ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

Η παράνοια, όταν τη κοιτάς, σου επιστρέφει το βλέμμα…

Με κινηματογραφική λεβεντιά ισάξια ενός Πρεκα – Ζεππου Πεπονάρη, ή ενός Κούρκουλου να βροντοφωνάζει «όχι άλλο κάρβουνο» θα σταθώ ενώπιον σας να διεκδικήσω το πλάνο και την ηρωική ατάκα μου: «όχι άλλο Κασσιδιάρη».

ΟΚ! Πρωτοφανής και παράλογη παρουσία, τα νερά, οι γροθιές σε γυναίκεια πρόσωπα, η βία να εισβάλλει στην πρωινή ζώνη και στα σπίτια μας. Πρωτοφανής και η διάθεση του καθόλα αξιοσέβαστου κ. Παπαδάκη να μηνύσει δημοσιογράφο γιατί του έκανε κριτική για το ότι με τέτοιους καλεσμένους δίπλα δίπλα ήθελε απλά να υψωθεί στα επουράνια

της τηλεθέασης (λες και όταν κάνουμε τηλεόραση, γράφουμε στήλες, η συνεντεύξεις είναι κακό να θέλουμε να χουμε αποδέκτες! Από ποτέ είναι βρισιά στη δημόσια γραφή να επιθυμείς να είναι μπροστά ο δήμος και να μη σου γυρίζει τη πλάτη!).

Πρωτοφανής και η πρεμούρα του ξένου τύπου να ασχοληθεί με την σκηνή του ξυλοδαρμού, με ένα από κάτω κείμενο εμφανώς υποτιμητικό για μας τους ιθαγενείς του νότου της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Από την Παρασκευή το πρωί όμως, η σκηνή αναπαράγεται συνεχώς, όλο σχεδόν το 24ωρο, απ όλες τις εκπομπές της επικράτειας, ξανά και ξανά, τόσο που να αποδυναμώνεται η βία και να ναι σα να βλέπουμε σκηνές από κινέζικο καράτε που ο ήχος πέφτει άλλη ώρα απ τη γροθιά. Σ αυτή τη επανάληψη προσθέτουμε άπειρα αφιερώματα του τύπου «Όσα δεν ξέρετε για τον Ηλία Κασσιδιάρη» (και δεν θέλουμε να τα μάθουμε), ή «ποιος είναι ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής;» (αυτός, να, εκεί!), αλλά και σχόλια στα σόσιαλ μιντια και γελοιογραφίες και αστεία και σοβαρά!

Όπου κι αν γυρίσω, το κοντοκουρεμένο, αγέλαστο κεφάλι, με το βλοσυρό βλέμμα, εισβάλλει στο οπτικό μου πεδίο, όπως εισβάλλει και στην ζωή μου η ύπαρξη του και η ιδεολογία του, όπου οι φούρνοι στο Άουσβιτς έψηναν κουλαρακια, στο Πολυτεχνείο δεν συνέβηκε ποτέ τίποτα άλλο εκτός από μαθήματα, ο Χίτλερ ήταν ένας απλός ιδεολόγος που εμείς διαφωνούμε βέβαια αλλά μη το κάνουμε και θέμα και δεν ξέρω μπορεί να ζει και ο Ελβις στα Σεπόλια.

Όμως φτάνει τώρα! Το είδα τόσες φορές, λούπα στο μυαλό μου, να παίζει και να ξαναπαίζει. Και ξέχασα πως ένας νέος άνθρωπος, μόλις 24 χρονών βρέθηκε με όπλο να αυτοδικεί σκοτώνοντας. Δε θα κρίνω εγώ, δεν μπορώ και δεν το αξίζω αν έκανε καλά. Μπορώ να σκέφτομαι την αγωνία που έζησε πριν πυροβολήσει, αλλά και τα σκοτάδια που τον περιμένουν αδηφάγα, άλογα, Ερινύες και Αρπιες οι σκέψεις μόλις κοπάσει ο θόρυβος και πάψουν τα χειροκροτήματα όσων πάνε σπίτι τους, ήσυχοι για την πράξη άλλου. Το δίκιο είναι ένα θέμα, η ανθρώπινη ψυχή άλλο. Και συχνά αυτά τα δυο δεν συναντιούνται πουθενά και ποτέ.

Η λούπα στο μυαλό και η επανάληψη της ίδιας σκηνής της βίας και τ όνομα του Ηλία Κασσιδιάρη συνεχίζουν να θορυβούν γύρω μου παντού. Που δεν πιάστηκε, δεν τον έβρισκαν, που έγραψε στο φεις μπουκ, που μόλις τελείωσε το αυτόφωρο έβγαλε ανακοίνωση γιατί θα μηνύσει όλους όσοι τον έθιξαν και τον προσέβαλλαν. Το βλέμμα που τον κοίταζε η κ. Δουρου προφανώς είχε σφαίρες και η κόλλα Α4