Αυτονόητες απαντήσεις σε ανόητα επιχειρήματα

Όσο κουραστικό είναι να εξηγείς τα αυτονόητα και τα λυμένα εδώ και αιώνες ζητήματα άλλο τόσο επιτακτικό είναι να το κάνεις μερικές φορές.

Τέτοια περίπτωση είναι και τα επιχειρήματα περί «άκρων» και «καλής και κακής βίας».

Μόνο αγράμματοι θα μπορούσαν να ανοίξουν μια τέτοια συζήτηση. Μόνο ιστορικά αναλφάβητοι.

Κι όμως αυτοί οι αγράμματοι και ιστορικά αναλφάβητοι καταφέρνουν να μονοπωλούν την καθημερινή πολιτική ατζέντα με τις ανοησίες τους.

Η όλη συζήτηση θα μπορούσε άμεσα να τερματιστεί με την παράθεση κάποιων ιστορικών παραδειγμάτων από τους Τυραννοκτόνους της αρχαιότητας

μέχρι τη «φωτιά και τσεκούρι» του Κολοκοτρώνη και από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου μέχρι την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη. Για να περιοριστούμε μόνο στην Ελλάδα…

Όλα αυτά ήταν Βία!

Ήταν «καλή» ή «κακή» βία. Μόνο ένας ηλίθιος θα μπορούσε ακόμη και να θέσει το ερώτημα.

Ούτε παιδάκι νηπιαγωγείου δεν θα το έκανε.

Το κάνει όμως ο Σαμαράς. Και ο Κεδίκογλου, βεβαίως-βεβαίως!

Ψέματα λέω!

Το ερώτημα -για τα παραπάνω παραδείγματα- θα μπορούσαν να το κάνουν και άλλοι. Λιγότερο ανόητοι.

Ο Ίππαρχος, ας πούμε. Θύμα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα…

Ο Δράμαλης! Που ο στρατός του έπεσε θύμα της βίας του Γέρου του Μωριά! Ή οι τούρκοι κάτοικοι της Τριπολιτσάς.

Οι Γερμανοί επίσης οι οποίοι προφανώς θεωρούσαν τρομοκράτες και «άκρα» τον Βελουχιώτη του ΕΛΑΣ και τον Ζέρβα του ΕΔΕΣ.

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος επίσης!

Για όλους αυτούς επρόκειτο, προφανώς, για «κακή» βία. Για «εξτρεμισμούς» και «λαϊκισμούς» που χτυπούσαν την «ομαλότητα», την «κοινωνική ειρήνη», την «δημοκρατία» και τα λοιπά και τα λοιπά…

Όχι;

Κανένας όμως δεν βγαίνει να τα πει αυτά όμως. Τα ιστορικώς αυτονόητα που όμως εκείνοι που εξισώνουν τη δολοφονία με Φύσσα με το χτίσιμο της πόρτας σε ένα ΑΕΙ κάνουν ότι δεν κατανοούν.

Ούτε καν η Αριστερά η οποία θα έπρεπε να τολμήσει να κάνει ένα βήμα παραπάνω και να πει πως αυτό που ΕΣΕΙΣ οι ανόητοι ονομάζετε «άκρα», εμείς το ονομάζουμε «όχθες».

Στη μία όχθη είναι όσοι σέρνουν από θέση εξουσίας τον λαό μας στην εξαθλίωση μαζί με τους παρακρατικούς ναζί και τα παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου. Στην άλλη όχθη είναι ολόκληρη η κοινωνία μαζί με όσους προσπαθούν να αμυνθούν με αγώνες, με απεργίες, με καταλήψεις. Με ανυπακοή!

Κι ακόμη να πει πως πίσω από τα ανόητα και ανούσια επιχειρήματα περί άκρων και καλής και κακής βίας μόνο ένα πράγμα κρύβεται: η αυτονομιμοποίηση της μνημονιακής Τυραννίας η οποία υποδύεται την δημοκρατική ομαλότητα και την μετριοπάθεια.