίου καιρικού φαινομένου, έτσι όπως καλλιεργείται μέρες τώρα, με δελτία χάους και ακυβερνησίας πανταχόθεν. Όχι, κάτι παράξενο στ’ αλήθεια συμβαίνει εδώ, όμως δεν πρόκειται

τόσο για βιβλική καταστροφή, όσο για πολιτική αλλαγή το πολύ πολύ. Για την ακρίβεια, οι εσωτερικές κοινωνικές αναταράξεις καλούνται επιτέλους όχι μόνον ν’ αποτυπωθούν αλλά και να συμμετάσχουν στην ζητούμενη και βίαιη, συχνά πυκνά, πορεία με σκοπό την ευρωπαϊκή προσαρμογή μας.

Με δυο λόγια, το χθεσινό παράδοξο θ’ αποτελεί το αυριανό αυτονόητο, όπως οι διαλεκτικοί του πρωινού καφέ ανεπαίσθητα μεταμορφώνονται σε μεταφυσικούς μόλις πέσει η νύχτα. Μια πρώτη εξήγηση κάνει λόγο για εκατομμύρια σαστισμένων, το ένα τέταρτο εκ των οποίων θ’ αποφασίσει στην κυριολεξία προ της κάλπης, μ’ όποιο ψηφοδέλτιο δεν γλιστρήσει από το χέρι.

Όμως, παραμονεύουν κι άλλες θεωρίες. Όπως, για παράδειγμα, μια ορισμένη θεωρία της αποκόλλησης κάποιας κατάστασης και της αντιγραφής της στο Αλλού.  Δηλαδή, η ενέργεια που αποδεσμεύεται από μιαν τέτοια μετάβαση δεν αλλάζει απλώς χρώματα ή χαρακτηριστικά, αλλά μετατρέπεται σε Ιστορία. Με το ρίσκο της υπεραπλούστευσης, ο μέχρι πρότινος δεδομένος του πελατειακού συστήματος, δεν διακινδυνεύει την κομματική του χειραφέτηση αλλά πραγματοποιεί ολική επαναφορά, ως «αναστηθέν» κι ενεργό ξανά υποκείμενο των κοινωνικών, πολιτικών κι ιστορικών εντέλει εξελίξεων. Από τι ν’ αποκολληθεί ο καθένας, σε τι ακριβώς πρότυπο να αντι-γραφεί; Σε ταινίες τρόμου, περισσεύουν οι επιλογές σαν τα ποικίλα τέρατα, απ’ τους λυκανθρώπους μέχρι τα βαμπίρ και τους δαίμονες του εργαστηρίου.

Στη σύγχρονη συνθήκη, ο μέσος ήρωας καλείται ν’ αποκολλήσει την μνήμη και να αντιγράψει την ανά-μνηση, μέσω της οποίας φιλοδοξεί να επαναδιαπραγματευτεί, όχι κάποιαν σύμβαση δανειακή, μα την κρίσιμη, καινούργια θέση του στην Ιστορία. Όταν πρόκειται για θρίλερ κατασκοπικό, είναι η περίπτωση «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» του Τόμας Άλφρεντσον, με τον Γκάρι Όλντμαν («Δράκουλας» του Φράνσις Κόπολα) στον ρόλο του βετεράνου που ανακαλείται από το περιθώριο κι από το παρελθόν. Όταν πρόκειται για τις ελληνικές εκλογές, είναι η Αριστερά. Σαν τα Βιετνάμ, μία δύο, τρεις, πολλές Αριστερές; Εκφάνσεις, δρόμοι. Δεν κλίνεται η Αριστερά, ούτε η Πολιτική, ούτε η Ηθική κι ας αλαλάζουν οι αγράμματοι των τηλεοπτικών παραθύρων. Ούτε η πολιτική είναι μόνον Ηθική, είναι και Αισθητική. Αν κάποιο τμήμα της Αριστεράς περιορίζεται σε ρόλο πλυντηρίου για την Κεντροαριστερά, αν κάποιο άλλο, το πλέον υποτίθεται ιστορικό, δεν ανησυχεί παρά για την διατήρηση των ποσοστών και της ηγεμονίας του, το τρ